zondag – workshopzweet

Binnenkort verwacht ik de eerste ‘columnschrijfworkshoppers’ aan mijn keukentafel. En wat ik al maanden voor me uit geschoven heb, kan nu eigenlijk niet langer meer wachten: het workshopmateriaal heeft aandacht nodig.

Er moet driftig in geschrapt worden, want het is veel te veel voor een workshop van drie uur. Dus besteed ik de halve zondag aan wikken en wegen: welke oefeningen laat ik weg, voor welke schrijfopdrachten is er te weinig tijd, wat kan en moet ik wel vertellen, wat niet? Pas aan het eind van de middag ben ik tevreden over het eindresultaat. Of zal ik toch nog die ene leuke schrijfoefening toevoegen?

maandag – waterballet

Het valt me al een paar dagen op dat de wc op de badkamer onheilspellende geluiden voortbrengt na het doortrekken. Ook nu borrelt het in de pot en ik kan me vergissen, maar het lijkt net alsof het water minder snel doorloopt dan anders. Nou ja, denk ik, het zal wel, waarna ik de douchekraan opendraai. Na een halve minuut reik ik naar de shampoofles op de vloer en terwijl ik dat doe, zie ik dat mijn voeten onder water staan. Dat is toch normaal nooit zo? Ik kijk over mijn schouder en zie dat het doucheputje niet doet wat het normaal doet: water afvoeren. Ik laat de shampoo staan, draai snel de kraan dicht en droog me af tot net boven mijn enkels. Het water is ondertussen onder de glazen douchewand doorgelopen en onderweg naar de badkamerdeur. Ik ook. En ik blijf er enigszins ontdaan staan. Wat nu? Ik droog mijn enkels en voeten af en besluit me eerst maar te gaan aankleden. Wanneer ik even later in de badkamer terugkom, is het water aan zijn aarzelende terugtocht begonnen. Maar voordat er in deze badkamer weer gedoucht gaat worden, zal ik toch iets moeten doen aan die verstopte wc.

woensdag – rammelen

De wc is gestopt met borrelen, sinds ik er maandag een flinke scheut ontstopper ingegooid heb. Tijd om het volgende probleem aan te pakken: er rammelt iets onder mijn auto. ‘Ik hoor niks, hoor,’ beweert mijn dochter, maar ik word zenuwachtig van het geluid dat vanonder mijn inmiddels bejaarde karretje opstijgt. Op asfalt brengt hij alleen het ondertussen zo vertrouwde gepiep en gekraak voort dat bij zijn leeftijd hoort. Rijd ik over straatstenen, dan rammelt er iets. Maar wat? Ik bel Jan, mijn steun en toeverlaat als het om autozaken gaat en hij zegt: ‘Kom meteen maar even langs.’ We maken eerst een proefrit; hij rijdt. En ik hoor vanaf de bijrijderstoel inderdaad … helemaal niks. Maar Jan hoort het irritante gerammel wel degelijk. In zijn garage zet hij de auto op de brug. Zo op het eerste oog lijkt er niets aan de hand, maar dan opeens ziet hij het: de veer boven mijn linker voorwiel is afgebroken. ‘Levensgevaarlijk!’ vindt hij en ik neem dat zomaar van hem aan. Gelukkig valt het te repareren en mag ik de volgende dag het stuurwiel van mijn geliefde autootje weer in mijn armen sluiten. Even later rijd ik naar huis. Piepend, steunend en krakend, maar zonder gerammel.

donderdag – zelden zo’n goed gevoel

De baan lijkt me geweldig, de bedrijfscultuur spreekt me aan en het sollicitatiegesprek verloopt in een ontspannen sfeer. Wanneer me aan het eind van het gesprek gevraagd wordt een besprekingsverslag te maken, bekruipt me een zeldzaam goed gevoel. Zou ik voor een tweede gesprek uitgenodigd worden? Onderweg naar huis denk ik aan de consequentie die verbonden is aan het krijgen van een (bijna) fulltime arbeidscontract. Ik kan dan niet anders dan mijn werkzaamheden voor TekstFontein op een heel laag pitje zetten. Dat zou betekenen dat mijn oorspronkelijke plan: een succes maken van mijn eigen bedrijf, in het water zou vallen. Is dat wel zo, bedenk ik vervolgens. Als alles wat ik in de afgelopen jaren heb gedaan voor TekstFontein, de vele, vele schrijfuren die ik gemaakt heb en de ervaring die ik als ondernemer heb opgedaan, leiden tot een goedbetaalde baan als tekstschrijver, dan is mijn bedrijf in indirecte zin toch een succes geworden. Thuis stort ik me meteen op mijn toetsenbord en schrijf ik een enthousiast verslag. Kom maar op met die baan!

vrijdag – fietstassenvuller

Zodra ik naar buiten kom, in mijn armen een brood, een pak toiletpapier, een fles Spa en een bloemkool, speur ik naar mijn fiets. Die had ik toch meteen naast de deur neergezet? Een dame in een beige regenjas, een plastic kapje over haar grijze permanentje, staat zuchtend haar fietstassen te vullen met zuivel, koek en vleeswaren. ‘Fietstassen zijn altijd te klein, hè?’ grap ik, terwijl ik mijn ogen langs een aftandse herenfiets, een mountainbike, een mamafiets met aanhanger en een zwart met blauwe damesfiets laat gaan. De oude mevrouw is ondertussen klaar met het inpakken van de boodschappen in haar fietstassen. Maar wacht … waarom zitten die tassen op mijn fiets? ‘O, mevrouw,’ schater ik, volgens mij hebt u de verkeerde fiets te pakken.’ Ze kijkt me onthutst aan, dan naar die andere damesfiets in het rijtje en krijgt een kleur: ‘Sorry, ik heb me vergist! Maar uw fiets en die van mij lijken zo erg op elkaar.’ Even later fiets ik naar huis op MIJN zwart met donkerrode damesfiets. Met een brood, een pak toiletpapier, een fles Spa en een bloemkool in MIJN fietstassen.

woensdag – kleuren

Het logo voor de theatershow van Popkoor Akkoord is gebaseerd op een foto van een cirkel van kleurpotloden. Vorige week heb ik een poster ontworpen en die foto als achtergrond gebruikt. Maar nu blijkt dat de resolutie ervan te laag is en er dus een nieuwe foto nodig is. ‘Die maak ik wel even,’ heb ik geroepen, maar dat even blijkt nu toch wat langer te duren. Ik heb een vel papier op tafel gelegd en geprobeerd uit de losse hand tientallen kleurpotloden in een cirkel neer te leggen. Het eindresultaat leek wel wat op een cirkel, maar was beslist niet wat ik voor ogen had. Na nog drie ‘lossehandpogingen’ opperde mijn dochter dat ik misschien een kopje midden op het papier moest zetten en daar de potloden omheen schikken. Dat leek me een goed plan, maar toen alle potloodpunten tegen het aardewerk aan lagen en ik het kopje optilde, stootte ik per ongeluk tegen een lichtblauw potlood en toen ik dat voorzichtig probeerde goed te leggen, rolde zijn donkerblauwe buurman van zijn plaats. Ik ben ondertussen bezig met poging vijf en geloof dat het flink wat langer dan even gaat duren voor ik toe ben aan het maken van een foto.

vrijdag – zelden zo’n rotgevoel

Werd me vorige week verteld dat ik in de loop van deze week bericht zou krijgen over mijn sollicitatie, inmiddels is het vrijdag en heb ik nog steeds niets gehoord. Mijn goede gevoel is langzaamaan overgegaan in een onbestemd iets dat me zegt dat een tweede ronde er waarschijnlijk toch niet in zit. Gisteren heb ik per mail geïnformeerd naar de stand van zaken, maar daar heb ik geen reactie op ontvangen. Net na de lunch houd ik het niet meer en pak ik de telefoon. Nadat ik omstandig aan de telefoniste heb uitgelegd wie ik wil spreken en waarover, word ik in de wacht gezet. Even later meldt ze dat ik over een uur word teruggebeld. Is dat goed nieuws? Of juist slecht? Ik weet het niet. Ruim anderhalf uur later rinkelt mijn mobiel. ‘Ik bel je naar aanleiding van het sollicitatiegesprek van vorige week,’ meldt de hr-manager. Aan haar stem hoor ik onmiddellijk dat ze geen goed nieuws heeft en inderdaad, de voorkeur gaat uit naar een kandidaat met wat meer commerciële ervaring. Ik heb geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen, wil het wel vragen maar ben opeens mijn tong verloren en kan niet meer uitbrengen dan wat onsamenhangende o’s en ja’s. Ze zegt nog iets van: ‘Veel succes met eventuele verdere sollicitaties’, voordat ze ophangt. Pas nadat ik heb bedacht dat ik nu geen afstand hoef te doen van TekstFontein, kan ik het rotgevoel dat ze me bezorgd heeft enigszins van me afschudden.