Zijn halflange haren, zijn ogen, zijn stralende lach: wereldschokkend knap vond ik hem en ik viel eind jaren zeventig als een blok voor de Amerikaanse zanger en acteur Shaun Cassidy. Ik droomde van Shaun, fantaseerde over ontmoetingen met hem en zijn zonder twijfel geweldige eigenschappen.
Mijn affectie duurde maar enkele maanden, omdat ik al snel begreep dat smachten naar hem een nogal nutteloos tijdverdrijf was. Ik ging luisteren naar het stemmetje in mijn hoofd dat zei dat Shaun behalve totaal onbereikbaar, ook veel minder aantrekkelijk zou kunnen zijn dan ik dacht. Of wilde. Misschien was hij in het echt wel een arrogante, egoïstische knul. Of rook hij niet lekker en kon je niet met hem lachen. Van de ene op de andere dag was mijn puberale aanbidding over en trok ik de posters met zijn tandpastaglimlach van de muur.
Bijna vier decennia later is daar ene John op Twitter. Het begint met een compliment voor een van mijn columns. ‘Geweldig, als je zo kunt schrijven,’ twittert hij en natuurlijk voel ik me gevleid. Al snel wordt hij een dagelijkse gast in mijn tijdlijn. Op veel van wat ik doe en laat, levert hij commentaar. Altijd in positieve zin. Al snel begint hij me privéberichtjes te sturen en bestudeer ik zijn profielfoto wat beter. Ondanks het ontbreken van halflange haren en een tandpastalach heeft hij iets aantrekkelijks. ‘Ik vind je een leuk mens,’ schrijft hij en daarmee legt hij de kiem voor een nieuw Shaun Cassidymoment. Enigszins aarzelend begin ik te fantaseren over deze man. Hoe leuk zou hij in het echt zijn? Zou hij lekker ruiken? Dat hij gevoel voor humor heeft, blijkt wel uit zijn berichtjes.
Niet veel later ontstaat de eerste barst in mijn aanwakkerende aanbidding. Ja, hij draagt ‘helaas’ nog een trouwring, laat hij me weten. Ik leg hem vervolgens per mail uit waarom ik niet van plan ben iets te beginnen met een getrouwde man en hij reageert eenregelig met ‘Maar ik kan daar ook keuzes in maken.’ Ik weet me even geen raad met die woorden. Impliceert hij dat hij op het punt staat van zijn vrouw te gaan scheiden? Is het dan toch de moeite waard om deze man beter te leren kennen? Het fantasiecircus in mijn hoofd draait opnieuw op volle toeren. Totdat ik een wat uitgebreider antwoord van hem ontvang. ‘We hebben een open huwelijk, en we laten elkaar vrij, zolang we er maar eerlijk over zijn en ‘het’ veilig doen,’ schrijft hij. Wát? Lees ik dit goed? Beledigd en teleurgesteld schrijf ik hem terug. Had hij niet begrepen dat ik geen positie als ‘mevrouw-voor-ernaast’ ambieer? Hij antwoordt dat ik hem verkeerd begrepen heb, is boos en verbreekt het contact.
Ik moet plotseling weer aan Shaun denken. Had ik indertijd contact met hem kunnen leggen, dan was ik er misschien ook wel achtergekomen dat hij in het echt veel minder leuk was dan ik had gedacht, gefantaseerd, gewild. Misschien was mijn eerste Shaun Cassidymoment dan ook niet meer geweest dan dat van nu: een piepklein momentje.