Het had eigenlijk geen verrassing moeten zijn. Ik had al een paar weken last van kwaaltjes die ik in tweeënhalf jaar tijd niet meer had gehad. Om er een paar te noemen: een niet te stillen trek in eten, hoofdpijn en een opgeblazen gevoel (maar dat weet ik dan weer aan die alsmaar voortdurende eetlust). En vorige week had ik zo nu en dan een humeur om op te schieten, iets wat me vrijwel nooit meer overkomt.

In de eerste maanden van 2019 constateerde ik verheugd dat ik niet meer menstrueerde. Eindelijk de overgang achter de rug. Dacht ik. Ik rekende mezelf rijk: geen maandelijkse buikpijn meer, geen hoofdpijn, noch opstandige buien. De meeste overgangskwaaltjes verdwenen, maar er was er een die me bleef plagen. Steeds vaker, hardnekkiger en intenser, leek het wel. Midden in de nacht zwetend wakker worden, achter de piano of laptop zitten, een ommetje maken en voelen hoe zweetdruppels zich een weg banen over mijn gezicht, nek en rug: opvliegers. Ik troostte mezelf met de gedachte dat ook die kwaal mettertijd zou ‘opvliegen’ en bleef volhouden dat ik de overgang achter de rug had.

Dan wordt het 14 augustus 2021. Gisteren had ik een beetje buikpijn, maar van een soort die ik niet direct kon plaatsen. Ik vond bovendien een paar minuscule vlekken in mijn onderbroek. Maar vandaag is de buikpijn van een heftigheid die ik herken. Het is het nare, krampende gevoel dat ik in geen jaren meer heb ervaren. Op de wc constateer ik dat het niet alleen voelt alsof ik menstrueer, maar dat ik dat ook werkelijk doe. Totaal verbouwereerd blijf ik een poosje zitten. Waarom vindt mijn lijf het nodig zich te gedragen alsof ik nog in staat ben nageslacht voort te brengen? Ik ben zesenvíjftig. Zes. En. Vijftig. Kom op, zeg!  

Opeens besef ik dat ik vier weken geleden mijn tweede Pfizer-prik gehad heb. Was er niet in het nieuws dat sommige vrouwen in de weken na hun vaccinatie menstruatieproblemen kregen? Ik zoek op of er meer vrouwen zijn zoals ik: al (ruim) meer dan een jaar niet ongesteld geweest en sinds hun prikken opeens weer wel. Dat blijkt het geval. Ik geef mijn spontane ongesteldheid daarom als mogelijke bijwerking door aan Lareb. Daarna plaats ik een oproepje op Twitter: zijn er meer vrouwen die dit hebben ervaren? Ik krijg een paar steunbetuigingen, maar geen enkele reactie van iemand die hetzelfde is overkomen. Dan reageert een vrouw met: ‘Kan ook toeval zijn. Ik had het ook, maar vóór mijn 1^e prik.’

Haar reactie stelt me gerust. Pfizer heeft waarschijnlijk niets met deze ‘verrassingsaanval’ te maken. Het zal dat ene laatste eitje zijn geweest dat besloot: het wordt niks meer, laat ik maar afscheid nemen in stijl, haar krampen bezorgen, hoofdpijn en een humeur om op te schieten. Nu kan ik alleen maar hopen dat dit ook echt het allerlaatste eitje geweest is en dat ik voor ‘always’ verlost ben van afscheidnemende exemplaren.