Nadat de adviseur van de seniorenbeddenwinkel  het hele assortiment van ‘ons bedrijf’ heeft besproken en aan de hand van een flitsende folder heeft laten zien, rondt hij zijn inleidende praatje af en begint hij over ‘onze bedden’. Ik onderbreek hem met de opmerking dat mijn moeder een nieuwe matras nodig heeft, niet een heel bed en dat ik dat ook uitdrukkelijk heb vermeld bij het aanvragen van dit adviesgesprek. ‘Haar bed en lattenbodem zijn nog prima,’ voeg ik eraan toe. ‘Lattenbodems,’ zegt hij, een beetje vies kijkend, ‘hebben we niet. Wij maken bóxspringbedden op maat.’

Vervolgens gaat hij onverstoorbaar verder over de vele voordelen van zo’n op maat gemaakt bed. Hij laat een filmpje zien van twee overdreven kwieke senioren die doen alsof ze net ontwaakt zijn in hun hoog-laagbed. ‘En zo’n hoog-laagbed is ook heel fijn voor het geval u bedlegerig wordt,’ haakt de adviseur aan bij de video. ‘Als mama bedlegerig wordt, kan ze niet hier blijven wonen,’ merk ik droogjes op, ‘dus zo’n bed gaat het zéker niet worden.’

Ruim een uur zit hij hier al. Hoe krijg ik deze man op een fatsoenlijk manier de deur uit? ‘Ik snap best dat je graag een heel bed wilt verkopen,’ zeg ik enigszins scherp, ‘maar mijn moeder wil haar bed houden en alléén een andere matras.’ Hij knikt en zegt dan dat bedden in de loop der tijd slijten dus dat het toch het overwegen waard is een compleet nieuw exemplaar aan te schaffen. ‘Maar een losse matras en een topper kan ik ook verzorgen, hoor.’ Natuurlijk wil ik weten wat dat gaat kosten. Hij moet het even opzoeken en zegt vervolgens met een stalen gezicht: ‘Veertienhonderdvijftig euro voor een matras, duizend voor een topper.’ Mijn moeder kijkt mij aan; zij heeft niet verstaan wat hij zei, maar ziet aan mijn gezicht dat ik onaangenaam verrast ben.

De adviseur is ondertussen bezig met het samenstellen van een prijslijst. Het kan me niets schelen wat zijn bedden moeten kosten, ik denk alleen maar: bijna 1.500 euro voor een matras! Even later schuift hij plechtig de prijslijst over de tafel in mijn richting. ‘Prima, dankjewel,’ zeg ik, ‘we gaan straks overleggen.’ Hij kijkt me verbouwereerd aan en wil weten wát we dan precies moeten overleggen. Ik vind dat een belachelijke vraag en voor ik erop kan antwoorden zegt hij dat hij een ‘mooie korting’ kan geven op het duurste bed. Ik schud mijn hoofd, herhaal nog maar eens: ‘Alleen een matras.’ ‘En misschien dan een topper erbij?’ probeert hij nog. Deze man heeft duidelijk geen bord maar een heel bed voor zijn kop. Ik werk hem met zachte hand de deur uit. Een matras voor mijn moeder bestel ik wel elders.