‘Komt u maar, mevrouw Klomp!’ zegt de plaatsvervangster van mijn huisarts vriendelijk. Ik zucht even, sta op en loop naar haar toe. Terwijl ik haar een hand geef, mompel ik dat ik Romp heet; niet Klomp. ‘O, neemt u me niet kwalijk,’ verontschuldigt ze zich blozend. ‘Ach,’ zeg ik, ‘het maakt niet uit. Ik ben er al zo aan gewend dat ik blijkbaar een moeilijke naam heb. Ik reageer gewoon op alles wat lijkt op Romp of eindigt op omp.’
