Op de stoep van de dierenkliniek moeten we even wachten. Een oude dame houdt de deur open voor haar zo op het oog ongeveer even oude zus, vriendin of wellicht buurvrouw. Die heeft een dier aan de lijn dat je, vanwege zijn omvang en grijze snuit onmogelijk nog een  ‘hondje’ kunt noemen. Het beest duwt goedmoedig zijn kwijlende snuit tussen mijn knieën, terwijl de beide dames wat met elkaar kibbelen. Waarover ontgaat mij. Vervolgens schuifelen mevrouw Hond en het beest verder, op de voet gevolgd door mevrouw Deur. Die fluistert mij in het voorbijgaan toe: ‘Ja, ze is een beetje dementerend.’

Wij zijn meteen aan de beurt met onze ‘lappenmandkat’. Sinds een paar dagen vertikt Cato het om te eten en ook drinken doet ze nauwelijks. Waar ze het normaal gesproken op een grommen en blazen zet bij de dierenarts, haar nagels en tanden inzet om te laten merken dat ze zeer ontstemd is, laat ze zich nu gelaten onderzoeken. Zelfs het infuus met vocht, antibiotica en een pijnstiller ondergaat ze lusteloos. Haar zo zien breekt mijn hart een beetje. Nadat we besproken hebben hoe we haar weer aan het eten kunnen krijgen, staan we een kwartier later weer bij de assistente in de wachtruimte.

Ik neem antibiotica, pijnstillers en speciaal krachtvoer in ontvangst, reken af en sta nog even met de assistente te overleggen, als de deur opengaat. Nog steeds een beetje kibbelend komen de dames Deur en Hond binnen. ‘Ja, weet u, ze is een beetje aan het dementeren,’ zegt mevrouw Deur verongelijkt tegen mijn dochter, die met Cato op mij staat te wachten. Daarna loopt ze kordaat in mijn richting. De assistente, die mij net uitleg aan het geven is over de toediening van de pijnstillers, houdt abrupt op met praten: mevrouw Deur wil aandacht. ‘Sorry,’ zegt ze, ‘maar mag ik even tussendoor?’ Zonder op antwoord te wachten vervolgt ze: ‘Waren wij hier al eerder?’ De assistente knikt. Ik ook. Mevrouw Deur aarzelt even en dan zegt ze, terwijl ze in de richting van mevrouw Hond wijst: ‘Ja, haar dierenarts is verhuisd en ze weet niet waarheen. We rijden nu al een uur door Velp en ze beweert dat haar dierenarts hier zit. Ik dacht dat we hier al eerder geweest waren, maar zij zei van niet. Ze is een beetje aan het dementeren, moet u weten.’  Mijn hart begint spontaan nog een beetje meer te breken.