Ze kijkt niet in de camera, maar houdt haar ogen op haar handen gericht. Alsof ze zich schaamt. Terwijl zij wel de laatste is die zich zou moeten schamen. ‘Ik ben nu achttien en ik was zes, toen ik ontvoerd en naar een bordeel gebracht werd,’ zegt Cita zacht. Mijn maag komt in opstand, omdat ik weet hoe haar leven er sindsdien uitgezien moet hebben. Ik wil niet verder kijken, luisteren, maar haar stem – bedeesd en krachtig tegelijk – dwingt me deelgenoot te worden van de verkrachtingen, de machteloosheid, al het onrecht dat haar is aangedaan. Dus kijk ik, luister ik naar wat ze vertelt. Nadat het filmpje is afgelopen, blijven het verdriet van het Indiase meisje, haar pijn, maar ook haar enorme opluchting om haar bevrijding uit de prostitutie aan mijn huid kleven.

Wat zag ik er in januari tegenop dat ik op 18 juni vijftig zou worden. Ik zat slecht in mijn vel, maakte me zorgen en was absoluut niet van plan mijn verjaardag te vieren: geen zin in, geen behoefte aan. Vandaag ziet mijn leven er anders uit dan een paar maanden geleden. Nu ik weer een fijne baan gevonden heb en er nieuwe uitdagingen, opdrachten en avonturen in het verschiet liggen, krijg ik zin in een feestje. Maar Cita’s verhaal is de belangrijkste reden om te willen vieren dat ik vijftig word. Wat ben ik dankbaar dat mijn wieg in Gelderland stond, dat ik me heb kunnen ontwikkelen, opleidingen heb mogen volgen, mijn stem mag laten klinken en mijn pen kan en mag gebruiken om wat ik op mijn hart heb te delen met de wereld. En wat ben ik dankbaar voor de prachtige dochter die ik heb gekregen, voor de reizen die ik heb mogen maken en de grote en kleine dingen waarvan ik met volle teugen mocht en mag genieten.

Onlangs vond ik deze foto uit mijn kleuterschooltijd. Ik was een kind dat anders dan de anderen wilde zijn; vandaar dat hazenkostuum. Natuurlijk ben ik veranderd in de loop der jaren, maar diep vanbinnen zit nog altijd het meisje dat het anders dan de meeste anderen wil doen. Voor mijn vijftigste verjaardag ga ik dan ook geen groot feest geven maar wil ik op mijn eigen(wijze) manier vieren dat ik een halve eeuw oud word. Ik heb alles wat mijn hartje begeert, ben gezond, gelukkig en in veel opzichten zo veel rijker dan Cita. De organisatie ‘Free a girl’ bevrijdt wereldwijd meisjes als zij uit de prostitutie. Ergens las ik dat er vijftig euro nodig is om één meisje een kans op een beter leven te geven. En daarom maak ik op 18 juni dat bedrag over aan die organisatie. Ik kan geen mooiere manier bedenken om mijn verjaardag te vieren.

PS Een kaartje kost al gauw een euro of drie. Mag ik je vragen me dit jaar geen kaart te sturen, maar dat bedrag (meer mag natuurlijk ook) eenmalig te doneren aan ‘Free a girl’?