Alsnog ter plekke smelten

We hebben ons verheugd op een bezoek aan het archeologisch museum. Op internet hebben we gelezen dat het al enige tijd gesloten is in verband met een grootscheepse verbouwing, maar we hebben besloten toch zelf te gaan kijken. Wie weet, hebben we geluk.

De wandeling van de parkeerplaats bij de oude haven naar het stadscentrum is goed te doen. Terwijl de temperatuur alsmaar stijgt, lopen we vervolgens langs de boulevard naar de andere kant van de stad. Nu we voor de hekken van het nog altijd gesloten museum staan, zijn mijn gezicht en rug nat van het zweet. Dat brengt me verkoeling, zij het op een nogal onaangename manier. Ik kijk opzij en zie hoe mijn dochter zich moet vasthouden aan het hek. Haar wangen zijn rood, maar ook kurkdroog. Zij zweet niet; hoe warm ze het ook heeft. Ik moet denken aan mijn oma, die ook nauwelijks zweette. Op zomerse dagen klaagde ze vaak: ‘De hitte zit me onder het vel.’ Pas nu ik een kind heb, dat doorgaans evenmin een druppel zweet verliest, snap ik wat ze daarmee bedoelde. ‘Kom,’ zeg ik tegen mijn dochter, ‘laten we snel een terras opzoeken, voordat je ter plekke smelt.’ Ze knikt alleen maar; het is haar te warm voor woorden.

Na een drankje voelt ze zich weer een heel stuk beter. We slenteren nog wat door Corfu stad, kopen een paar souvenirtjes en zorgen ervoor zo veel mogelijk in de schaduw te blijven. Na de lunch kijken we elkaar aan: wat gaan we doen? Ik heb zin om te gaan zwemmen en stel voor terug te rijden naar het hotel. Ook zij voelt wel wat voor dat plan.

We zoeken onze huur-Suzuki op en gaan richting Liapades. Op twee kilometer van ons hotel passeren we het bordje van het Corfu Donkey Rescue Center. Mijn dochter zegt: ‘We zijn al de hele week van plan daar even te gaan kijken. We hebben nu toch wel tijd?’ Ik grinnik en keer even verderop. Naast mij verkneukelt mijn kind zich alvast. Ik sla linksaf. Het bochtige asfaltweggetje waarop we beland zijn, buigt na enkele honderden meters naar rechts. Een nieuw bordje geeft aan dat wij het onverharde pad moeten volgen, dat tussen de olijfbomen door naar links slingert. Hotsebotsend stapvoeten we richting ezelopvang. Omdat we met de ramen open rijden, ruiken we al snel dat we onze bestemming bereikt hebben.

Corfu Donkey Rescue Center

Even later staan we tussen de oude, verwaarloosde of zieke ezels, die hier opgevangen en liefdevol verzorgd worden. Sommige ezels wachten geduldig tot wij tijd hebben voor een aai, andere zijn een stuk brutaler en dringen zich tussen ons in. Ook verschillende katten bedelen om een knuffel, een paar vriendelijke woorden. Mijn dochter vindt het lastig haar aandacht te verdelen over zo veel aandoenlijks.  Ze knielt om een kitten te aaien en wordt bijna ondersteboven geduwd door een grijze ezel die vindt dat hij eerst aan de beurt is.

Na een kwartier zijn mijn handen grijs van het ezelstof. Ik snak bovendien naar een slok water, maar heb mijn flesje op een tafel achter de omheining achtergelaten. ‘We gaan toch nog niet weg?’ schrikt mijn dierenliefhebster. ‘Nee, ik ga even in de schaduw zitten en wat drinken,’ zeg ik, terwijl ik wegloop. Zij hoort me al niet eens meer, is aan het praten tegen een ezel die bij een verzorger bedelt om een appel.

Ik ben nog niet gaan zitten, of een klein grijs katertje nestelt zich op mijn schoot. Nadat ik wat water gedronken heb, aai ik het beestje, dat tevreden begint te snorren. Opnieuw behoorlijk zwetend kijk ik naar het tafereel aan de andere kant van de omheining. Ik zie hoe intens mijn dochter geniet. Ze lijkt totaal geen last meer te hebben van de hitte, maar toch roep ik haar toe: ‘Kijk je uit dat je niet alsnog smelt?’ Zij antwoordt: ‘Dat ben ik sinds we hier zijn voortdurend aan het doen.’ Ik grijns en geniet nog maar een poosje van mijn smeltende dochter.

Je kunt een ezel ‘adopteren’ via de website van het Corfu Donkey Rescue Center. Meer informatie over het goede werk dat het ezelopvangcentrum doet, vind je daar uiteraard ook.