‘E-chopper huren?’ staat op een bord langs de weg die van de haven naar het dorp voert. Ik denk: bestaan er tegenwoordig ook al elektrische helikopters? En wie zou die nu willen huren? Nadat we ons in ons huisje geïnstalleerd hebben, rijden we naar de supermarkt. We bespreken of we morgen fietsen zullen gaan huren, net op het moment dat we het bord van daarstraks weer passeren. ‘Kijk,’ zegt mijn lief, ‘daar heb je al een fietsverhuurder.’ Mijn hersenen beginnen op volle toeren te draaien. Fietsverhuurder? Elektrische helikopters verhuren ze daar toch? En dan begin ik onbedaarlijk te lachen om mijn vergissing: een e-chopper is een soort elektrisch aangedreven bromfiets, besef ik opeens. Hij moet net zo hard lachen als ik, nadat ik hem deelgenoot heb gemaakt van mijn brain fart.

De volgende dag wandelen we na een heerlijk Valentijnsdagontbijt naar het centrum van Nes. Na een kopje koffie en een gedeelde wafel met kersen gaan we naar de fietsenverhuurder even verderop. Deze heeft geen e-choppers, maar wel elektrische fietsen. We huren er twee. Terwijl ik opstap moet ik denken aan die keer dat ik een proefrondje ging doen op mijn moeders e-bike. Toen ik weer terug was, klaagde ik dat haar fiets nog zwaarder trapte dan mijn eigen niet-elektrische. ‘Lief dat je hem aan mij wilt geven, maar ik vind het geen fijne fiets,’ voegde ik eraan toe. Zij begon te lachen en merkte droogjes op: ‘Je had hem ook niet aangezet.’ Daarna deed ik nog een rondje, maar enthousiast werd ik er niet van. De fiets bleef vervolgens waar hij al jarenlang geweest was: bij mijn moeder in de schuur.

Na een paar honderd meter ben ik stomverbaasd over hoe lekker deze huurfiets rijdt. Dit is wel even iets anders dan mijn moeders oude e-bike. We hebben zonder moeite het brede fietspad door de duinen bereikt. De februarizon schijnt uitbundig, we komen bijna niemand tegen en het uitzicht is om van te smullen. Ik kijk voortdurend om me heen om niets te missen van de omgeving. Maar ook om de blik te vangen van de man die naast mij fietst. Er overspoelt me een geluksgevoel dat ik lang niet meer ervaren heb. Hij en ik, de zon aan de hemel, de wind in de haren en het hoofd in de wolken.

In Hollum genieten we samen van een late lunch. Daarna gaan we verder, terug naar Nes en verder oostwaarts. Bij een duinovergang zetten we de fietsen op slot en gaan we even naar de zee kijken. Op het strand loopt een handjevol mensen, de meeste met een hond. Verder alleen zand. En water zo ver het oog reikt. Een half uur voor zonsondergang pauzeren we opnieuw, nu aan de rand van natuurgebied Het Oerd. Terwijl we daar samen staan te genieten, merk ik dat het geluksgevoel van eerder vanmiddag alleen maar is toegenomen.

We rijden daarna op ons gemak terug naar Nes. Terwijl de zon de hemel rood kleurt, denk ik opeens weer aan het woord ‘e-chopper’ en moet ik grinniken. We mogen dan geen helikopter tot onze beschikking hebben gehad, vandaag zijn we toch over Ameland gevlogen. Op fijne elektrische fietsen en met het hoofd in de wolken. Dat hij me nog dikwijls zal plagen met mijn ‘huurheli’, doet niets af aan mijn geluk. Het voegt er hooguit iets aan toe.