Het publiek staat op, joelt, fluit, applaudisseert en ik voel hoe mijn ogen beginnen te prikken. Pas bij de toegift kan ik mijn tranen niet meer bedwingen en laten ze hun sporen na in de schmink op mijn gezicht. Ik ben opgelucht, dankbaar en trots tegelijk. ‘Geniet van elke seconde!’ had onze dirigent Belinda ons van tevoren op het hart gedrukt. Wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. En ik vind het heerlijk dat we morgenmiddag nog een keer mogen laten zien en horen wat wij als koor in huis hebben.

Vanmiddag sta ik schouder aan schouder met Reanda, het witte kruisje midden op het podium tussen haar rechtervoet en mijn linker. Gisteren was ik op ditzelfde moment een beetje nerveus, nu ben ik extra gespannen omdat mijn dochter in de zaal zit. Slipping Through My Fingers zingen terwijl ik aan haar denk, is al ingewikkeld, het zingen terwijl zij luistert nog lastiger. Zodra de band ons nummer inzet, pak ik heel even Reanda’s hand en zij knijpt geruststellend in de mijne. Exact tegelijk zetten we in, zij met haar hoge stem, ik met mijn lage. Het gaat goed en zelfs wanneer alle alten en sopranen het refrein met ons meezingen – het moment waarvoor ik gevreesd had – houd ik mijn emoties in bedwang.

In de coulissen verruil ik mijn roze jasje voor een wit en dan loop ik terug naar het kruisje dat nu alleen voor mij bestemd is. Dan zet de band ‘Laat me/Vivre’ in. Stemvast zingt Patrick de eerste regels, daarna ik de volgende. En dan gebeurt het, exact op het moment waarop Jiri zingt: ‘Ik zal mijn vrienden niet vergeten …’ Het voelt alsof ik tegelijkertijd over gloeiende kolen loop en een ‘ice bucket challenge’ doe, alsof alle spanning en ingehouden emotie er nu ter plekke uit wil. Terwijl kippenvel bezit van me neemt, realiseer ik me dat ik zo nog een paar regels moet zingen. Een moment van lichte paniek: welke? We hebben dit nummer zo vaak samen gerepeteerd, dat mijn ‘Je vois de la lumière noire …’ toch zonder enig probleem uit mijn mond komt. De spots boven onze hoofden gaan uit, mijn kippenvel niet.

Net als gisteren gaat het allemaal zo snel en voor ik het weet, zijn we al bij ons een na laatste nummer aanbeland: een bijzonder sfeervolle uitvoering van With Or Without You. Na het applaus gaat het doek dicht en bereiden wij ons voor op de grand finale. In de kleedkamer zet ik mijn ‘vogelhoed’ op en grinnik ik dat ik blij ben dat ik geen giraffenpak hoef aan te trekken. Even later zien we er allemaal uit alsof we zo uit de musical ‘The Lion King’ weggelopen zijn. Zal het verrassingseffect weer net zo groot zijn als tijdens de première, vragen we ons af terwijl we ons weer opstellen achter de gordijnen.

Opnieuw staat het publiek op nadat de laatste tonen van ‘The Circle Of Life’ hebben geklonken. Het joelt, fluit en applaudisseert en ik voel weer hoe mijn ogen beginnen te prikken. Ook nu kan ik bij de toegift mijn tranen niet meer tegenhouden en ben ik opgelucht, dankbaar, trots tegelijk; en blij dat ik van elke seconde genoten heb. Zodra het doek voor de allerlaatste keer dichtgaat, voegt zich een sprankje weemoed bij al mijn emoties. ‘De cirkel van Akkoord’ is definitief voorbij.