6 juni 1995, 09:58 uur. Zonder haast, zonder geluid komt ze ter wereld. Ze wordt op mijn borst gelegd, zodat we kennis kunnen maken. Haar ogen, groot en van het donkerste blauw dat ik ooit gezien heb, zoeken mijn blik. Een onbeschrijfelijk geluksgevoel danst door mijn lijf. Iets zeggen kan ik niet en hoeft evenmin, want mijn ogen vertellen haar alles wat ze moet weten. De hare, nieuwsgierig en doordringend, zeggen dat ze mij begrijpt.

Een warme zomer volgt op haar geboorte. Zij slaapt in de kinderwagen, die naast mij in de schaduw staat. Haar vuistjes gebald, minuscule zweetdruppeltjes op haar babyneusje. Als ze wakker wordt, zendt ze me opnieuw een indringende blik. Zonder woorden beloof ik haar, dat ik goed voor haar zal zorgen. Onwetend van de stormen die we samen zullen moeten doorstaan, gaat die eerste zomer kalm voorbij. Vele mooie zomers volgen, totdat zij en ik middenin een orkaan terechtkomen, die de onbezorgde jeugd, die ik haar woordeloos en zwart op wit gewenst heb, met zich meeneemt.

6 juni 2010, 09:58 uur. Met mijn heup duw ik tegen de slaapkamerdeur, omdat ik mijn handen vol heb aan een dienblad met croissantjes, jam, boter en glaasjes sap. Natuurlijk is ze al lang wakker. Rechtop zit ze, klaar voor de dingen die komen gaan. Zodra vier stoere mannen – piercings in hun gezicht en flink getatoeëerd – uit hun koker komen rollen, begint ze te stralen. Ze zijn mij te ruig en dat weet ze, maar toch geef ik haar deze poster cadeau. Dan kijkt ze me aan. De blik in haar ogen, die continu aarzelen tussen groen en bruin, net zo intens als vijftien jaar geleden. En ook nu hebben we geen woorden nodig. Haar ogen vertellen mij alles wat ik moet weten. Mijn ogen zeggen dat ik haar begrijp.