Nog geen uur nadat ze van huis is gegaan, hoor ik haar weer binnenkomen. ‘Ben je nu al klaar met je toets?’ roep ik verwonderd, terwijl ik me naar haar omdraai. Haar gezicht is zo bleek dat ik ervan schrik. Ze knikt en zegt dat ze zich niet kon concentreren en net als ik wil vragen waardoor dat kwam voegt ze eraan toe: ‘Ik ben aangereden.’ Pas dan rollen de tranen over haar wangen. ‘Wat?’ roep ik uit, terwijl ik mijn armen om haar heen sla. En dan begint ze te vertellen.
Na zes jaar kent ze de gevaarlijke punten op de route naar school. Bij het magazijn van Albert Heijn, waar gigantische vrachtwagens af en aan rijden is ze altijd voorzichtig. En ook op de rotonde, even verderop, is ze extra alert omdat automobilisten onterecht menen daar voorrang te hebben. Maar vanmorgen loerde het gevaar niet op een risicovol punt. ‘Ik fietste op de Rozendaalselaan, mijn hoofd bij de maatschappijleertoets waar ik tegenop zag. Plotseling kwam er een auto uit een zijstraat. Ik dacht nog: wat rijdt die vrouw hard. Maar aangezien ik op een voorrangsweg fietste, ging ik ervan uit dat ze wel zou stoppen.’ Dat deed de vrouw, die haar kinderen naar school bracht, dus niet. Ze had de fietsers, die mijn dochter op enige afstand volgden, wel zien aankomen en gaf nog iets meer gas om vóór hen de weg op te kunnen draaien. Pas toen ze mijn dochter raakte en haar over het asfalt zag schuiven, drong tot haar door dat ze een vreselijke vergissing had begaan.
Nadat de huisarts een aantal flinke kneuzingen heeft geconstateerd – verder gelukkig niets ernstigs – rijd ik met haar langs de plek van het ongeluk. Onbegrijpelijk dat je op zo’n overzichtelijk punt een fietser (mijn kind!) over het hoofd kunt zien. De vrouw van vanmorgen werd vast afgeleid door haar kinderen, door zorgen, door wat dan ook. Was mijn reactie vanmorgen nogal primair en was ik verschrikkelijk kwaad op ‘dat mens’, nu realiseer ik me dat ik ook niet altijd even geconcentreerd achter het stuur zit.
Voordat ik ga slapen, loop ik, zoals gebruikelijk, nog even mijn dochters slaapkamer in. Ze glimlacht zwakjes tegen me, fluistert dat haar hele lichaam pijn doet. ‘En morgen weer een toets,’ zucht ze. ‘Ik meld je morgen wel ziek,’ zeg ik zacht, ‘die toets maak je dan later maar eens.’ Ik kus haar voorhoofd, aai Cato, die de hele dag bij mijn dochter in de buurt gebleven is en ga naar bed. Daar lig ik nog lang naar het plafond te staren. Stil, omdat ik me realiseer hoe kwetsbaar we zijn en hoe anders dit had kunnen aflopen. En ongelofelijk dankbaar omdat ik morgen niet naar school hoef te bellen om haar voor altijd af te melden.
O Christien, bij die laatste zin trokken er koude rillingen over mijn rug! Voorspoedig herstel gewenst voor je dochter!
Janny
Jeetje zeg arme Charlotte.Inderdaad zeg het had veel erger af kunnen lopen.Bij je laatste zin kreeg ik de tranen in mijn ogen en al een ¨geluk¨ dat alleen maar haar hele lichaam zeer doet.Geef haar maar een extra knuffel van haar oude juffie x
Zo intens geschreven ik leef en beleef het met je mee.
Heel blij voor je dochter en jou dat het ‘relatief’ goed afgelopen is. Spierpijn is vervelend en kan lang na zeuren, maar de schrik ben je niet zomaar kwijt. Geniet maar extra van elkaar, neem bijvoorbeeld iets lekkers bij de koffie of thee als troost ………
Joh wat zul jij geschrokken zijn, ik doe het al bij het lezen. Ik dacht toch niet echt hè.
Het is vast een verhaal van je maar niet dus.
Mijn zus heeft zes jaar zo’n zelfde ervaring gehad fietste ook op een voorrangsweg toen er plots een auto uit de zijweg kwam en haar aan reed. Zij had meer pech, haar enkel heel beroerd gebroken. Daar heeft ze nu nog steeds erge last van. Diverse operaties ondergaan.
Ballet was haar lust en leven, dat kan ze helaas niet meer.
Beterschap met haar,en inderdaad lekker in de watten leggen.
Heeft ze pijnstillers voor de pijn?
Gelukkig hoefde je haar alleen maar af te melden.
Tot zaterdag! Always there……..
Dank je, Janny.
Dank voor je lieve reactie, Madeleine.
Heb ik gedaan, Jolanda. Ze zei: ‘Dankjewel!’ x
Het besef haar zomaar kwijt te kunnen raken maakt dat ik dezer dagen nauwelijks van haar zijde wijk.
We realiseren ons dat ze ontzettend veel geluk heeft gehad, Daniëlle. De pijn stilt ze met paracetamol, en als die straks over is, houdt ze er niets blijvends aan over, gelukkig.
Hele mooie blog……. je eerste reactie zou iedereen hebben, maar er zijn weinig mensen die daarna nadenken of ze zelf ook altijd opletten. Ik hoop dat schrik bij je dochter snel weg gaat!
Mooi geschreven, Christien. begripvol en intens. Beterschap voor je dochter!
Van de schrik is ze gelukkig redelijk bekomen, inmiddels.
Dank je, Petra.
O Chris, ik krijg kippevel toen ik dit las. Heel veel sterkte!
Het gaat gelukkig alweer een stuk beter, Jolanda. X
De nachtmerrie van elke ouder. Het liefst zou je ze permanent onder je hoede nemen. Het ouderschap is fantastisch maar dat het ook zoveel angsten en zorgen met zich meebrengt heb ik voor die tijd ernstig onderschat!
Ik ook … maar het mooie ervan is – althans dat vind ik – dat je er ook een ‘rijker’ mens van wordt.