In de supermarkt staat een ventje van een jaar of drie verlangend naar de stapel boodschappenmandjes te kijken. ‘Wil jij er een?’ vraag ik hem en hij knikt zoals alleen kleine kinderen dat kunnen: met heel zijn peuterlijfje. Ik pak het bovenste mandje, maar dat heeft geen wieltjes. Ik kijk even naar het jochie. Een leeg mandje tillen zal niet zo’n probleem zijn, maar ik neem aan dat hij het ook zal willen vullen. Eentje dat hij achter zich aan kan trekken of voor zich uit kan duwen lijkt me geschikter. Het volgende mandje is wel van een set wielen voorzien. Ik zet het voor hem neer en geef hem het handvat aan. Dankbaar kijkt hij me aan. Dan zegt zijn moeder: ‘Wat zeg je dan?’ Hij blijft me aankijken en zwijgt even, alsof hij na moet denken over het antwoord op deze vraag. En dan volgt er iets waar ik niet op gerekend had. ‘Ja,’ zegt hij stralend.

Ik ben met dat zinnetje opgegroeid en heb het ook weer aan mijn eigen dochter doorgegeven. Wanneer iemand je iets geeft, hoor je netjes te bedanken. Gevalletje keurige opvoeding. ‘Wat zeg je dan?’ zei mijn moeder als ik vergat te bedanken. ‘Dank u wel,’ bracht ik dan verlegen uit, net zoals mijn dochter dat decennia later zou doen, wanneer zij er niet aan gedacht had dat je netjes ‘bedankt’ of iets van die strekking moest zeggen. Maar als je er goed over nadenkt, is het eigenlijk een rare vraag. ‘Wat zeg je dan?’ Het is er een waar tientallen antwoorden op mogelijk zijn. ‘Weet ik niet,’ om maar een voorbeeld te noemen. In plaats van die uitermate vaag geformuleerde vraag, kun je ook een concrete aanwijzing geven, als een kind al dan niet per ongeluk vergeet te bedanken.

Het jochie wilde graag een mandje. Dus logischerwijs was er maar een antwoord mogelijk op de vraag: ‘Wat zeg je dan?’ Ik kijk hem glimlachend na, zie hoe hij trots zijn blauwe ‘trofee’ voor zich uit duwt, om de broccoli en de sperziebonen heen. Hij doet een poging tot huppelen, maar komt tot de ontdekking dat het mandje zich dan niet eenvoudig laat besturen. Verder gaat het, langs de bananen, maar nu trekt hij het mandje achter zich aan. Dat huppelt comfortabeler. ‘Wat zeg je dan?’ grinnik ik zachtjes en mijn dochter antwoordt lachend: ‘Ja!’