Ik heb zojuist de kerstboom gedemonteerd en opgeborgen. Met uitzondering van de lichtjes langs de reling van mijn balkon en een verzameling gekregen kaarten doet niets meer aan de voorbije feestdagen herinneren. En toch voelt het niet opgeruimd, weerspiegelt het huis mijn gevoel: ik heb niet de moeite genomen om na te denken over wat 2021 me gebracht heeft. In mijn hoofd en hart is het daarom nog een behoorlijke puinhoop. Tijd om ook daar schoon schip te maken. Je kunt nu eenmaal niet aan iets nieuws beginnen, als je het oude nog niet hebt opgeruimd.

Nooit eerder was het zo druk op kantoor. Vele avonden werkte ik over, weekends ook. Ik prees mezelf gelukkig dat ik voor TekstFontein niet bijzonder veel te doen had. Maar nu ik er nog eens over nadenk, besef ik dat wat meer mooie schrijf- en redactieopdrachten welkom waren geweest. Het afgelopen jaar heb ik ook weinig geblogd. Geen tijd, dacht ik steeds, maar ondertussen vulde ik mijn vrije tijd met me bekommeren om anderen, pianospelen en tekenen. Zo hoefde ik niet na te denken over wat er aan mijn ziel knaagde en me verdrietig stemde.

In 2021 heb ik talloze keren afscheid moeten nemen. Soms maar voor even, zoals in het geval van mijn dochter. Ze ging samenwonen. En hoewel ik haar nog bijna dagelijks zie, mis ik haar aanwezigheid in huis. Het lege-nest-syndroom bleek vele malen hardnekkiger dan ik van tevoren had kunnen bedenken. Mijn evenwicht leek ik soms gevonden te hebben en vervolgens helemaal niet.

Vaak was een afscheid definitief. Zo overleden het afgelopen jaar onder meer een tante, een oom en twee wat jongere mensen met wie ik ooit een bijzondere band had. De overlijdens van die laatste twee hebben veel met me gedaan. Dat de wereld deze twee prachtmensen moet missen, vind ik nog steeds moeilijk te accepteren.

Het afgelopen jaar werd ook gekenmerkt door nieuwe liefdes. Voor anderen, welteverstaan. ‘Ik vermaak me prima in mijn eentje,’ zei ik vaak. Ik dacht er dan achteraan: alsof het leven alleen draait om vermaak. Dat anderen vonden waar ik zo naar verlang, stemde me soms ook somber. Vastbesloten de moed niet op te geven, begon ik weer te daten. Ik heb gewandeld tot ik erbij neerviel (soms letterlijk), gepraat tot ik naar adem moest happen en geluisterd tot mijn oren ervan gingen fluiten (hoewel dat ook mijn tinnitus kan zijn geweest). Na de zoveelste teleurstellende date heb ik maar weer op de ‘date-pauzeknop’ gedrukt.

Nu ik al schrijvend het oude wat heb opgeruimd, durf ik voorzichtig te gaan beginnen aan het nieuwe. Ik hoop dat 2022 me mooie nieuwe opdrachten gaat brengen, een nieuw evenwicht, fijne ontmoetingen. Maar bovenal hoop ik dat 2022 een jaar wordt zónder afscheid en vol liefde – in welke vorm dan ook.

Gelukkig 2022!