‘Heb je verdriet?’ vraagt mijn vriendin, nadat ik haar verteld heb dat ik verga van de rugpijn. ‘Hoezo?’ wil ik weten. ‘Omdat de onderrug energetisch staat voor verdriet,’ antwoordt ze. Ach nee, ik ben helemaal niet verdrietig, denk ik, maar al snel besef ik dat ik dat wél ben. En ik weet ook waarom.

Hoewel ik wist dat de man uit het oosten geen ruimte in zijn leven had voor mij – of in elk geval niet wilde maken – gebeurde er iets met me toen ik hem uiteindelijk tóch in de ogen keek. Ik voelde iets wat ik lang niet meer gevoeld had. Toen hij in de loop van de avond opbiechtte dat hij me ook in het echt ontzettend leuk vond, smolt ik. Hij zoende me, waarna ik de wereld om me heen vergat. Ik besefte dat ik simpelweg vergeten was hoe het voelt om gekust en gestreeld te worden. Tegen beter weten in sloeg met mijn hart ook mijn fantasie op hol toen ik in het holst van de nacht naar huis zweefde.

Een dag later sloeg hij mijn hoop op een ‘jij-en-ik’ resoluut de bodem in, daarmee een eind makend aan het gevoel voor hem. Maar wat hij me had doen herinneren, gewekt had in me, is me in de daaropvolgende weken hardnekkig blijven vergezellen. Of misschien is plagen een veel beter woord.

‘Ja,’ zeg ik tegen mijn vriendin, ‘ik geloof toch dat ik verdrietig ben. Omdat ik heb verloren wat ik strikt genomen niet eens had.’  Ze stuurt me een afbeelding met de volgende tekst:

All the wonderful things

that you are looking for –

happiness, peace and joy

can be found inside of you.

You do no need to look

anywhere else.

Het duurt even voor ik begrijp, nee vóél wat er staat. Ik was gelukkig, kon me verliezen in schrijven, tekenen, zingen – sinds kort gelukkig ook weer met anderen – en genieten van bloemen op mijn balkon, een fluitende merel tussen de appelbloesem van de buren. Ergens in de afgelopen maanden ben ik dat kwijtgeraakt, volkomen uit balans geraakt. Ik pak mijn tekenblok, zet mijn favoriete muziek op en denk aan de reis die ik binnenkort ga maken. Plotseling merk ik dat ik zit te glimlachen. Als ik opsta om een drankje in te schenken, laat mijn rug weten dat hij nog niet van plan is de strijd te staken. ‘Wacht maar,’ zeg ik zacht, ‘nog even en ik vind wat ik zoek. In mezelf. En dan … dan kun je gerust vertrekken en mijn verdriet meenemen.’