oktober 2014

Tom wil een koffiemok van het aanrecht pakken en daarbij raakt zijn linkerarm per ongeluk mijn rechter. Een zoet, tintelend gevoel schiet van mijn vingertoppen naar mijn schouder. Pure elektriciteit, veroorzaakt door een simpele, onbedoelde aanraking. Natuurlijk ben ik expres zo dicht bij hem gaan staan, maar dat kan hij niet weten. Hij heeft geen idee van mijn gevoelens voor hem en ik durf ze niet op te biechten. Ik kan het hem niet zeggen, durf het niet, door omstandigheden die meer dan vriendschap tussen hem en mij in de weg staan.

december 2014

John wil een glas wijn op het aanrecht zetten en daarbij raakt zijn rechterarm per ongeluk mijn linker. Zijn aanraking brengt geen enkele fysieke reactie bij mij teweeg. Het stoort me niet dat hij me (volgens mij expres) aanraakt, sterker nog: het doet me helemaal niets. Ik weet wat hij voor me voelt. En hij weet dat ik zijn gevoelens niet kan beantwoorden. Toch blijft hij hopen dat daar iets in zal veranderen. Hij blijft dicht bij me staan, streelt nu welbewust mijn arm en opeens weet ik wat er mist! ‘Het is er niet, het komt er niet,’ zeg ik en hij haalt zijn wenkbrauwen op. ‘Wat komt er niet?’ ‘Elektriciteit,’ zeg ik, alsof hij dan zal begrijpen wat ik bedoel. Ik begrijp het zelf nauwelijks.

januari 2015

Ondanks mijn bijziendheid zie ik onmiddellijk dat hij het is. Als een magneet trekken Toms  blauwe ogen aan mijn groene. Ik probeer niet op hem af te stormen, me beschaafd te gedragen, hem niet in verlegenheid te brengen tussen het winkelend publiek. Enkele seconden nadat onze ogen elkaar ontmoet hebben, geeft hij me drie zoenen. Ze branden op mijn wangen, laten daar een zoet, tintelend gevoel achter. Pure elektriciteit. En ik schrik ervan, was bijna vergeten hoe het voelde. Hij kijkt me indringend aan en dan pas besef ik dat hij gevraagd heeft hoe het met me gaat. ‘Goed,’ breng ik alleen maar uit, terwijl ik eigenlijk heel andere dingen zou willen zeggen. Goed? Het gaat helemaal niet goed! Ik snak naar jouw aanrakingen, naar wat je daarmee veroorzaakt! Ons korte gesprekje wordt verstoord door zijn vriendin die plotseling opduikt en ik ga naar huis. Allerminst opgeladen: volkomen leeg.

september 2015

Na die ontmoeting in de supermarkt heb ik Tom niet meer gezien, fysiek geen enkele vorm van elektriciteit meer waargenomen. Onlangs nam ik afscheid van de man van wie ik hoopte dat hij hetzelfde effect op me zou kunnen hebben als Tom. Het mocht niet zo zijn. Hij probeerde te snappen waarom ik niet verder met hem wilde, maar begreep er weinig van. Misschien is het dom om stilletjes te wachten. Op Tom, of op iemand die een vergelijkbare aantrekkingskracht op mij uitoefent.  Maar dan is dat maar zo, want ik wil niet zomaar een aardige man in mijn leven. Ik wil onweerstaanbare aantrekkingskracht, pure elektriciteit, het Tom-effect.  Dus daar wacht ik op. Stilletjes.