‘Er is wel één voorwaarde: de bank en de kast moeten via de trap naar de eerste verdieping. Kan dat niet, dan gaat de aankoop niet door,’ zeg ik tegen de verkoopster. Vriendelijk antwoordt ze: ‘Geen probleem,’ en schrijft via trap naar 1^e verdieping op de bestelbon.

Na 129 dagen geduld hebben, bellen en mailen staan bank en kast eindelijk op de stoep. ‘Alles moet naar boven,’ zeg ik tegen de bezorgers. Die knikken alleen maar en beginnen te sjouwen. De bank vormt in eerste instantie een probleem, maar nadat de mannen het verpakkingsmateriaal hebben verwijderd, staat het prachtige zitmeubel binnen tien minuten op zijn plaats. Dan is de kast aan de beurt. Een van de bezorgers wisselt krachttermen af met aanwijzingen voor zijn voortdurend naar adem snakkende collega: ‘Naar je toe kantelen! Pas op voor het behang! Beetje naar links!’

Na een kwartier staan kast en bezorgers nog steeds halverwege de trap en informeer ik naar hun vorderingen, waarna vloekmans zegt: ‘Het gaat niet mevrouw!’ Die indruk had ik al. ‘En nu?’ vraag ik. ‘We nemen hem weer mee,’ zegt hij moedeloos. Pas nadat ze zijn vertrokken, zie ik de stille getuigen van het ‘kastgevecht’: twee diepe voren in het behang, beide gevuld met kruimeltjes karton.

De volgende dag bakkeleien de meubelwinkeleigenaar en ik telefonisch over wie er verantwoordelijk is voor het feit dat de kast met geen mogelijkheid via de trap naar boven kan. ‘Dat is uw probleem,’ constateert hij nuchter. Ik ben van mening dat het dat niet is. Ik ben kalm gebleven, maar dan jaagt hij me plotseling op de kast door te zeggen dat ik de helft van het aankoopbedrag aan annuleringskosten moet betalen als ik het ding niet afneem. ‘500 euro?’ breng ik uit. ‘Ja mevrouw,’ bevestigt hij. Wat is wijsheid? Tegen hem te keer gaan of toch maar van de kast af springen? Ik ga voor optie twee en zo komen we uiteindelijk tot een compromis: hij houdt de kast, ik het beschadigde behang in de trapopgang.

Bij een andere meubelwinkel vind ik een goed alternatief. Deze vitrinekast wordt in onderdelen geleverd; de trap zal zo geen onneembare hindernis vormen. Slechts drie dagen later staat een koerier op de stoep. Hij wijst naar een pakket ter grootte van één bij anderhalve meter. ‘En de rest?’ vraag ik hem. ‘Dit is alles,’ zegt hij en loopt weg. Zonder enige moeite til ik het pakket de trap op. In de woonkamer maak ik het open en tref uitsluitend een montagehandleiding, vier poten, een paar plankjes en een zak vol schroeven en bouten aan. Hier past maar een conclusie: ik heb slechts een klein gedeelte van de kast ontvangen. Even later zit ik voor de tweede keer binnen een week op de kast: de medewerkster van de klantenservice kan me niet vertellen wanneer de ontbrekende onderdelen geleverd worden. Ik besluit er maar op te vertrouwen dat pakket twee zeer binnenkort arriveert. Komt dat niet, dan gaat het sneue pakketje terug naar de afzender en storneer ik de creditcardafschrijving.

Een dag later wordt er opnieuw aangebeld. Dezelfde koeriersdienst, een andere bezorger. Stralend zegt hij: ‘Uw pakketje, mevrouw. Zal ik het even binnen zetten voor u?’ Het woord ‘pakketje’ dekt de lading niet helemaal: het is een platte doos, bijna twee meter lang en 25 kilo zwaar. Erin vermoed ik de zijpanelen, de achterkant en de vitrinedeur. Dan pas besef ik dat het nog een hele klus wordt om het gevaarte in elkaar te zetten zonder hulp. Ik laat me door die gedachte echter niet nogmaals op de kast jagen. Ik ben allang blij dat ik er een héb. Nou ja, bijna dan.