Na het Ingrid-incident gooi ik het datebijltje er niet bij neer; ik geloof er heilig in dat ik de man van mijn dromen zal gaan vinden. Ik heb een videodate met Bra Bander en Ad Viseur, en Con Troller komt bij me eten. Maar de een is te luidruchtig en vloekt constant, de andere twee zijn volkomen ingedut en bij nader inzien totaal niet in mij geïnteresseerd.

En dan doet Covid-19 ons adres aan en ontmoet ik op Parship iemand die ik niet met een gekke naam wil aanduiden. Want ik ben na een paar mailtjes al compleet ondersteboven van hem. Elke dag informeert R. naar de gezondheid van mijn dochter, en naar de mijne. Al snel wisselen we telefoonnummers uit. Zodra ik voor de eerste keer zijn stem hoor, ben ik verkocht. En het blijft niet bij dat eerste twee uur durende telefoongesprek. Elke dag spreken we elkaar; ik ben benieuwd naar hem en hij naar mij. De complicerende omstandigheden zijn echter talrijk. Het belangrijkste obstakel is het feit dat hij nog met zijn aanstaande ex onder een dak woont. Dat betekent dat onze gesprekken alleen kunnen plaatsvinden op momenten dat zij niet in de buurt is, want hij wil niet dat zij weet dat hij zijn hart nu al aan het verliezen is. En dat breekt me op. Ik kan niet tegen dat stiekeme gedoe, wil hem kunnen bellen als ik daar behoefte aan heb.

R. wil graag naar me toe komen, maar ik zeg onze afspraak op het laatste moment af. Ik ben verliefd aan het worden, maar kan nog zonder al te veel hartzeer afscheid van hem nemen, zolang ik hem niet ontmoet heb. ‘Ik kan het niet meer,’ zeg ik uiteindelijk tegen hem. ‘Het is niet alleen dat je nog maar aan het begin van je scheiding staat, ik weet dat een gezamenlijke toekomst enorm ingewikkeld zal worden. Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik jou dingen ga verwijten. Dat wil ik niet. Niet voor jou. En voor mijzelf evenmin.’ De vlinders in mijn buik roeren zich. Het is alsof ze me willen zeggen: ‘Laat hem niet gaan!’ Ik probeer ze uit alle macht te negeren.

Verdrietig dwaal ik in de dagen erna rond op Parship en daar vind ik Ver Slaggever. We hebben raakvlakken op de gekste gebieden; bovendien woont hij niet zo ver weg. Zoals zoveel mannen heeft hij zin noch tijd om uitgebreid via chat, app en telefoon kennis te maken. ‘Ik wil je in de ogen kunnen kijken. Zullen we zondag gaan wandelen?’ stelt hij al snel voor. Onwillekeurig denk ik steeds aan de eindeloze en fijne gesprekken met R., aan hoe we elkaar in drie weken tijd al zo goed hadden leren kennen. Desondanks spreek ik met Ver af voor een wandeling.

De lucht boven het bos is net zo grijs als mijn humeur. Ik had me verheugd op deze wandeling, met mezelf afgesproken dat ik open zou staan voor Ver. Maar al na enkele tientallen meters heb ik moeite het gesprek gaande te houden. Ondanks zijn beroep is Ver een man van weinig woorden. Alsof ze honderd euro per stuk kosten, zo zuinig is hij erop. In de stiltes denk ik aan R. Wat zou hij aan het doen zijn? Wat als ik toch met hém afgesproken had in plaats van met deze ietwat afstandelijke man die zo weinig over zichzelf prijsgeeft?

Twee dagen na onze wandeling geeft Ver aan het toch niet te zien zitten met mij. Naar de reden mag ik gissen, maar dat doe ik niet. Het interesseert me niet, want ons contact kon niet tippen aan dat wat ik met R. had. Als ik aan hem denk, roeren de vlinders in mijn buik zich met lome vleugelslagen. Me verlaten willen ze nog niet. En dat hoeft ook niet; ze herinneren me eraan dat er nog ‘good guys’ bestaan en dat ik het geluk gehad heb er een te leren kennen.