zaterdag – hoezo bijzonder?

Mijn vriendin vertelde me een jaar of vijftien geleden dat haar toen nog aanstaande echtgenoot en ik in hetzelfde jaar geboren zijn. Sindsdien staat achter zijn verjaardag ‘65 in mijn agenda. Groot is dan ook mijn verbazing wanneer ik in de uitnodiging voor zijn verjaardagsfeest lees: ‘Deze heel bijzondere verjaardag wil ik graag samen met jullie vieren.’ Wat is er zo bijzonder aan je negenenveertigste verjaardag?

Met een leeftijdsneutraal cadeautje plus dito kaart meld ik me vanmiddag in Houten. Hij doet de deur voor me open. ‘Gefeliciteerd met je … verjaardag!’ zeg ik, waarna ik hem volg naar de woonkamer. Er is nog niemand, maar ik zie dat er gerekend is op een groot gezelschap. ‘Jammer dat je maar even kunt blijven,’ merkt hij op, ‘want er komt straks een cateraar.’ Toe maar, denk ik, en dat voor een negenenveertigste verjaardag. Ik hoor voetstappen op de trap en even later komt zijn vrouw de woonkamer binnen. Ze heeft een tafelkleed en servetten van boven gehaald die onmiddellijk verraden welke leeftijd hij bereikt. Vijftig! Ik begin te lachen en zeg dat ik eindelijk snap waarom hij dit een ‘bijzondere verjaardag’ noemde. ‘Ik heb vijftien jaar lang gedacht dat je iets jonger bent dan ik,’ grap ik, ‘maar je bent véél ouder!’

maandag – ‘geenwerk.nl’

Binnenkort eindigt mijn recht op een (bescheiden) WW-uitkering, wat betekent dat ik straks uitsluitend van de inkomsten van TekstFontein moet leven. En dat baart me zorgen, want hoewel mijn eigen bedrijf best lekker loopt, kan ik er nog niet van rondkomen. Daarom ben ik nog steeds op zoek naar een parttime baan. Het UWV zoekt mee … althans dat pretendeert het. Op de site werkmap.nl geef ik niet alleen wekelijks mijn sollicitatieactiviteiten door, zo nu en dan vind ik er ook vacatures. De volgens het UWV bij mij passende stonden altijd keurig opgesomd onder mijn cv, maar de laatste tijd vind ik er steeds de opmerking: ‘Er zijn geen passende vacatures gevonden.’

Vandaag besluit ik van de zoekfunctie op werk.nl gebruik te maken. Ik vind een heleboel vacatures voor een tekstschrijver! Helaas is voor elke de sollicitatietermijn verstreken. Tijd voor een mailtje aan het UWV. Ik vraag waarom mij geen van deze vacatures is aangeboden. De ‘adviseur werk’ antwoordt als volgt:

Dat is geen antwoord op mijn vraag. De betreffende vacatures stonden immers wél op werk.nl en zijn dus wél door werkgevers gemeld. Blijkbaar steekt het UWV geen energie meer in het doorgeven van passende vacatures. Niet dat dit als een verrassing komt, want dat ik via het UWV geen baan ga vinden, is me al een poos duidelijk. Ken jij iemand die zit te springen om een ervaren tekstschrijver/redacteur (desnoods freelance), dan houd ik me aanbevolen!

dinsdag – er niet uitzien

Er moeten nog een paar sinterklaasgedichten af, ik heb nog een boel redactiewerk liggen en de koelkast is leeg. Ik race met een paar lege boodschappentassen naar de supermarkt om dat laatste probleem op te lossen. Pas in de auto zie ik dat ik vergeten ben mijn krullen te temmen en een beetje make-up op te doen. Ik haal mijn schouders op: ik zal vast geen mensen tegenkomen op wie ik indruk wil of moet maken. Wanneer ik uit de auto stap, springt er een knoop van mijn jas en terwijl ik buk om hem op te rapen zie ik dat mijn linkerlaars een glimp van mijn knalroze sok laat zien. Er gaapt een gat tussen zool en bovenkant.

Zuchtend duw ik even later mijn boodschappenkar door de winkel. Ter hoogte van de Edammer, Stilton, Gruyère en Maaslander sla ik linksaf en sta ik oog in oog met … de man die ik al jaren in stilte ‘aanbid’. We geven elkaar drie zoenen, ik voel hoe warm ik word en ben me opeens pijnlijk bewust van het feit dat ik er niet uitzie. Hij zegt: ‘Mag ik je voorstellen aan mijn vriendin?’ Dan pas valt de charmante vrouw naast hem me op. Ik geef haar een hand. Haar kapsel is onberispelijk, haar gezicht subtiel opgemaakt en ook aan haar kleding en schoeisel mankeert niets. Na een kort praatje loop ik door. Mopperend op mezelf om die ongetemde krullen, ontbrekende knoop, kapotte laars en dat onopgemaakte gezicht. Voortaan bereid ik me beter voor op de kans dat ik iemand tegenkom op wie ik indruk wil maken. Nou ja, niet dat het vandaag iets had uitgemaakt.

donderdag – een Facebookje opendoen

Zoals gebruikelijk screen ik nog even de door mij aangeleverde teksten op de website van een opdrachtgever. Ik kom geen onvolkomenheden tegen, maar zie zodra ik op de Facebookknop klik, dat de bedrijfspagina aan een opknapbeurt toe is. Nadat ik dat gemeld heb, vraagt de opdrachtgever of ik hem kan helpen zijn Facebookpagina toonbaar (lees: flitsend en aantrekkelijk) te maken. ‘Natuurlijk,’ antwoord ik, waarna ik een offerte stuur die hij al snel accepteert.  Volgende week ga ik met zijn Facebookpagina aan de slag!

Ik besteed veel tijd en aandacht aan mijn eigen bedrijfspagina op Facebook. Privé gebruik ik Facebook minder vaak, maar soms maak ik even tijd en dan vind ik de grappigste dingen. Zo geeft een van mijn FB-vrienden, een zanger, een aantal concerten in Japan. Hij is getagd in een foto van een Japanse Facebooker. Het onderschrift is uiteraard in het Japans en omdat ik nieuwsgierig ben naar wat er staat klik ik op ‘laat vertaling zien’. Er verschijnt een wel heel merkwaardig zinnetje.

vrijdag – sint op sokken

Gisteravond kwam onze nieuwe buurvrouw vragen of ik op de achterdeur zou willen kloppen, vanmiddag. Ik antwoordde: ‘Natuurlijk!’ en nam me in stilte voor er een daverende show van te maken.

Om kwart over vier is het zover. Zo zachtjes mogelijk doe ik onze achterdeur van het slot, waarna ik op mijn sokken naar de buren sluip. Met mijn hand vlak voor de deur bedenk ik opeens dat ik niet te hard kan bonken. De ruit in de achterdeur kan vast tegen een stootje, maar wellicht niet tegen enorm sinterklaasgeroffel. Daarom klop ik eerst beschaafd op het glas en daarna op de houten deur van de schuur naast de achterdeur. Met beide handen en zo hard als ik kan. Snel sluip ik weer terug en binnen vraag ik aan mijn dochter of ze denkt dat de jongetjes van hiernaast mij gehoord hebben. ‘Nou, dat denk ik wel, ik kon het zelfs horen,’ antwoordt ze.

Later hoor ik van de buurvrouw dat haar kinderen ‘helemaal hyper’ waren geworden van mijn geklop. Ik voel me even schuldig, maar dan voegt ze eraan toe: ‘Zo leuk!’