Mijn moeder heeft ernstige gehoorproblemen. Ze heeft gehoorapparaten die slechts een beetje compenseren. Opstandig kan ze worden van de commercials die beweren dat je met dergelijke apparaten weer alles kunt horen. Zij weet al jaren dat dat klinkklare onzin is. Gesprekken voeren is voor haar een enorme opgave. Praten kan ze als geen ander en doet ze dan ook veel en graag, maar verstaan wat een gesprekspartner zegt, wordt steeds lastiger. Waar ik vroeger urenlang met haar kon telefoneren, communiceren we nu nog wel via de telefoon, maar uitsluitend met behulp van WhatsApp.

Sinds een tijdje heeft mijn moeder een transcriptieapp op haar mobiele telefoon. Mits een gesprekspartner langzaam en duidelijk articuleert, zet de app wat er gezegd wordt om in geschreven taal. Een uitkomst, die overigens nog weleens tot hilariteit leidt, omdat de app niet altijd exact weergeeft wat er gezegd is en er soms gekke woorden tussendoor gooit.

We zijn samen bij mijn moeder. Ze heeft de boodschappen weer in huis en ik ga naar boven om de was op te hangen. Gert blijft haar gezelschap houden. Terwijl ik de machine open, hoor ik hen praten. Ik hang handdoek nummer zoveel op, als ik mijn moeder heel hard hoor lachen. Gert kan het goed met haar vinden, maakt vaak grapjes, dus neem ik aan dat hij een grappige anekdote met haar gedeeld heeft.

Het duurt een tijd voor ik voor al het wasgoed een plekje op het toch best ruim bemeten wasrek gevonden heb. Thuis gaat alles in de droger, maar mijn moeder wil zo’n apparaat niet, ‘want dat vreet energie en dat is slecht voor het milieu en mijn portemonnee.’ Gelijk heeft ze! Maar doordat ik zo lang boven ben geweest, vergeet ik eenmaal weer in de woonkamer te vragen waar ze zo om moest lachen.

In de auto zegt Gert: ‘Ha, er was even wat spraakverwarring met je moeder.’ Ik zeg: ‘O, hoorde ik haar daarom zo hard lachen?’ Dan begint hij te grinniken. ‘Je weet toch dat ik weer bier wil gaan brouwen?’ Ik knik. ‘Nou dat wilde ik haar ook vertellen. Ik zei: ‘Ik ga binnenkort weer brouwen. Ze keek me heel verbaasd aan, keek nog eens op haar telefoon en zei voorzichtig: ‘Trouwen?’ ‘Nee, nee,’ zei ik, ‘bier brouwen,’ waarna ze ontzettend moest lachen. De app had me verkeerd verstaan.’ Nu is het mijn beurt om in lachen uit te barsten. ‘Wat moet er allemaal door haar hoofd gegaan zijn,’ gier ik.

Ik dacht: ‘Dat zal dan toch met Christien zijn,’ zegt mijn moeder een week later, opnieuw lachend. ‘En je vond het niet raar dat hij die aankondiging deed terwijl ik boven was?’ vraag ik. En dan lacht ze weer net zo hard als een week eerder. Een uitkomst hoor, die app, al was het maar vanwege de vrolijkheid die hij soms oplevert.