Trampech

Een ritje met tram 28 is een toeristische attractie. Vandaag willen we een groot deel van de stad verkennen met dat vervoermiddel. Na het ontbijt laten we ons door ‘de 28’ naar het ten westen van het stadscentrum gelegen Estrela park brengen. Daar stappen we uit voor een wandeling door het groen, waarna we de weg oversteken en de basiliek bezoeken.

Op een terras drinken we koffie en smullen we van een paar pasteís de nata (bladerdeeggebakjes met custardvulling). Daarna stappen we weer in de tram, nu richting het centrum. Het ding slingert bomvol toeristen deels via smalle straten over de heuvels waarop de stad gebouwd is. Plotseling komt het voertuig tot stilstand in de Rua Vítor Cordon. Voor ons staan drie andere trams stil. We wachten even rustig af. Al snel komen er achter ons nog twee tot stilstand. Wat er aan de hand is, is ons een raadsel. De bestuurder negeert zijn passagiers volkomen. Niet dat het iets zou uitmaken als hij ons wel van informatie zou voorzien: met mijn Duolingo-lessen ben ik gestrand op een niveau waarmee ik uitsluitend wat basale zinnen kan begrijpen. Na een minuut of tien besluiten we uit te stappen. In eerste instantie volgen we de route van lijn 28, waar op een kruising een bestelbus van de rails wordt getakeld. Zou die voor de file van zes trammetjes gezorgd hebben? Nog heel even wachten bij een volgende halte, maar zodra we merken dat er in de verste verte geen tram te bekennen is, zit er niets anders op dan de stad verder te voet te verkennen.

We dwalen over het Praça do Comerço, waar een gebruinde, sixpack-loze man in een leren broekje probeert de aandacht te vestigen op zijn gladiator-act – wat jammerlijk mislukt. We passeren de kathedraal van Lissabon, lunchen op het Graça-plein, gaan naar het uitzichtpunt daar en wandelen tot slot naar het Castelo de São Jorge, waar de pauwen in de kasteeltuin van zich laten horen. Daarna dalen we af naar de Rua da Madelena. Daar stuiten we op een gebouw met de aanduiding ‘Elevador da Baixa’.  Benieuwd lopen we naar binnen, waar we drie liften aantreffen. Een van de drie glazen liftdeuren staat open. Ik ben nog aan het bedenken wat te doen als mijn lief al naar binnen gesprongen is. De deuren sluiten zich onmiddellijk. Terwijl hij naar beneden zoeft, zwaait hij nog even vrolijk naar me. Verbluft kijk ik hem na. Als de deuren van de ernaast gelegen lift opengaan, aarzel ik even. Ik zie hem er wel voor aan er een spelletje van te maken: ben ik net beneden, is hij weer onderweg naar boven. Maar beneden staat hij breedlachend op me te wachten. Hand in hand wandelen we terug naar onze studio. In de verte komt weer een gele tram 28 voorbij. ‘Ze rijden weer,’ merk ik op. Maar ook zonder tram hebben we veel van de stad gezien vandaag, denk ik er tevreden achteraan. Misschien wel meer dan wanneer we alles per tram gedaan hadden.