woensdag – geluidloos zingen

Snipverkouden was ik al een paar dagen en vanmorgen word ik sprakeloos wakker. Liters thee met honing en een dozijn keelsnoepjes helpen me de dag door maar brengen mijn stem niet terug. Je bent niet wijs, denk ik zodra ik in de auto stap om naar de zangrepetitie te gaan, maar omdat we een nieuw nummer gaan instuderen, luister ik niet naar mezelf.

Voor de pauze worstel ik me vrijwel geluidloos door het repertoire. De lage noten klinken heser dan ooit (‘Práchtig!’ zeggen sommigen) maar alles wat hoger is dan de f blijft in mijn keel steken. Na de pauze geef ik de strijd op en ga ik zitten luisteren. Gefrustreerd, omdat ik zo graag mee wil doen maar simpelweg niet kan.

Morgen gaat het vast beter, denk ik onderweg naar huis. Dat ik nog minstens drie dagen bijna stemloos door het leven zal gaan, weet ik op dat moment gelukkig nog niet.

zaterdag – nu weet ik waarom

Twee jaar geleden besloot ik: geen kerstboom meer in huis. Ik schafte een paar mooie takken aan, deed daar wat lichtjes en kerstversiering in en klaar was ik. Ik zou nooit meer een armetierig sparretje de trap op sjouwen om een paar dagen voor Kerstmis te constateren dat het boompje al zo goed als kaal was. Ik werd er niet alleen gek van, ik begreep ook niet waarom onze kerstboom altijd veel meer naalden leek te verliezen dan die van anderen. Mijn dochter was het met mijn besluit eens. Maar dit jaar opperde ze even na Sinterklaas voorzichtig of we toch niet … Afijn, sinds een paar dagen staat er weer een kerstboom in onze woonkamer.

Kom ik vanmorgen in de kamer, zie ik dat er alweer een heleboel naalden zijn afgevallen. Ik loop naar de keuken, hoor een vreemd geluid, draai me om en zie hoe onze kat aan een van de takken van de kerstboom staat te trekken. Opeens weet ik waarom onze kerstboom altijd zo veel naalden verliest. En ik schrijf in mijn agenda voor volgend jaar: GEEN kerstboom kopen!

dinsdag – onwillig gewei

Agriterra nodigt niet alleen het personeel, maar ook de vrijwilligers uit voor de jaarlijkse kerstborrel, dus stap ik aan het eind van de middag in de bus naar Arnhem. Een kwartier later word ik hartelijk verwelkomd: ‘Deze mag je opzetten.’ Ik kijk naar het pluchen rendiergewei in mijn handen en pas zodra ik zie dat bijna alle aanwezigen zo’n raar ding op hun hoofd hebben, zet ik het op. Zodra ik knik dat ik wel een glaasje wijn lust, schiet het ding naar beneden en blijft het hangen op mijn neus. Ik duw het gewei terug op zijn plek, maar durf vervolgens mijn hoofd niet meer te bewegen. Voetje-voor-voetje zoek ik mijn weg; een vriendelijk knikje kan er vanwege dat onwillige gewei niet vanaf. Glimlachen en praten (mits niet te luid) gaat goed. Maar dan neem ik een slokje wijn en … daar gáát het gewei weer. Ik maak een praatje hier, een praatje daar, maar ben meer gefocust op mijn gewei dan op mijn gesprekspartners. Net wanneer ik het ding echt helemaal beu ben, reikt iemand mij een kerstmuts ter vervanging aan. Dankbaar neem ik de muts in ontvangst. Hoewel ik absoluut niet van mutsen houd, ben ik dolblij dat ik van die andere ‘hoofdtooi’ verlost ben.

donderdag – sometimes I feel like Wonder Woman 

Een blik op de wekker leert dat ik echt moet opstaan, wil ik op tijd in De Roskam zijn voor de Open Coffee. Even aarzel ik: zal ik toch blijven liggen? Mijn batterijen lijken na zeven uur nachtrust nog lang niet opgeladen. ‘Kom op,’ mompel ik tegen mezelf, ‘ga je bed uit!’

Nadat ik een uurtje later gastvrouw Margo begroet heb, stel ik mezelf voor aan een aantal mij onbekende mannen. Een van hen vraagt wat ik doe. ‘Ik ben tekstschrijver,’ zeg ik. ‘O,’ antwoordt hij, ‘daar zijn er een heleboel van.’ Ik knik en vraag waarmee hij zich bezighoudt, waarna hij zegt dat hij coach is. Ik kan het niet laten en zeg: ‘Daar zijn er volgens mij ook best veel van.’ Die opmerking had zomaar een gesprekskiller kunnen zijn, maar het tegendeel is waar: er ontspint zich een inspirerende dialoog. Wanneer ik hem vertel dat ik soms één borrelend vat van onzekerheden ben, zegt hij: ‘Dat is toch nergens voor nodig? Je hebt zo veel charisma, ervaring, kennis … een powervrouw als jij hoeft niet aan zichzelf te twijfelen!’

In de auto naar huis komt er een liedje over een powervrouw naar boven. Ik zing het regelmatig met Akkoord en omdat ik me spontaan Wonder Woman voel, zing ik het nu in mijn eentje en zonder begeleiding:

Sometimes I feel like Wonder Woman
kicking ass and raising thunder
Burning up my fuels
Fighting crime
Kick a bad guy down the garbage can
Get on a date with superman, fly the sky, just because I can
I’ll be so pretty, never feel shitty
‘cause I’m a well respected lady superhero in the city
Yes I’ll be doing fine

vrijdag – witter kerstgebit

Vanochtend ben ik te gast in de kliniek van Schellekens & Van den Boomen Tandartsen. Ik geef er een workshop over het beheren, gebruiken en promoten van hun Facebookpagina. Het voltallige team luistert een uur lang naar wat ik te vertellen heb en bedankt me na afloop hartelijk. Terwijl ik mijn spullen aan het inpakken ben, komt een van de tandartsen naar me toe met een enorme doos in zijn handen. ‘Voor jou,’ zegt hij en ik voel dat ik een kleur krijg, want dit is niet zomaar een aardigheidje maar een cadeau van formaat. Bovendien word ik ook gewoon betaald voor deze workshop.

Thuis pak ik de doos uit. Vanwege de vele onderdelen die hij bevat, duurt dat even, maar dan staat hij toch maar mooi te pronken in mijn badkamer: een fantastische elektrische tandenborstel. We mogen dit jaar dan geen witte kerst krijgen, ik ga beslist met uitstekend verzorgde én (iets) wittere tanden de kerstdagen in.

En over Kerstmis gesproken: tot slot wens ik jou fijne kerstdagen!