Eigenlijk heb ik dat nooit: geluk in het spel. Talloze kaart- en bordspelletjes heb ik al gespeeld, maar als winnaar kwam ik vrijwel nooit uit de bus. Nu scheelt het misschien dat ik vaak spelletjes speelde met mijn dochter, die mij op tienjarige leeftijd al ingewikkelde spelregels wist uit te leggen. Hoe vaak zij mij met een potje ‘Catan’ heeft ingemaakt? Ik ben de tel kwijtgeraakt. Met enige regelmaat koop ik een Staatslot, maar ook daarin heb ik bijna nooit geluk: meer dan een paar tientjes won ik nooit.  ‘Gelukkig in het spel, ongelukkig in de liefde,’ luidt het spreekwoord. Als het omgekeerde ook geldt, zou ik gelukkig moeten zijn in de liefde. Toch?

Plotseling wandelt hij mijn leven weer binnen, jaren nadat we het contact verbroken hebben. En waar we indertijd de draad die ons verbond moesten loslaten, pakken we hem nu moeiteloos weer op. De stappen die horen bij een eerste kennismaking slaan we over: die hebben we jaren geleden al gezet. De berichtjes vliegen over en weer. Hij wil net zo graag van mij horen als ik van hem. ‘Bellen?’ stel ik voor, waarna we elkaar bijna drie uur lang vertellen over wat ons raakt en geraakt heeft. Stond destijds zijn huwelijk ons in de weg, nu is hij ook single of, zoals hij het zelf formuleert: ‘De handrem is eraf.’

In het afgelopen decennium ben ik met enige regelmaat gevoelens voor een man gaan ontwikkelen. Hoogst zelden werden die ook beantwoord. Dat is nu totaal anders. Wat ik voel, voelt hij ook. Allerlei scenario’s – uiteraard met romantische afloop – spelen zich af in mijn hoofd en hart. Met elk compliment, ieder lief woord groeit mijn gevoel voor hem. Dat we niet bij elkaar om de hoek wonen is niet handig, maar hoeft wat mij betreft geen obstakel te zijn. Ik ben al te lang alleen om nu onmiddellijk open te staan voor een ‘elke-avond-samen-op-de-bank-relatie’. Maar de afstand blijkt niet het enige wat ons in de weg staat. We moeten al snel concluderen dat hij prima in mijn leven zou passen, maar ik om diverse redenen niet in het zijne. Tussen de mogelijkheden om elkaar te zien gaapt een afgrond die ons beiden te diep is.

Midden in de nacht schrijft hij: ‘Maar ik wil je toch graag een keer in de ogen kijken.’ Ik lees het pas de volgende ochtend. Waar ik gisteren nog berustte in de wetenschap dat er geen toekomst zit in een relatie met hem, komt nu alles in mij in opstand. ‘Ik wil jou ook zien,’ schreeuwt mijn hart. Maar om hem en mezelf te beschermen antwoord ik dat een ontmoeting het alleen maar lastiger zal maken te berusten in de onmogelijkheid van een ‘jij-en-ik’. Hij is het met me eens, waarna we besluiten wel contact te houden, maar minder frequent. Talloze keren typ ik een berichtje, net zo vaak haal ik de tekst weer weg. Wat valt er nog te zeggen zonder elkaar nog meer hartzeer te bezorgen?

Het zal even duren voor ik opnieuw vrede kan hebben met mijn lot: geluk in de liefde is (nog) niet voor mij weggelegd. Ter compensatie valt er opeens 100 euro op het Staatslot dat ik gekocht heb. Natuurlijk ben ik er blij mee. Maar toch: in plaats van (een beetje) geluk in het spel, had ik het liever in de liefde.