Hij wil me graag ontmoeten. De omgeving hier ken ik ondertussen wel. Daarom heb ik voorgesteld om zijn kant op te komen. We hebben afgesproken in Dorp aan Zee. Reistijd heen: bijna twee uur. Het datingprofiel van deze 61-jarige bevat slechts een enkele foto. En diezelfde afbeelding – van een slanke, aantrekkelijke man, de handen losjes in de zakken van zijn jeans – gebruikt hij als profielfoto op WhatsApp. We hebben de afgelopen weken een paar keer gebeld, veel geappt en lijken echt een klik te hebben.

Na twee uur rijden – met een plaspauze bij Breukelen – rijd ik Dorp aan Zee in. Hij staat op de afgesproken plek op me te wachten. Terwijl ik hem passeer, kijk ik opzij. Ik schrik: hij ziet er dikker en vele malen ouder uit dan op die ene foto. Wat ik in het voorbijrijden niet heb gezien, presenteert zich in al zijn afstotelijkheid nadat ik ben uitgestapt en hij naar me toe komt. Hij moet of een ernstig ongeluk of een ernstige ziekte hebben gehad: zijn bovenlip ziet er vervormd uit en hangt naar beneden en waar aan de linkerkant ooit zijn onderkaak zat, bevindt zich nu een enorme deuk die doorloopt in de hals waar het een wirwar is van donkere lijntjes. Aderen? Littekens? Hoewel hij geen bochel heeft of uitpuilende ogen, schiet me tot mijn schaamte iets vreselijks te binnen: ik heb een date met Quasimodo.

Ik hap naar adem en besluit hem dan het voordeel van de twijfel te geven. Hem afwijzen vanwege zijn uiterlijk zou wel heel erg oppervlakkig zijn. Maar hij had me op zijn minst kunnen voorbereiden op het feit dat de foto (zeer) gedateerd is en dat hij qua uiterlijk niet meer dezelfde man is. We lopen naar het strand en bij de eerste de beste strandtent haalt hij koffie voor me, terwijl ik (alweer) ga plassen. Even later ga ik bij hem zitten. De smakelijke cappuccino in het sfeerloze kartonnen bekertje kan mijn mistroostigheid niet verdrijven. Hij probeert het gesprek op gang te brengen, maar ik ben nog steeds een beetje lamgeslagen en laat het praten voornamelijk aan hem over. Plotseling valt mijn oog op zijn nicotinebruine vingers; langzaam laat ik mijn blik naar zijn gehavende gezicht gaan: hij glimlacht naar me en ontbloot daarbij zijn verruïneerde en verkleurde gebit. ‘Ik rook soms,’ stond er in zijn profiel, maar zijn handen en tanden vertellen iets anders. Ik vraag hem hoe oud hij is en hoop dat hij daarover dan tenminste niet gelogen heeft. ’64,’ antwoordt hij opgewekt, waarna hij voorstelt om een stukje te gaan lopen. Ik ben te verbijsterd over zoveel leugens om nog iets zinnigs uit te brengen.

Al na vijf minuten op het strand doen mijn oren pijn en tranen mijn ogen. Er valt haast niet te praten nu we zo tegen de wind in lopen. Telkens als hij wat tegen me zegt – schreeuwt, eigenlijk – draai ik mijn hoofd naar rechts en word ik geconfronteerd met zijn misvorming en zijn rookbruine gebit. En hoe erg ik dat ook vind, ik walg ervan. We houden het strand al snel voor gezien en lopen het dorp in. Ik heb in de auto een appel opgepeuzeld en móét even iets eten. In een café in de Dorpsstraat bestel ik een tosti, hij uiensoep. Het vooruitzicht dat ik bijna naar huis mag, maakt me wat spraakzamer en tot mijn verbazing wordt het nog een soort van gezellig ook.

Bij mijn auto aangekomen vraagt hij wat ik wil doen. ‘Naar huis,’ zeg ik simpelweg. En dan meld ik ook maar meteen dat ik geen behoefte heb aan een vervolgafspraak. Lafhartig geef ik het leeftijdsverschil en de afstand tussen onze woonplaatsen de schuld, terwijl ik ook wel weet dat die dingen er niet toe doen als ik iemand de moeite waard vind. Terwijl ik Dorp aan Zee uit rijd, bedenk ik dat ik best had kunnen zeggen dat ik afknapte op zijn leugens. Hij zal nu wel denken dat het aan zijn uiterlijk ligt. En heel eerlijk: dat was óók zo, maar vond ik te pijnlijk om op te biechten. Ik trek het elastiek uit mijn haren en schud mijn krullen los. ‘Esmeralda gaat naar huis,’ zeg ik hardop tegen de binnenspiegel. ‘Correctie: loensende Esmeralda,’ voeg ik eraan toe, waarna ik zo hard moet lachen dat ik bijna door rood rijd.