Lijn 126 van het RAVeL (netwerk van autovrije paden in België) loopt van Huy naar Ciney en min of meer langs ons logeeradres – een prachtig verbouwd boerderijtje – in Bois-et-Borsu. We halen onze e-bikes uit de tuin en fietsen deze ochtend heuvelop, heuvelaf naar Petit Avin, waar we lijn 126 vinden. Redelijk moeiteloos zoeven we in de richting van Ciney.

Het pad is grotendeels vlak (zeker in vergelijking met de route naar Durbuy, die we eerder deze week gefietst hebben) en wordt omzoomd door bossen en uitgestrekte, glooiende landerijen. De temperatuur doet niet vermoeden dat het al half september geweest is. Ik stap even af om mijn jasje uit te doen. Boven een veld vol paarse bloemen cirkelt een roofvogel en we blijven even kijken naar hoe sierlijk het dier daar zweeft. Nadat we weer zijn opgestapt, vinden we een andere roofvogel die, de vleugels gespreid, de ogen gesloten, roerloos naast het pad ligt.

We fietsen dwars door de Valleien van Smaken en Geuren, waar men onder meer bier en kaas produceert. ‘Fietsers worden hier warm onthaald’, vermeldt de RAVeL-website. Er zijn geen restaurants, cafeetjes of winkeltjes direct langs het pad, behalve een kaasmakerij die vandaag jammer genoeg gesloten blijkt. Dat warme onthaal zal ons dan wel in het eerstvolgende dorp wachten, vermoeden wij. Behalve een snackbar is er in dat dorp, Hamois, geen eetgelegenheid open. Omdat we geen zin hebben in een vette hap, lopen we een supermarkt in, waar men ter plekke belegde broodjes verkoopt. Ik bestel er twee: een gezond (hier om ons onbekende redenen een ‘sandwich Dagobert’ genoemd) en een met gehakt. Er liggen al doorgesneden halve stokbroden klaar en madame doet op twee ervan een flinke lik mayo en belegt ze dan, de ene met gehakt en de andere met ham, kaas en rauwkost. Ze rolt beide daarna zorgvuldig in vetvrij papier en pakt vervolgens nog twee halfjes, die ze voortvarend voorziet van mayonaise.

Ik kijk om me heen. Behalve madame, haar collega en wij twee is er niemand in de winkel. Zodra ze een plak kaas aan het ene stokbroodje heeft toegevoegd, grijp ik in: ‘Non, non, pardon …’ tracht ik haar verder beleggen te beletten. Verbouwereerd kijkt madame me aan. Ik wilde toch vier broodjes? Ik verzeker haar dat ik slechts deux sandwiches besteld heb, niet quatre. Verongelijkt legt ze de plak ham die ze net gepakt had terug in de vitrine. Ze zoekt de blik van haar collega en zodra ze die vindt, haalt ze geïrriteerd haar schouders op.

Nadat we onze – overigens heerlijke broodjes – in een parkje hebben verorberd, stappen we weer op en trappen we verder richting het hoger gelegen Ciney. Route 126 houdt abrupt op aan de rand van het stadje. We kunnen verder heuvelop langs een drukke weg of, zoals een richtingaanwijzer aangeeft, rechtsaf naar het centrum. We kiezen voor die route en komen als snel uit op het terrein van een school, waar we niet verder kunnen. We staan te overleggen als er iemand op ons af komt die ons streng toespreekt: ‘Dit is privéterrein. U mag hier niet zijn.’ We verontschuldigen ons en dan vraag ik hoe we in het centrum kunnen komen. ‘Gewoon daar omhoog,’ zegt hij iets vriendelijker, wijzend naar de drukke weg die we net vermeden hebben.

Op een terras bij de kerk in Ciney genieten we van een kopje koffie voordat we gaan beginnen aan de terugreis, die ons nog langs het vervallen Château de Bormenville zal brengen. Het is hier heerlijk fietsen, daarover zijn we het eens. En dat we van dat warme onthaal niets gemerkt hebben, doet daar niets aan af.