Al vele malen bezocht ik een voorstelling van Cirque de la Liberté. De verwondering die ik na de allereerste keer voelde, overspoelde me bij elke show opnieuw. Vandaag gaan we Machtig, de nieuwste voorstelling bijwonen. We pakken de fiets en gaan in het Spijkerkwartier dineren.

Ik heb net twee slokjes van mijn ‘virgin mojito’ genomen, als ik mijn glas omstoot. Er resten slechts een takje munt, een schijfje limoen en twee sneue ijsblokjes.  Een vriendelijke serveerster komt even later onze bestelling opnemen en zegt: ‘Je krijgt een nieuwe van me. Van het huis, want deze tafels zijn zo wankel.’

Voordat we weer op weg gaan, ga ik nog even naar de wc. Daarna loop ik naar de serveerster omdat ik wil betalen. ‘Nee,’ zegt ze vriendelijk, ‘uw man heeft al afgerekend.’ Heel, heel even wil ik zeggen dat hij technisch gezien mijn man niet is, maar dan slik ik mijn woorden in. Als ik me weer bij Gert voeg, vraagt hij waarom ik zo loop te stralen. Ik herhaal wat de serveerster zei en hij lacht.

Na het eten steken we de John Frostbrug over. Halverwege blijven we even staan om van het uitzicht te genieten. Daarna fietsen we op ons gemak naar de Stadsblokkenwerf. Al bij het parkeren van onze fietsen word ik weer aangenaam verrast door de sfeer in dit unieke stukje Arnhem. We moeten even wachten, maar mogen dan een plekje zoeken op de tribune aan het water. Al snel maakt de verwondering zich opnieuw van mij meester. We worden getrakteerd op muziek, clowneske acties en op acrobatiek die het verstand te boven gaat. Al eens iemand op de punten van haar spitzen op een koord zien staan? Wij wel. De behendigheid, kracht en souplesse van de artiesten brengen het publiek in vervoering. De staande ovatie aan het eind van de voorstelling is meer dan verdiend en ik vraag me af hoe het mogelijk is dat de shows van Cirque de la Liberté elk jaar nog indrukwekkender lijken te worden.

Na de voorstelling wandelen we naar het geïmproviseerde terras. We zijn nog maar net op een paar gammele stoelen gaan zitten of er komt een man aangelopen. Hij wijst aarzelend en met een vragende blik in mijn richting (nou ja, naar de stoel naast mij). Mijn vriend, altijd in voor een geintje, zegt quasi-verontwaardigd: ‘Nee, sorry, dat is míjn vriendin!’ De man kijkt ons verbouwereerd aan en lacht wat ongemakkelijk. Zodra hij begrijpt dat Gert een grapje maakte, herpakt hij zich zegt: ‘Ik bedoelde de stoel. Aan één vrouw heb ik genoeg.’

Deze tiende voorstelling van Cirque de la Liberté was de voorlopig laatste op deze locatie. Blijkbaar worden de plannen die in 2016 al klaarlagen binnenkort gerealiseerd. Als straks het geplande amfitheater klaar is, keert het gezelschap terug naar de Stadblokkenwerf. Ik hoop dat de nieuwbouw niets af zal doen aan de bijzondere sfeer op deze plek. Maar hoe dan ook: elke voorstelling van Cirque de la Liberté is de moeite van het bezoeken waard, ongeacht de locatie. Als het even kan, gaan we volgend jaar weer, mijn man … en zíjn vriendin.