‘Ik heb je broer aan de telefoon,’ zei de receptioniste, zodra ik het kantoorpand binnenkwam. Mijn broer aan de telefoon? Op mijn werk? Om kwart over acht? Snel liep ik de trap op. De blauwe, metalen trapleuning had dezelfde gevoelstemperatuur als mijn hart: twee graden onder nul. Dit kon niet goed zijn! Op mijn kamer greep ik de hoorn van het toestel op mijn bureau. Nadat de receptioniste hem doorverbonden had, zei mijn broer zonder omhaal: ‘Papa is vannacht aan de gevolgen van een hersenbloeding overleden.’ Ik vergat adem te halen en wist niets anders uit te brengen dan: ‘Ik kom eraan.’ Totaal verbijsterd hing ik op. Mijn vader mankeerde nooit wat. Nog maar even geleden hadden we zijn verjaardag gevierd. Zijn eenenvijftigste. En nu, dertien dagen later, had hij het leven verlaten? Dat kon niet waar zijn.
Tag archieven: vieren
Zin om te vieren dat ik 50 word
Ze kijkt niet in de camera, maar houdt haar ogen op haar handen gericht. Alsof ze zich schaamt. Terwijl zij wel de laatste is die zich zou moeten schamen. ‘Ik ben nu achttien en ik was zes, toen ik ontvoerd en naar een bordeel gebracht werd,’ zegt Cita zacht. Mijn maag komt in opstand, omdat ik weet hoe haar leven er sindsdien uitgezien moet hebben. Ik wil niet verder kijken, luisteren, maar haar stem – bedeesd en krachtig tegelijk – dwingt me deelgenoot te worden van de verkrachtingen, de machteloosheid, al het onrecht dat haar is aangedaan. Dus kijk ik, luister ik naar wat ze vertelt. Nadat het filmpje is afgelopen, blijven het verdriet van het Indiase meisje, haar pijn, maar ook haar enorme opluchting om haar bevrijding uit de prostitutie aan mijn huid kleven.