De laatste ‘mevrouw Fontein’ publiceerde ik al bijna een maand geleden. De hoogste tijd dus, voor een nieuwe editie. Deze keer een extra lange, want er is veel gebeurd in die vier weken!

dinsdag – biologische klok

Tot voor kort zat ik ’s avonds tot in de kleine uurtjes achter de pc en wanneer ik dan eindelijk in bed lag, wilde de slaap niet komen. Trouw zette ik mijn wekker, maar ik kon elke ochtend de snoozeknop moeiteloos vinden, waardoor ik vaak niet voor negenen op was. Met ingang van vandaag wordt dat anders. Voortaan gaat vier keer in de week mijn wekker om 6.30 uur. Half zeven! En vanochtend is de eerste keer. Ik ‘snooze’ niet, bang om me op mijn eerste werkdag te verslapen en sta onmiddellijk naast mijn bed. Een uur later zit ik in de auto en terwijl radio 2 me gezelschap houdt, rijd ik naar Brabant. Ik kom er verbazingwekkend – vind ik – fris aan, maak kennis met mijn nieuwe collega’s en loop naar mijn plek. ‘Welkom!’ staat er op het kaartje dat is bevestigd aan het prachtige boeket op mijn bureau. Nooit eerder werd ik zo verwelkomd door een nieuwe werkgever. Ik word er blij van. Bovendien besef ik dat het met zo’n welkom vast heel fijn werken zal zijn op dit kantoor. En dat het met het opnieuw instellen van mijn biologische klok ook vast goed zal komen.

zaterdag – een decennium alleen met haar

Vandaag is het exact twintig jaar geleden dat ze geboren werd: mijn dappere, prachtige, slimme en sterke dochter. Omdat ik twaalf dagen na haar verjaardag jarig ben, vieren we sinds haar eerste verjaardag de onze samen. Voorheen deden we dat heel uitgebreid, maar om budgettaire redenen houden we het dit jaar heel bescheiden. Voordat de eerste gasten arriveren, ontbijten we samen en zoals altijd denk ik terug aan het moment waarop ze geboren werd. Ik geef haar het fotoboekje dat ik heb samengesteld en we bladeren er samen doorheen. Baby- en peutersnoetjes, verjaardagstaarten, het jochie met wie ze zou trouwen, fietsen met steunwieltjes, afscheid van de crèche, de eerste schooldag en vakantiekiekjes dwarrelen als zoete herinneringen neer op de ontbijttafel. Bij de bladzijde waarop zij in ons oude, lege huis staat afgebeeld, aarzelt ze even. Dan kijkt ze me aan en zegt zacht: ‘Ik ben al mijn halve leven alleen met jou, mam.’ Ik knik, een brok in mijn keel; wat had ik haar twee decennia in een ongebroken gezin gegund. Tegelijkertijd ben ik er trots op dat ze ondanks (of misschien wel dankzij) alles de prachtige, jonge vrouw geworden is die ze vandaag is.

dinsdag – de rekening in complimenten voldoen

In de vijfenhalf jaar als ondernemer heb ik vaker complimenten gekregen dan in alle jaren dat ik in loondienst werkte bij elkaar. Ik deed zaken met opdrachtgevers die mij lieten weten onder de indruk te zijn van mijn schrijftalent, werklust en geestdrift. Maar als puntje bij paaltje kwam, vloeide er uit veel van die complimenten niets structureels voort. Complimenten mogen dan je ego strelen, je kunt er geen enkele rekening mee betalen. Toen ik op 1 juni weer in loondienst ging werken, wist ik dat mijn werkgever zijn waardering voor mijn werk zou uitdrukken in klinkende munt. Op complimenten rekende ik niet; die had ik als werknemer immers vrijwel nooit ontvangen? Maar tot mijn verbazing laat mijn nieuwe baas me regelmatig merken hoezeer hij mijn aanwezigheid waardeert. ‘Ik ben zo blij dat jij er bent,’ zei hij vanmiddag opnieuw. Ik besef dat ik maar een geluksvogel ben: ik ontvang niet alleen genoeg complimenten om mijn ego gestreeld te houden, maar ook voldoende geld om mijn rekeningen te kunnen betalen.

donderdag – een halve eeuw

Ik heb er als een berg tegen opgezien: een halve eeuw oud worden. De gedachte dat ik vanaf dat moment tot de ‘senioren’ behoor, vind ik niet prettig. En ik moet ook niets hebben van Sara’s, flauwe kaarten en andere parafernalia die nu eenmaal bij een vijftigste verjaardag schijnen te horen.

Vandaag is het zover en aangezien mijn biologische klok al helemaal is ingesteld op mijn nieuwe ritme, ben ik stipt om half zeven wakker. Het ontbijt staat om negen uur klaar, mam,’ heeft mijn dochter gisteravond gezegd, dus draai ik me nog maar een keer om. Om even voor negenen word ik gewekt door de geur van koffie en versgebakken broodjes. Ik haast me naar beneden, waar mijn dochter en haar vriend me onder aan de trap toezingen. Tegen de vaas met rode rozen op de ontbijttafel leunt een envelop. Erin vind ik een kaart met door mijn dochter geschreven woorden die me ontroeren en een mooi geldbedrag voor Free A Girl.

Na een heerlijke dag vol on- en aangekondigd bezoek, bloemen, felicitaties en een heerlijk door dochter en haar lief verzorgd diner, lig ik bijtijds in bed – om mijn biologische klok niet al te zeer van slag te maken; de wekker gaat morgen weer om half zeven. Van slapen komt tot na middernacht niets: ik laat de dag nog eens de revue passeren. En nog eens. Conclusie? Ik heb me voor niets zorgen gemaakt over mijn halve-eeuwfeest. Sara’s en flauwe kaarten zijn me bespaard gebleven en ik heb mijn verjaardag kunnen vieren op mijn manier. En eerlijk gezegd stoort het me niet eens dat ik vanaf nu ‘senior’ ben.

vrijdag – in je broekzak

Nu ik een vast inkomen geniet, hoef ik niet meer elke schrijf- of redigeeropdracht te accepteren en kan ik simpelweg de krenten uit de pap halen. De eindredactie van ‘eigen! in je broekzak’ – de pocketeditie van eigen! magazine Arnhem – is zo’n ‘krent’. Zodra ik de kantoordeur om vier uur achter me dichttrek, eindigt voor even mijn notarisklerkenbestaan en ga ik door met mijn TekstFonteinleven. De komende dagen concentreer ik me op het herformuleren van niet lekker lopende zinnen, het verbeteren van taalfouten en het inkorten van teksten. In de auto onderweg naar huis verheug ik me daarop. Ik bof toch maar: een leuke baan en heerlijke freelance klussen ernaast.

zaterdag – de M van Mmmmmmango

De tijd vliegt voorbij. Er is alweer ruim een week verstreken sinds mijn verjaardag en alle geredigeerde teksten heb ik ingeleverd. Mijn vierde week op kantoor zit erop en hoewel ik nog niet helemaal ‘op stoom’ ben, heb ik het ritme al aardig te pakken. Bijna vijfentwintig jaar ervaring in het notariaat hebben ervoor gezorgd dat ik me er weer als een vis in het water voel. Alleen mijn kledingkast kan nog wel wat kantoor- en tropische hitteproof kleding gebruiken. Samen met mijn dochter ga ik daarom vandaag de stad in. We dwalen wat rond en belanden in een winkel waar alles afgeprijsd is. Een beetje sikkeneurig ‘blader’ ik door de rekken. ‘Kom, we gaan,’ zeg ik even later tegen mijn dochter. Buiten vraagt ze waarom ik plotseling zo humeurig ben. ‘Alleen maar m’etjes,’ fulmineer ik, ‘en de tijd dat medium mij paste is al lang voorbij!’ Ze wil weten waaraan ik dacht af te leiden dat ze alleen maar kleding in één maat verkochten. ‘Heb je die zwarte M op al die witte kleerhangers niet gezien?’ mopper ik. ‘Mam,’ antwoordt ze, ‘we waren bij Mmmmmmango!’