‘Goedenavond, ik kom collecteren voor de Anjeractie van het Prins Bernhard Cultuurfonds,’ zeg ik zodra de man heeft opengedaan. ‘Cultuur,’ mompelt hij hoofdschuddend en vervolgens kijkt hij me vragend aan. Ik krijg het een beetje warm van zijn doordringende, blauwe blik. ‘Leg jij mij eens even uit wat cultuur is,’ zegt hij dan. Lees verder De mevrouwen van de prins
Categorie archieven: COLUMNS
Nou ja, zo goed als
Mopperend probeer ik grip te krijgen op het moertje dat het defecte achterlicht van mijn dochters ‘nieuwe’ fiets op zijn plaats houdt. Op dagen als deze zou ik willen dat ik een handige kerel bij de hand had die een dergelijk klusje fluitend en in enkele minuten zou klaren. Lees verder Nou ja, zo goed als
Tears in heaven
Bewegingloos ligt ze in de armen van haar vader. Haar lippen blauw, schuim in haar mondhoeken, haar ogen gesloten. We haasten ons van de vliegtuigtrap waar onderaan een ambulance staat te wachten. Met gillende sirenes vertrekken we naar het kinderziekenhuis in Izmir. Zij ligt op een gammele brancard, wij zitten op een bankje ernaast. ‘Het komt wel goed,’ probeert een medewerkster van de luchthaven, die als tolk fungeert en met ons meegaat, ons gerust te stellen. Maar ik kijk naar onze dochter, zo fragiel, zo klein – ze is net een jaar geworden – en zo … het woord ‘levenloos’ komt heel even bij me op en maakt dat mijn hart als een razende tekeergaat. Lees verder Tears in heaven
Het schuurt niet langer
‘Uw applaus voor onze eindexamenkandidaten!’ roept mijnheer Volmerink, de afdelingsleider en alle hoofden draaien naar rechts, in de richting van de trap. De muziek zwelt aan terwijl de eerste geslaagden naar beneden komen. Ik zoek mijn dochter met mijn ogen, maar vind haar niet meteen. Dan zie ik haar vriend die met zijn bijna twee meter boven iedereen uittorent. Natuurlijk loopt zij naast hem. Hand in hand en stralend komen ze de trap af. Heel even kijkt ze opzij, vangt ze mijn blik, maar dan kijkt ze weer op naar hem. Ik houd mijn ogen zo ver mogelijk opengesperd in de hoop dat het vocht dat zich erin aan het verzamelen is, zal verdampen. Vlak voordat ik weer ga zitten, knipper ik per ongeluk even, waardoor mijn wangen toch nat worden.
Het allermooiste cadeau
Twaalf dagen voor mijn dertigste verjaardag werd mijn dochter geboren. In de jaren erna heb ik vaak tegen haar gezegd: ‘Jij bent het allermooiste cadeau dat ik ooit gekregen heb.’
No service
Maandag. Inhoud wasmand: twee onderbroeken, een hemdje en een badhanddoek.
Definitief ter ziele is hij, mijn oude, stronteigenwijze wasmachine. Hem laten repareren bleek geen optie vanwege de hoge kosten en dus meld ik me al vroeg bij een filiaal van een witgoedketen die reclame maakt met de slogan ‘Every day low pricing high service’. De wasmachine van mijn keuze is er niet duur en de winkel brengt geen bezorgkosten in rekening, als ik de website mag geloven. Ik leg de piepjonge verkoper uit op welke machine ik mijn oog heb laten vallen en vraag of die inderdaad binnen de door de site beloofde vijf dagen bezorgd kan worden. ‘Geen probleem,’ zegt hij en begint op de computer mijn gegevens in te vullen. Zodra ik opmerk dat de machine naar boven moet, zegt hij: ‘O, dan komt er nog vijftien euro bij.’ Kijk, dat vermeldt de website dan weer niet.
Leuker kunnen ze het niet maken
Volgens een woordvoerder is het in januari bij de Belastingdienst altijd drukker dan normaal, maar is het dit jaar nog erger. Lees verder Leuker kunnen ze het niet maken
Het gaat over
Overgang. Het woord heeft volgens Van Dale vier betekenissen. Al jaren woon ik aan het spoor, náást een overgang en daar heb ik mee leren leven. Maar nu mijn lijf hormonaal ontspoort, woon ik ook ín een overgang. En daar kan ik maar niet aan wennen.
Kwetsbaar
Nog geen uur nadat ze van huis is gegaan, hoor ik haar weer binnenkomen. ‘Ben je nu al klaar met je toets?’ roep ik verwonderd, terwijl ik me naar haar omdraai. Haar gezicht is zo bleek dat ik ervan schrik. Ze knikt en zegt dat ze zich niet kon concentreren en net als ik wil vragen waardoor dat kwam voegt ze eraan toe: ‘Ik ben aangereden.’ Pas dan rollen de tranen over haar wangen. ‘Wat?’ roep ik uit, terwijl ik mijn armen om haar heen sla. En dan begint ze te vertellen. Lees verder Kwetsbaar
Nadenken
Een hartgrondige vloek dringt door het dunne wandje tussen woonkamer en toilet. ‘Wat is er?’ vraag ik, een beetje geïrriteerd door haar taalgebruik. Dochter verschijnt met een van frustratie vertrokken gezicht en houdt haar mobieltje omhoog. ‘Laten vallen,’ gromt ze. Dat zie ik. Er lopen maar liefst drie lange scheuren over de gehele lengte van het scherm. ‘Doet hij het nog?’ wil ik weten. Ze checkt het even en zucht gerustgesteld. Een nieuwe, weet ik, komt er pas op het moment dat het ding echt niet meer werkt. Lees verder Nadenken