Ik heb al in geen tijden meer iets geschreven voor de rubriek ‘Mevrouw Fontein laat los‘. Vanwege de huidige bizarre omstandigheden breng ik daar met ingang van vandaag verandering in. Vanaf deze plek wil ik in de eerste plaats vertellen over de mooie dingen die mij opvallen tijdens deze coronacrisis. Ik beloof niet dat ik nooit eens iets negatiefs zal schrijven, maar ik streef ernaar hoop te bieden, steun ook en een klein beetje warmte.

We leven in een surrealistische tijd. Elke ochtend valt de wetenschap dat er een afschuwelijk virus rondwaart als een grauwe deken over me heen. Die werp ik vervolgens zo snel mogelijk weer van me af. Het is wat het is, paniekerig reageren, bang, boos of verdrietig zijn helpt niet. Logisch nadenken, verstandig handelen en de opgelegde maatregelen accepteren is een stuk zinvoller. En bezien waar je de medemens kunt helpen is nog beter.

Helpende hand

Schijnbaar uit het niets worden er acties op touw gezet om anderen te helpen. Zo kwam ik vorige week thuis uit mijn werk en vond ik dit in de bus:

Drie buurtgenoten hebben de handen ineengeslagen en bieden een helpende hand aan hen die dat nodig hebben. Op het formulier kon je niet alleen aangeven dat je om hulp (in de vorm van boodschappen doen, bijvoorbeeld) verlegen zit, maar ook dat je zelf kunt helpen. Ik vind het een prachtig initiatief en een van de vele voorbeelden van al het moois dat er nu óók is.

Muziek

Zoals ik hier al eens eerder constateerde, is muziek wat mij betreft een van de geweldigste dingen die de mensheid kent (en voortbrengt). Muziek heeft het vermogen te troosten, te verbinden, te verblijden. Ik zou vanavond met een vriendin naar een uitvoering van de Johannes Passion. Vanmiddag stuurde ze me via Whatsapp: ‘Een bescheiden alternatief’, met het volgende filmpje (waarvan ik zeer ontroerd raakte):

Aandacht

En tot slot nog iets waarvan ik de tranen in mijn ogen kreeg. Mijn zussen, dochter en ik overstelpen mijn moeder met telefoontjes, berichtjes, cadeautjes. We bezorgen haar eens per week de benodigde boodschappen, maar gaan sinds deze week niet meer naar binnen. Voor ons is het moeilijk dat we niet fysiek bij haar kunnen zijn, voor haar is dat nog vele malen moeilijker. De aandacht die ze ontvangt, maakt veel (maar lang niet alles) goed. Vanmiddag liet ze me weten dat een kennis een bosje bloemen voor haar bij de achterdeur gelegd had. Het kaartje erbij vermeldde: ‘Ik denk aan je.’ Het doet mijn moeder goed. En daarmee ons ook.