De tijd gaat sneller dan mevrouw Fontein bij kan houden. Opnieuw zijn er zes weken verstreken sinds de laatste editie. Snel van start dan maar, voor er weer weken voorbij zijn.

zaterdag – Mister Right For You

Ruim twee weken vakantie strekken zich voor me uit. Veel spannends staat er de komende weken niet op het programma en omdat ik daar wel behoefte aan heb, schrijf ik me weer eens in op Lexa.nl. Vanwege mijn razendsnelle ‘klikgedrag’ zit ik binnen vijf minuten vast aan een super-de-luxe abonnement voor een maand. Veertig euro, zie ik tot mijn ontsteltenis. Als dank wordt mij meteen een heel regiment mannen aangeboden. Bijnamen als ‘Mister Right For You’ en ‘Gevallen Engeltje’ schrikken me nog net zo erg af als in het verleden. Wanneer was ik hier voor het laatst? Dat moet toch minstens een jaar of drie geleden zijn. Toch meen ik een aantal markante koppen van destijds te herkennen. Zouden die nu nog steeds (of weer) op zoek zijn naar een partner? Nadat ik mijn profiel gecompleteerd heb, sluit ik de pc voor vandaag af. Ik heb nog ruim vier hele weken om mijn mister Right te vinden.

vrijdag – ‘muzakale’ lunch

Net wanneer we op een terras in de buurt van de Domtoren neerstrijken voor de lunch, begint het carillon te spelen. Mijn dochter kijkt me aan: ‘Nou, ik hoop dat dit snel afgelopen is.’ Ik grinnik, want ik ken haar afkeer van draaiorgel- en carillonmuziek. Ondanks het muzikale behang laten we ons de koffie goed smaken, maar zodra onze broodjes arriveren, begint de ‘muzak’ ons danig de keel uit te hangen. ‘Die beiaardier heeft er vandaag zin in,’ merk ik op, terwijl ik de laatste hap van mijn broodje gezond neem. Mijn dochter zucht alleen maar en slaat haar ogen ten hemel. Dan klinkt er iets wat lijkt op een slotakkoord. Daarna blijft het heel even stil. Om bladmuziek te verwisselen, blijkbaar, want het volgende nummer wordt ingezet. Pas wanneer we na de lunch verder wandelen, zwijgt het carillon.

zondag – drie minuten

‘Ik heb ergens gelezen dat de eerste drie minuten van een sollicitatiegesprek bepalen of een werkgever je ziet zitten,’ zeg ik tegen de man die wellicht mijn mister Right zal blijken te zijn. ‘Geldt dat ook voor potentiële partners?’ vraagt hij glimlachend. Ik haal mijn schouders op. Geen idee, hoewel een eerste indruk ook bij een date van redelijk cruciaal belang is. ‘Ik vond je meteen al leuk,’ zegt hij en ik antwoord dat voor mij hetzelfde geldt. Leuk is beslist een voorwaarde, maar of het meer wordt dan dat, zal de tijd moeten leren.

dinsdag – en nog een keer drie minuten

‘Hier was toch ergens een Delhaize?’ zeg ik terwijl we in de stromende regen vanuit Brugge naar ons hotel in Sint-Kruis rijden. ‘Ja, mam, daar!’ wijst mijn dochter naar de linkerkant van de weg. Snel draai ik het parkeerterrein op, waarna we hollend richting supermarktingang gaan. Er staat een man met een sleutelbos bij de deur en hij roept iets in onverstaanbaar Vlaams. Pas wanneer we op een meter afstand van hem zijn, begrijp ik wat hij bedoelt. Ze gaan sluiten. Bedremmeld kijk ik hem aan. Dat helpt. ‘Allez, als u binnen drie minuten kan pakken wat u nodig hebt, mag u naar binnen,’ zegt hij vriendelijk. Wij stormen naar binnen. Alsof we hier al veel vaker zijn geweest, weet ik de wijnafdeling en mijn dochter de snacks  binnen een halve minuut te vinden. Ik trek de eerste de beste fles rosé uit het rek, draai me om en race naar de kassa. Dochter is daar al, met chips. We moeten even wachten op onze beurt, maar staan binnen exact drie minuten weer bij de uitgang. ‘Goe gedaan!’ zegt de man met de sleutels. Dat drie minuten niet lang genoeg is om een weloverwogen wijnkeuze te maken, beseffen we op dat moment nog niet.

maandag – ‘eiges doen’

Een week na onze eerste date kom ik tot een belangrijke conclusie. Ik vind de man die ik vorige week zondag voor de eerste keer ontmoette leuk, maar dat is voor mij niet genoeg. Bovendien past zijn tempo niet bij dat van mij en dat voer ik aan als verklaring waarom hij mijn mister Right niet is noch wordt.

Als klein meisje wilde ik alles ‘eiges’ (zelf) doen. Die kinderlijke eigenwijsheid werd tijdens mijn huwelijk aan banden gelegd. Maar na mijn scheiding ontstond een volwassen versie ervan. Jarenlang moest ik alles zelf doen: plannen maken en uitvoeren, boontjes doppen en mijn vrije tijd indelen. Misschien kan ik me daardoor niet meer zo snel aanpassen aan het ‘eiges’ van een ander.

Mijn Lexa-abonnement verloopt pas over twee weken, maar ik zeg het alvast op en verwijder mijn profiel. Ik moet eerst maar eens werken aan mijn ‘eigeswijsheid’ voordat ik iemand ga zoeken die kans maakt mijn mister Right te worden.

dinsdagmorgen – supercollega

In het verleden trof ik na mijn vakantie altijd een overvol bureau aan met stapels te behandelen dossiers en bergen terugbelnotities. Daarom heb ik me de afgelopen dagen alvast mentaal op een chaotische eerste werkdag voorbereid. Enigszins gespannen ga ik daarom vanmorgen naar binnen. Op de drempel naar mijn kamer blijf ik staan. Mijn bureau is leeg en mijn collega zit tegenover mijn plek op me te wachten. ‘Fijn dat je er weer bent!’ zegt ze lachend. Ik lach terug, een beetje ongelovig. ‘Waar zijn de stapels dossiers, de bergen terugbelnotities?’ vraag ik verbaasd. ‘Ga nou eerst maar eens zitten, ik heb alles onder controle.’ Nog nooit ging ik zo relaxed aan de slag op mijn eerste werkdag na de vakantie. Maar ik had dan ook nog nooit zo’n supercollega.

dinsdagavond – tien keer wandelen

‘Heb je zin om voor eigen! magazine weer een wandeling te doen?’ vroeg de hoofdredacteur mij onlangs. Vanzelfsprekend zei ik: ‘Ja, graag!’ want wandelen voor ‘eigen’ vind ik na al die keren nog steeds geweldig.

Ik geniet dan ook weer met volle teugen van wat ‘de wandelaar’ van deze keer me allemaal laat zien in Arnhem, van zijn verhalen, van het constante heen en weer rennen van fotograaf Ronny en van de ontspannen sfeer tijdens het lopen. Aan het eind van de wandeling zegt Edwin: ‘Wat was dit leuk en ontspannen om te doen. Het voelde helemaal niet als een interview! Hoe vaak heb je op deze manier interviews afgenomen?’ Ik moet even nadenken, rekenen en ben verbaasd over de uitkomst. ‘Eh … een stuk of tien keer,’ aarzel ik. Tien wandelingen? Zo veel? Maar onderweg naar huis som ik al ‘mijn’ wandelaars nog eens op in mijn hoofd: Fons, Luuk en zijn broers, Anthony, Berry, Sander, Albert, Felicita, Romee, Hans en vandaag Edwin. Ja. Dit was de tiende wandeling. En ik verheug me alvast op de elfde.