Het heeft wat langer geduurd dan gebruikelijk, maar vandaag weer een nieuwe editie in de reeks ‘mevrouw Fontein laat los’. Nummer twaalf, alweer! 

zaterdag – dat ene wijntje

Hij heeft zijn goede humeur thuis laten liggen, zie ik onmiddellijk nadat hij mij tot stoppen gedwongen heeft. ‘Alcoholcontrole,’ snauwt hij, terwijl hij het blaaspijpje ter hoogte van mijn linkerschouder houdt. Ik moet mijn hoofd in een wat ongemakkelijke bocht wringen, wil ik bij het plastic mondstuk kunnen, maar dan blaas ik toch. Mijnheer agent schudt zijn hoofd: ‘Nee, u moet erin blazen, niet ernaast.’ Ik krijg het warm, breng mijn mond nogmaals richting plastic en blaas opnieuw. Erin. Net als eerst. Maar blijkbaar blaas ik nog steeds ernaast, want hij zucht geïrriteerd en vraagt dan: ‘Hebt u gedronken?’ Ik krijg een kleur, zeg zacht dat ik één wijntje gedronken heb. Op mijn vriendelijke verzoek doet hij een stap naar links, waarna hij me het apparaat nog een keer voorhoudt. Blijkbaar leidt zijn veranderde positie tot het correcte blaasgedrag, want hij zegt al snel: ‘Ja, stop maar.’ Hij kijkt en knikt vervolgens: ‘Dat ene wijntje is goed geweest.’ Ik ben even van mijn stuk gebracht. Bedoelt hij dat ik nu door mag rijden? ‘Ja,’ blaast hij me toe, wanneer ik het voorzichtig vraag.

donderdag – schrijfbril

Sinds een paar weken heb ik nieuwe (sterkere) contactlenzen, waarmee ik uitstekend in de verte kan zien. Maar achter de pc heb ik er helemaal niets aan. De letters op mijn scherm vormen een mistige brij die zelfs met samengeknepen ogen en met mijn neus tegen het scherm niet te ontcijferen valt. Ik ben bang dat de opticien me met een voorraadje lenzen van de verkeerde sterkte heeft opgezadeld. Vanmiddag ga ik er daarom maar even langs. De vriendelijke Pearlemevrouw hoort me aan en begint te glimlachen. ‘Kom ‘es mee,’ zegt ze en ik loop gehoorzaam achter haar aan. Ze zet me achter de pc in de winkel en reikt me een leesbril aan. Ik zet hem op en kijk naar het scherm. Ik knijp niet, breng mijn neus niet richting scherm en kan zonder enige moeite de kleinste lettertjes op het scherm lezen.

Thuis blaas ik het stof van mijn oude leesbril. Om boeken en kranten te kunnen lezen heb ik die al een tijd geleden moeten vervangen door een sterker exemplaar. Maar deze is precies sterk genoeg om te kunnen zien wat er op mijn scherm verschijnt tijdens het schrijven. Voortaan gebruik ik niet alleen een leesbril, maar ook een schrijfbril.

vrijdag – persvertentie

Vandaag lever ik het gevraagde persbericht in bij mijn opdrachtgever. Hij laat me een paar uur op zijn reactie wachten, maar dan krijg ik een mailtje met de mededeling dat hij eigenlijk iets anders verwacht had. ‘Ik vind het bericht zo zakelijk van toon. We zijn gewend er iets meer gevoel in te stoppen en kiezen meestal ook een wat commerciëlere insteek.’ Ik besluit te bellen om dit misverstand ogenblikkelijk de wereld uit te helpen. ‘Een persbericht is gewoon een nieuwsbericht. Het moet informeren, meer niet en is daardoor echt wat anders dan een advertentie of een advertorial,’ leg ik uit. Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn. Dan zegt hij: ‘O, ik heb me altijd afgevraagd waarom onze persberichten nooit geplaatst werden, maar misschien lag dat dus aan het feit dat wij verkapte advertenties naar de media stuurden.’

zaterdag – filmavond

Bijna iedereen die heeft meegewerkt aan ‘De cirkel van Akkoord’ heeft zich vanavond verzameld in theater De KiK in Elst. De dvd van onze theatershow is klaar en gaan we straks gezamenlijk bekijken. Na de koffie nemen we plaats in de theaterzaal. Het licht wordt gedoofd en op het bioscoopscherm verschijnen de eerste beelden. Heel even zijn we weer terug in Het Musiater, beleven we opnieuw het optreden waar we zo lang aan gewerkt hebben. We schateren om dingen die niet helemaal gingen zoals gepland, krijgen en masse kippenvel bij de ontroerende momenten (wat waren er dat veel!), delen complimenten uit en applaudisseren luid na afloop. Wat een fantastisch avontuur hebben we samen (her)beleefd! Straks krijgen we allemaal ons eigen exemplaar van de dvd en ik weet nu al dat ik die ‘grijs ga draaien’.

maandag – Skypeworkshopdoop

Ze wilde graag een workshop bij me komen volgen, maar vond de afstand tussen haar woonplaats en die van mij een groot bezwaar. Daarom had ze gevraagd of ‘het’ ook via Skype kon. Om aan dat verzoek te kunnen voldoen, moest ik een beroep doen op mijn creativiteit. Schrijven (want dat is immers wat je vooral doet tijdens een schrijfworkshop) en Skypen tegelijk vond ik geen optie. Daarom bedacht ik enkele schrijfoefeningen die ik haar vorige week toestuurde.

Nu zit ik klaar achter mijn pc, heb mijn webcam al tig keer gecontroleerd en haar toegevoegd aan mijn Skypecontacten. Een beetje gespannen ben ik wel, want ik heb niet zo heel veel ervaring met videobellen en heb nog nooit een workshop op deze manier verzorgd.

Op het afgesproken tijdstip verschijnt: ‘Saskia belt,’ in mijn scherm en even later zijn we in gesprek over haar schrap- en prikkeloefeningen. Dik anderhalf uur later zit mijn eerste Skypeworkshop erop. Zij is enthousiast en zeer tevreden over wat ze heeft opgestoken. En ook ik ben blij: het ging erg goed en ik kan met een gerust hart een nieuwe workshop aan mijn assortiment toevoegen.

zondag – Facebook zonder

En dan Facebook. Ik vind het een ideaal medium om contact te houden met mensen die je vanwege een gebrek aan tijd of een teveel aan afstand weinig (of niet) spreekt. Maar ik ben me steeds meer gaan ergeren aan sommige van mijn zogenaamde vrienden. Vandaag besluit ik dat het mooi geweest is: ik wil me niet ergeren op Facebook, ik wil er glimlachen, hardop schateren, me verwonderen, en meeleven waar dat nodig is. En daarom haal ik de bezem door mijn contactenlijst. Mijn rekeningen onbetaald en mijn mails onbeantwoord laten en ondertussen op Facebook vertellen hoe goed jouw zaken gaan? Ga lekker andermans tijdlijn vervuilen, niet die van mij. De FB-pagina van mijn bedrijf niet liken, maar mij wel bestoken met verzoeken jouw bedrijfspagina’s te liken? Wég jij! En zo zijn er nog een aantal ‘vrienden’ die om diverse redenen niet aan mijn veegactie ontkomen. Voortaan kan ik zonder ergernis Facebooken. Fijn!