Hij heeft bloemen voor me meegebracht. Prachtige, roze. Symbolische? Wil hij ermee zeggen dat hij ook veel voelt voor mij?De helft van wat hij voor zijn overleden vrouw gevoeld heeft, zou voor mij al meer dan genoeg zijn. Met het boeket in mijn handen loop ik naar de keuken. Hij volgt me en wanneer hij even later toekijkt terwijl ik koffiekopjes pak, voel ik zijn warmte. Het liefst zou ik me ter plekke in zijn armen werpen. Maar ik doe het niet, onzeker over zijn gevoelens voor mij, bang om hem in verlegenheid te brengen en om mezelf volkomen kwijt te raken.

Hij is gekomen om met me te praten over de brief waarin ik hem heb laten weten dat ik al drie jaar heimelijk verliefd op hem ben. Wanneer hij zegt dat hij een vriendin heeft, moet ik slikken. Dat betekent dat ik het boek dicht moet doen, immers? Maar als hij vele aangename uren later vertrekt, denk ik daar genuanceerder over. Ik kijk hem na, terwijl zijn vluchtige afscheidskus nabrandt op mijn lippen. Wat hij vanavond gezegd heeft, ook non-verbaal, verwart me. Bestaat er toch nog een kans dat hij uiteindelijk voor mij zal gaan kiezen? In de woonkamer staart het boeket me aan. Het is alsof het me wil vertellen dat ik geduld moet hebben.

In de dagen na zijn bezoek protesteert mijn lijf tegen de golf van tegenstrijdige emoties. Blijdschap om zijn bezoek strijdt met verlangen naar een nieuwe afspraak, terwijl hoop op een ‘happily-ever-after’ vecht met de wetenschap dat het nooit wat gaat worden tussen ons. Aanhoudende buik-, rug- en hoofdpijn doen mijn energie net zo snel verleppen als de roze wolk in de bloemenvaas. Halverwege de week verwijder ik de dode bloemen uit het boeket. Blaadjes landen op het aanrecht, terwijl een sterke geur van verrotting mijn neus bereikt. Zodra ik een tot de helft gereduceerd boeket op tafel zet, valt me op dat het overgebleven roze minder fel lijkt. Ik wend mijn hoofd af, wil het niet zien, wil blijven hopen.

Gedurende de afgelopen week heb ik talloze keren overwogen hem een berichtje te sturen, maar ik heb het mezelf verboden. Hij is nu aan zet, vind ik. Maar hij stuurt me slechts stilte. Op zaterdag sleep ik me naar de supermarkt waar ik hem lang geleden tegenkwam. Hij is er niet, maar ik kom wel een kennis tegen. ‘Hoe gaat het me je?’ vraagt ze en ik vertel kort over de man die mij niet wil. Of misschien toch. ‘Je wilt toch iemand die helemaal voor jou gaat?’ zegt ze verbaasd en ik kan haar wel zoenen, want plotseling zie ik haarscherp wat ik aan het doen ben. Ik wacht al drie jaar op een man die misschien ooit voor mij zal gaan. Een beetje. Of nooit. Weer thuis gooi ik resoluut dat wat er resteert van het boeket in de vuilnisbak. Het is alsof de verlepte roze wolk waar ik op neerkijk fluistert: ‘Goed zo, meisje. Je hebt eindelijk ‘het boek Tom‘ dichtgedaan.’