Terwijl ik de deur van de vaatwasser dichtdoe, stijgt er een luid gekraak op en daarna valt de plint onder het aanrecht naar voren. Ik zucht, ga door mijn knieën en kijk wat er aan de hand is. De plint hoort met twee klemmetjes aan de stelpoten van de keukenkastjes vast te zitten. Een klemmetje zit er nog, het andere is afgebroken. Op internet ga ik op zoek naar ‘plintklemmetjes’. Tot mijn verbazing tovert Google binnen enkele seconden precies wat ik nodig heb tevoorschijn. Zo’n plastic niemendalletje kost net iets meer dan een euro, dus kieper ik het ding onmiddellijk in mijn digitale winkelwagen en klik ik op ‘afrekenen’. Met verzendkosten komt het klemmetje op exact tien euro. Dat lijkt me wat veel van het goede. Op naar de bouwmarkt, dan maar.

Tussen de verfspullen voel ik me, als schildersdochter, altijd zeer op mijn gemak. Ik houd van de geur van verf, de eindeloze variëteit aan kleuren, van afplaktape en zelfs van schuurpapier. Maar de eindeloze gangen vol schroeven, bouten, moeren, gereedschap en planken jagen me een beetje schrik aan. Het kan aan mij liggen, maar ik zie er ook nooit vrouwen alleen. En de aanwezige mannen kijken altijd naar me met een blik van: wat doet zij nu hier? Zo ook de Karweiknul die mij en mijn dochter ter hoogte van de kranen staande houdt. Het is hem wel duidelijk dat we iets zoeken – onze vragende (zo niet gefrustreerde) gezichten verraden ons waarschijnlijk. ‘Kan ik jullie helpen?’ stottert hij blozend. ‘Ja,’ antwoord ik, ‘dat hoop ik. We zijn op zoek naar een plintklemmetje.’ Hij staart me niet-begrijpend aan. Ik leg kort uit wat er gebeurd is en dan wordt zijn blos een tikje intenser van kleur. ‘Ik dacht dat u een plintenladdertje bedoelde,’ zegt hij, ‘dat iemand een grapje met u wilde uithalen.’ Ik ben sprakeloos. Voor even. ‘Maar plintklemmetjes hebben jullie niet?’ vraag ik dan. ‘N…nee, sorry,’ zegt hij. ‘Ik denk dat u zoiets online moet bestellen.’ Ik ben terug bij af.

Weer thuis buig ik me opnieuw over mijn plintprobleem. Ik weiger tien euro uit te geven voor een onbeduidend stukje plastic, dus hoop ik dat het ene klemmetje, geholpen door een paar stukjes duct-tape, de plint kan vasthouden. Na vijf pogingen blijft de plint bij de zesde keer eindelijk klemvast zitten. Snel plak ik een stukje tape aan weerszijden, waarna ik verheugd overeind kom. Ik was mijn handen en reik naar de handdoek. Dan pas zie ik dat ik de punt ervan tussen de plint en de onderkant van het aanrecht heb geklemd. Ik zucht, geef een ruk aan de handdoek, waarna de plint … juist ja. Maar ik ga de strijd winnen, dat weet ik zeker. Zónder extra plintklemmetje.