Kroatië: langs de kust en terug (5)

Onze laatste pleisterplaats in Kroatië is Marušići, een dorp aan de kustweg, ten zuiden van Split. Tegen zessen rijden we het dorp in. ‘Ja, hier links moet je naar beneden,’ wijst Gert even later. Langzaam neem ik de bijna haakse bocht. We hobbelen stapvoets het pad af, in de richting van de zee. Mijn lief speurt ondertussen naar huisnummers. Ik neem nog een haarspeldbocht, en nog een. ‘Hier is nummer 15 al,’ zegt Gert, ‘we zijn nummer 13 voorbij!’ Voor geen goud rijd ik hier achteruit omhoog, dus zeg ik: ‘Ik stap uit en ga wel even kijken.’

Een gammel hek geeft toegang tot een wat verwaarloosde tuin. Ik loop naar de achterkant van het gebouw en bereik een paadje met groen uitgeslagen tegels. Het stinkt er enorm naar rottend afval. Er komen een drietal deuren op het pad uit, maar alles ziet er zo haveloos uit, dat ik denk: dit kan het niet zijn!  Ik loop terug naar de auto; Gert is al achter het stuur gekropen. Hij laat de auto rollen tot het eind van het weggetje, keert en rijdt weer heuvelop tot net voorbij het punt waar we net gestopt zijn. Nu valt ons opeens de parkeerplaats naast het gebouw op. Nummer 13 prijkt in verbleekte cijfers op het toegangshek.

Op de parkeerplaats geeft een stenen trapje toegang tot het paadje waar ik zojuist was. Boven de gammel ogende deur aan het eind van het pad ontdek ik opeens een 3. Huisnummer 13, appartement 3: dit zou het dus toch moeten zijn. Vanmorgen heeft de eigenares laten weten dat we de deurknop naar links moeten draaien en de deur hard naar ons toe moeten trekken. We proberen die instructie om de beurt te volgen, maar de deur geeft geen krimp. Ik app wat heen en weer met de eigenares, maar zij doet niet veel meer dan herhalen wat ze eerder al geschreven heeft. Ik begin mijn geduld te verliezen, als mijn lief opeens in lachen uitbarst. ‘Het is een schuifdeur,’ brengt hij uit.

Het interieur overtreft onze verwachtingen en lijkt in niets op de verwaarloosde tuin en het smoezelige toegangspad. Het appartement ruikt schoon, is opgeruimd en sfeervol ingericht. Via de grootste slaapkamer betreden we het ruime balkon met uitzicht op een groene helling en de vele tinten blauw van de Adriatische Zee aan de voet ervan. Wat een geweldige plek om ons Kroatische avontuur te eindigen. We moesten er vele kilometers voor overbruggen, ervoor afdalen, klimmen en ruziemaken met de voordeur, maar dat was het meer dan waard. En dat laatste geldt voor deze hele reis.