zaterdag – avocado-olie

De eindredacteur van Eigen Magazine Arnhem is in het bezit van twee perskaarten voor de première van ‘Angels in America’ van Toneelgroep Oostpool en heeft mij gevraagd hem vanavond te vergezellen. ‘Gaan we eerst samen een hapje eten,’ heeft hij gezegd en wanneer ik arriveer in het restaurant aan de Rijnkade, zit hij al op me te wachten.

Een ober brengt ons wat brood en een schaaltje met iets wat hij aanduidt als ‘advocado-olie’. Pascal corrigeert hem onmiddellijk: ‘Het is a-vo-ca-do-olie.’ De ober knikt, zegt dat hij dat eigenlijk wel wist en er in het vervolg op zal letten dat hij de d achter de a achterwege laat. ‘Vind je het heel raar dat ik hem verbeterde?’ vraagt Pascal even later aan me. ‘Nee,’ antwoord ik, ‘ik dacht dat ik de enige was die altijd de neiging heeft andermans fouten te verbeteren.’

De olie is overigens heerlijk, de maaltijd en de wijn die we later geserveerd krijgen eveneens. Terwijl wij genieten van een kopje koffie, brengt de ober een schaaltje naar de gasten aan de tafel naast die van ons. ‘En dit is advocado-olie,’ horen we hem zeggen.

vrijdag – op de eerste rang 

Eergisteren zette ik een foto op Facebook met als onderschrift: ‘Tijdens de zonsverduistering zit ik op de eerste rang!’ Meestal heb ik ’s ochtends de plisségordijnen in mijn werkkamer dicht, maar nu doe ik ze open, zodat ik dat zeldzame natuurverschijnsel straks vanachter mijn bureau kan waarnemen.

Hoe verder ik het rechter gordijn laat zakken, hoe meer het van de grijze lucht prijsgeeft. Natuurlijk heb ik de weersverwachting voor vandaag gezien: weinig tot geen zonneschijn.

Het wordt alleen een beetje donkerder in de loop van de ochtend, maar verder krijg ik niets mee van de maan die voor de zon schuift. Op nos.nl volg ik de beelden van plaatsen in Europa waar de verduistering in volle glorie te zien is. Zit ik toch nog een beetje op de eerste rang.

zondag – uit de veren

Het duurt even voordat ik besef waardoor ik wakker geworden ben. Er komt iemand de trap af! Ik zoek naar mijn wekker en bedenk dan pas waar ik ben. En dat ik in mijn logeerkamer de tijd niet bij de hand heb. Heel langzaam gaat de deur open, waarna mijn zesjarige nichtje haar hoofd om de hoek steekt. Ze grijnst als ze ziet dat ik wakker ben. ‘Goedemorgen,’ zeg ik opgewekt, ‘ik dacht dat jij je grote nicht wakker zou maken.’ ‘Dat heb ik ook geprobeerd,’ zegt ze, maar ze dat lukte niet.’ Ik heb geen idee hoe laat – of vroeg – het is en vraag of zij het weet, maar ze schudt haar hoofd. ‘Kom, dan gaan wij vast ontbijten,’ zegt ik tegen haar.

Op de klok in de keuken zie ik dat het kwart voor zeven is. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo vroeg uit de veren was op zondagmorgen. Voorzichtig informeer ik of zij en haar zus hun ouders ook zo vroeg wekken in het weekend. ‘Nee, wij moeten altijd wachten tot half negen,’ zegt ze glunderend.

dinsdag – wegdrijven

Het gebeurt me niet heel vaak, maar vandaag ben ik boos. Vooral op mezelf. Ik kan moeilijk ‘nee’ zeggen en het lijkt wel alsof bepaalde zakenrelaties daar telkens weer misbruik van menen te moeten maken. Maar wanneer ik hen om een wederdienst vraag, geven ze niet thuis. Vandaag breekt me dat opeens verschrikkelijk op. En daarom ben ik boos. Toch ken ik mezelf goed genoeg om te weten dat mijn boze bui aan het eind van de dag vanzelf weer wegdrijft. Voortaan hoop ik wat selectiever te zijn in wie en wanneer ik een helpende hand toesteek.

zaterdag – in het teken van het ei

Vandaag ga ik op pad om lootjes te verkopen voor de eieractie van Popkoor Akkoord. Natuurlijk koop ik er zelf ook een paar en die leveren me maar liefst 32 eieren op. Weer thuis ben ik te moe om uitgebreid te koken. ‘Eieren zat, mam,’ zegt mijn dochter, ‘zullen we een soufflé maken?’ Haar ogen beginnen te glimmen bij dat een na laatste woord. ‘Jeetje,’ zeg ik, ‘weet je hoeveel tijd dat kost? Daar heb ik echt geen zin in. Wat denk je van een omelet? Maak ik morgen soufflé.’ Ze vindt het goed.

Dit weekend staat in het teken van het ei. En dan moet het nog Pasen worden.

woensdag – het zal de kou wel wezen

Ik stop mijn boodschappen in mijn fietstassen en zie vanuit mijn ooghoek een man tussen de glasbakken staan. Hij lijkt geen lege flessen weg te gooien, maar daar gewoon maar wat te staan, aan zijn kleding te frunniken en om zich heen te kijken. Nadat ik mijn fiets van zijn plek heb gehaald, vangen zijn ogen mijn blik. In eerste instantie kijkt hij weg, maar dan draait hij zijn ongeschoren gezicht weer mijn kant op en bulkt hij: ‘Ik kon ’t echt niet meer ophouwen. ’t Zal de kou wel wezen.’

donderdag – niet van de bitterbal

Voordat ik wegga, zet ik op Twitter:

‘Ik ben niet zo van de bitterballen, maar verheug me toch op mijn eerste @bitterbalborrel vanmiddag @dining56.’

Dining 56 reageert als volgt:

‘Wij hebben ook andere versnaperingen. ;-)’

En dat blijkt! Niet lang nadat ik in het Arnhemse etablissement de eerste slok van mijn rosé genomen heb, komt eigenaar Mike met een schaal naar me toe. Hij wijst op de vegetarische miniloempia’s in het midden: ‘Speciaal voor jou, omdat je niet van bitterballen houdt.’ Ik ben aangenaam verrast.

Naarmate de borrel vordert, krijg ik steeds meer alternatieven voor de bitterbal voorgeschoteld. Ze smaken allemaal prima, maar vlak voordat ik naar huis ga, proef ik toch ook nog maar een bitterbal. En ik ben opnieuw aangenaam verrast, want deze smaakt zo veel beter dan ik gedacht had.

Volgende maand ga ik weer. Voor de aangename gesprekken, de ongedwongen sfeer, de andere versnaperingen en toch ook een beetje voor de bitterballen.