Een weekdagboek … mmm … ja, ja. Mevrouw Fontein had het de afgelopen weken een beetje druk. Vandaar dus nu een ‘tweewekendagboek’.  

dinsdag – rijmen en dichten

Een collega-tekstschrijver vraagt of ik haar kan helpen. Zij heeft het te druk en vraagt of ik het wil doen: dichten. En rijmen. Voor Sinterklaas. Nou ja, voor een opdrachtgever die vier sinterklaasgedichten nodig heeft. ‘Ja, hoor,’ zeg ik, ‘kom maar op!’ Die man met mijter en witte baard boeit me niet zo, zijn assistenten – om hen politiek correct aan te duiden – evenmin. Het enige echt leuke aan 5 december vind ik het schrijven van gedichten. Dit is dus een opdracht die ik graag aanneem.

Vanwege de benodigde geheimzinnigheid gaat de communicatie met de opdrachtgever grotendeels via sms. Hij stuurt me korte omschrijvingen van een cadeau en/of surprise en van de ontvanger ervan. Zodra ik een gedicht af heb, stuur ik het als Worddocument (met een wachtwoord dat ik hem via sms laat weten) per mail. Geen nieuwsgierige die zo inzicht krijgt in de  gedichten vóór sinterklaasavond. Zodra ik het derde gedicht heb ingestuurd, moet ik even zuchten. Niet van opluchting, maar omdat ik het jammer vind dat ik er nog maar één te gaan heb.

woensdag – vergader(z)ing

Vanavond ga ik veel vroeger dan gebruikelijk naar de koorrepetitie. Daaraan voorafgaand moet er nog vergaderd worden met de pr-commissie. Een half uur daarna begint de repetitie en doe ik waarvoor ik elke woensdagavond met een opgetogen gevoel naar Driel kom: zingen! In de pauze komt er weinig van relaxen. De penningmeester wil graag overleggen over de crowdfundingsactie die ik op poten wil zetten. Een kwartier later gaat de repetitie verder en concentreer ik me weer op noten, woorden en waar ik moet staan (dat varieert namelijk per nummer). Vlak voordat ik naar huis ga, schiet ik de leden van de websitecommissie aan over de vernieuwing van onze website.

Onderweg naar huis bedenk ik dat dit wel de meest merkwaardige repetitie ooit is geweest. Zoals gebruikelijk heb ik veel gezongen, maar daaromheen heb ik vooral vergaderd. Echt fijn vind ik vergaderen meestal niet, maar dit vergaderzingen is me eigenlijk wel bevallen.

donderdag – geen offertestress

De stroom aan opdrachten dreigt net op te drogen, wanneer ik kort na elkaar twee offerteverzoeken ontvang. Een paar jaar geleden vond ik het uitbrengen van een offerte naast spannend enorm ingewikkeld. Urenlang zat ik te puzzelen op de tekst ervan. Hoeveel uur dacht ik te gaan besteden aan de opdracht? En hoeveel zou dat dan moeten kosten? Gelukkig behoort dat gepuzzel tegenwoordig tot het verleden. Niet dat ik nu met twee vingers in de neus in vijf minuten een offerte in elkaar zet. Nee, het is nog steeds een tijdrovend klusje waar ik veel aandacht aan besteed. Maar anders dan voorheen ben ik niet meer zo bang voor een afwijzing. Wordt een offerte niet geaccepteerd (wat slechts zelden gebeurt) dan vind ik dat uiteraard jammer, maar het voelt niet meer alsof de wereld min of meer vergaat.

Aan het eind van de dag doe ik twee offertes de deur uit. De ervaring leert dat het soms wel een paar weken duurt voor ik er wat op hoor. Ik zwaai ze met een gerust hart uit. Wie weet mag ik binnenkort weer twee mooie opdrachten binnenhalen.

vrijdag – monsterdieet

Eens per jaar vervoeren wij onze kat naar de dierenarts voor haar inentingen. Ik moet er wel even bij vertellen dat onze Cato nogal … bijzonder is. Thuis is ze aanhankelijk, een slome duikelaar en ontzettend lief. Bij de dierenarts verandert ze in een blazend en grommend monster dat niet tot bedaren te brengen is, zelfs niet door mijn dochter die meestal met het beestje kan lezen en schrijven.

Vanavond is dat niet anders. Zodra ik het reismandje op de behandeltafel zet, begint het circus al. Geen vriendelijk miauwen maar een onheilspellende mix van grommen en blazen komt vanachter de tralies vandaan. Ik schaam me wel een beetje, wanneer ik de uit-de-kooi-takel-operatie aan de dierenarts overlaat. ‘Zo,’ mompelt die, ‘die weegt nogal wat,’ waarna ze een klap van Cato in ontvangst mag nemen.

Een paar jaar geleden hebben we haar op dieet gezet, maar het indertijd verloren pond blijkt er weer aan te zitten. Ik zucht. ‘Ze krijgt echt niet veel te eten,’ zeg ik, ‘maar ze is gewoon lui. Geen beweging in te krijgen.’ De dierenarts kijkt bedenkelijk en komt dan met een aantal opties: brokjes in een voederbal stoppen (hebben we al lang geprobeerd, werkt niet), brokjes door de kamer gooien (alsof Cato er dan achteraan gaat rennen) of brokjes verstoppen (alsof Cato slim genoeg is om ze te vinden). ‘We gaan het proberen,’ zeg ik wanneer we een ingeënte en nagekeken Cato haar reiskooi in hebben zien rennen, maar ik weet dat er maar één ding werkt.

Thuis rent Cato onmiddellijk naar haar voerbakje. ‘Sorry,’ zeg ik tegen haar, ‘maar je gaat weer op dieet. Voorlopig krijg je nog maar de helft van wat je gewend was.’ Ze kijkt me aan alsof ze zeggen wil: ‘Dat was al niet zo veel.’ Daar heeft ze gelijk in, maar er zit niets anders op. De dreigende taal van de dierenarts (Suikerziekte! Problemen met spieren en pezen!) heeft indruk op ons gemaakt. Onze tienjarige dame moet wel gezond stokoud worden.

woensdag – solliciteren

“Het eerste deel van het gesprek is met (…) Hierin zal jouw levensloop worden besproken. Het tweede deel van het gesprek is met (…) en zal gaan over de organisatie en de vestiging. (…) Kledingadvies: casual netjes.”

De enorme klus die ik op me genomen heb (het herschrijven van de teksten voor een website) moet even wachten, want ik heb vanochtend een sollicitatiegesprek. De hoogst merkwaardige uitnodigingsmail die ik ontving zorgt ervoor dat ik niet echt op mijn gemak in de auto stap. Ik kan nog niet vermoeden dat ik het meest aparte en onaangename gesprek dat ik ooit had tegemoet rijd. Ik zal een half uur later mentaal gefileerd worden op een manier die ik nooit zal vergeten. Daar móét ik een column over schrijven; en die kun je hier binnenkort lezen. O, en ik kan al wel vast verklappen dat die baan … aan mijn neus voorbijging.

vrijdag – dicht nog ‘es wat

Mijn sinterklaasgedichtenopdrachtgever is tevreden. Zozeer zelfs, dat hij me vraagt nog zes gedichten te leveren. Heerlijk! Er vloeit spontaan van alles uit mijn pen en die twintig regels per gedicht zijn telkens af voor ik er erg in heb. Plotseling realiseer ik me één ding: ik ga niet meemaken hoe de ontvangers van de gedichten reageren. Da’s dan wel weer jammer. Maar het plezier van het schrijven kan dat feit absoluut niet voor me vergallen.