Hoewel de lezers van diverse Brabantse kranten de afscheidsgroet ‘houdoe’ in 2005 hebben verkozen als het mooiste Brabantse woord, heb ik altijd een ongelofelijke aversie tegen dat woord gehad. Het is waarschijnlijk afgeleid van ‘houd oe eige goed’ wat zoveel betekent als ‘pas goed op jezelf’. En dat is best een mooie boodschap, toch? Maar ik heb er niets mee, met dat woord. Houdoe. Bah. 

Totdat ik naar Frankrijk ging, was er maar één woord dat ik gebruikte om iemand gedag te zeggen. Ajuus. In Lyon schakelde ik moeiteloos over naar ‘au revoir’. Na mijn jaar in Frankrijk kwam ik terecht in de Randstad, waar ik ‘au revoir’ noch ‘ajuus’ kon gebruiken. Het werd ‘daag’ of ‘tot ziens’, maar meestal het wat vrolijker en pretentieloze ‘doei’.

Na een kortstondig bestaan als pseudo-Française en een lang verblijf in de Randstad, keerde ik jaren geleden terug naar de provincie waarin ik opgroeide. Hier in Gelderland gebruik ik nog steeds de afscheidsgroet die na ruim een kwart eeuw Randstad in mijn brein verankerd geraakt is. ‘Doei!’ En dat doe ik ook in de provincie waar ik tegenwoordig werk. Toen mijn werkgever na mijn eerste Brabantse werkdag ‘houdoe’ tegen me zei, begon ik te lachen en zei ik dat ik dat woord NOOIT zou gaan gebruiken. ‘Pas maar op,’ zei hij, ‘over een poosje doe je dat als vanzelf.’ Hoofdschuddend en grinnikend verliet ik het pand, vast van plan te bewijzen dat ik zou vasthouden aan ‘doei’.

Vandaag werk ik precies vier maanden in Brabant, schiet het door me heen terwijl ik in mijn lunchpauze naar de supermarkt loop. Het is er niet druk, zodat ik al snel de in mijn mandje verzamelde boodschappen kan gaan afrekenen. De caissière heeft zin in een praatje. Over de kermis, die onlangs naar dit Brabantse dorp kwam, over de regen die maar niet wil stoppen met vallen, over de hernia van haar schoonzus en over hoe duur het leven is. Ik knik, zeg zo nu en dan ‘ja’ of ‘nee’ en ‘huhuh’. Omdat de stapel dossiers op mijn bureau hoog is, meld ik dat ik snel terugga naar kantoor. ‘Houdoe, hè!’ roept ze vrolijk naar me. En voor ik het besef is het eruit: ‘Hou…’ Nee, nee, nee, denk ik, waarna ik er vlug het vertrouwde ‘doei’ aan toevoeg. ‘Hou… doei’ is toch net even iets anders dan dat foeilelijke ‘houdoe’. Want dat ga ik natuurlijk nooit zeggen!