Vandaag een heel bijzondere aflevering van ‘mevrouw Fontein’ laat los. En ondanks het ongeluksgetal – deze editie is de dertiende – staat deze in het teken van voorspoed (en ook in dat van de veranderingen die daar het gevolg van zijn).

maandag – een soort kettingbrief

Hoewel niemand meer echte kettingbrieven verstuurt, is het fenomeen in het bloggerswereldje onverminderd populair. Daar werkt het als volgt. Iemand bedenkt een stuk of tien vragen, beantwoordt ze op zijn of haar blog en vraagt vervolgens een aantal andere bloggers hetzelfde te doen. De achterliggende gedachte is uiteraard dat je op die manier je eigen weblog en dat van anderen kunt promoten.

Zo werd ik onlangs gevraagd door Geri. En ik zat met mijn handen in het haar door haar verzoek. Om verschillende redenen. Ik had niet de behoefte antwoord te geven op vragen als: ‘Welke brainstormtechniek zorgt gegarandeerd voor inspiratie?’ Bovendien vroeg ik me af wie er geïnteresseerd is in naar welke muziek ik tijdens het schrijven luister en hoe ik gefocust blijf (eerlijk gezegd weet ik dat laatste zelf niet eens).

De vragen laat ik daarom onbeantwoord en ook andere bloggers vraag ik niet. Maar omdat Geri mijn weblogs al heel lang volgt en een van de aardigste mensen is die ik ken, wil ik wel haar weblog van harte aanbevelen. Geri maakt prachtige aquarellen (ook op bestelling) die je daar kunt bekijken; ze maakt je bovendien deelgenoot van de totstandkoming van haar kunstwerken en van wat haar verder bezighoudt en inspireert.

vrijdag – arbeid en voorspoed

In veel landen viert men vandaag de Dag van de arbeid. Jaren geleden was ik op 1 mei toevallig in Frankrijk met mijn dochter. Tot onze verbazing waren alle winkels dicht. En er viel ons nog iets op: op elke straathoek kon je een bosje meiklokjes (lelietjes-van-dalen) kopen. Wat bleek? Traditiegetrouw schenken de Fransen op 1 mei een boeketje meiklokjes aan degenen die zij voorspoed willen wensen.

Deze eerste mei dreigt voor mij voorbij te gaan zoals elke normale dag: druk met acquisitie, productontwikkeling en netwerken. Totdat ik aan het eind van de middag mijn mailbox open en daar een uitnodiging aantref voor een sollicitatiegesprek. Ik kan mijn geluk niet op. Na alle tegenslagen van de afgelopen tijd, lijkt het tij nu eindelijk te keren. Geen ‘helaas is de keuze niet op u gevallen,’ of ‘veel succes met het vinden van een leuke baan,’ maar ‘we willen u graag spreken’. Ik open mijn agenda, druk op CapsLock en zet bij komende woensdag: SOLLICITATIEGESPREK! Dan pas besef ik hoe symbolisch het is dat ik op 1 mei de kans op werk en voorspoed in mijn mailbox aantref.

woensdag – golflengte

Moe was ik de afgelopen weken. Moe van het eindeloze zoeken naar nieuwe opdrachten, het oeverloze en voor mijn gevoel vaak nutteloze netwerken, het achter mijn pc zitten om nieuwe ‘producten’ te ontwikkelen en het achter debiteuren aanzitten. Moe was ik ook van de vele doorwaakte nachten waarin ik me afvroeg waarvan ik mijn hypotheek zou moeten betalen, waarom ik keer op keer nul op mijn rekest kreeg als het ging om sollicitaties of uitgebrachte offertes. Maar sinds vrijdag durf ik weer een beetje te hopen, slaap ik beter en ben ik voor het eerst in tijden niet moe.

Vanmiddag overbrug ik de vijftig kilometer die ik over een poosje wellicht dagelijks zal gaan afleggen. Wanneer ik na een uurtje bij de notarissen aan tafel plaatsneem, voel ik me onmiddellijk op mijn gemak. Deze twee mannen zeuren niet over mijn leeftijd, hoeven niet te weten waarom ik acht jaar geleden de Randstad voor Gelderland verruilde, begrijpen hoe moeilijk het is om als ondernemer je hoofd boven water te houden en vinden net als ik kwaliteit enorm belangrijk. We zitten op exact dezelfde golflengte en dat stemt me hoopvoller dan ooit.

maandag – waar tranen van gemaakt zijn

‘We willen graag dat je per 1 juni vier dagen in de week bij ons komt werken,’ zegt hij. Ik val een fractie van een seconde stil en maak daarna snel een afspraak voor een arbeidsvoorwaardengesprek.

Nadat ik heb opgehangen, stuur ik mijn dochter een appje en bel ik mijn moeder. ‘Mam, ik heb een …’ breng ik uit en dan barst ik in tranen uit. Ze bestaan maar voor één procent uit water. De rest is pure blijdschap en opluchting dat het tij eindelijk gekeerd is.

Na 32 maanden vruchteloos solliciteren, acquireren en netwerken, oneindig vaak mijn neus stoten, afgewezen en gefrustreerd worden en nachtmerries hebben over faillissementen, executieverkopen en de bijstand heb ik een baan. Het valt nog nauwelijks te bevatten dat het écht, écht waar is.

TekstFontein blijft voorlopig bestaan, zij het in afgeslankte vorm. Het spreekt voor zich dat ik columns en verhalen – en als mevrouw Fontein – blijf schrijven. En nu mijn creativiteit niet meer door zorgen belemmerd wordt, kan ik eindelijk ook grote stappen gaan maken met die roman die er al zo lang op wacht verder geschreven te worden.