Sinds 2001 zal 11 september voor velen nooit meer zomaar een datum zijn, maar voor mijn moeder is dat al sinds 1964 het geval.
Mijn ouders trouwden op 11 september van het jaar waarin Nelson Mandela tot levenslange gevangenisstraf werd veroordeeld, de Beatles naar Nederland kwamen, IBM de eerste mainframecomputer op de markt bracht, ‘Ik Jan Cremer’ voor opschudding zorgde en in de VS de Civil Rights Act werd aangenomen. De foto’s die er op die dag gemaakt zijn, ontroeren me telkens weer. Is het hun zichtbare geluk dat me een brok in de keel bezorgt of het nog onzichtbare, maar onafwendbare ongeluk?
Bewegingloos ligt ze in de armen van haar vader. Haar lippen blauw, schuim in haar mondhoeken, haar ogen gesloten. We haasten ons van de vliegtuigtrap waar onderaan een ambulance staat te wachten. Met gillende sirenes vertrekken we naar het kinderziekenhuis in Izmir. Zij ligt op een gammele brancard, wij zitten op een bankje ernaast. ‘Het komt wel goed,’ probeert een medewerkster van de luchthaven, die als tolk fungeert en met ons meegaat, ons gerust te stellen. Maar ik kijk naar onze dochter, zo fragiel, zo klein – ze is net een jaar geworden – en zo … het woord ‘levenloos’ komt heel even bij me op en maakt dat mijn hart als een razende tekeergaat. Lees verder Tears in heaven→
