zondag – beter één vogel op je hoofd …

Nog een laatste keer besteden we een hele zondag aan repeteren voor ‘De cirkel van Akkoord’. Nadat we het hele programma doorgenomen hebben, concentreren we ons op de spectaculaire grand finale: The Circle Of Life uit de musical The Lion King.

Sommigen hijsen zich op verzoek van de regisseur in een dierenpak, anderen krijgen een prachtige, door drie koorleden gemaakte leeuwenkop op hun hoofd. ‘En jullie,’ zegt de regisseur tegen mij en een aantal andere dames, ‘krijgen een hoed met een vogel op.’ Ik heb een vreselijke hekel aan hoofddeksels, omdat ze bijna nooit passen: ik heb te veel haar en een te groot hoofd. Maar tot mijn verbazing zit er een hoed in het assortiment die min of meer past. Hij zit strak, heel strak, maar ik vind alles beter dan verkleed als giraffe, zebra of leeuw het toneel op te moeten, straks.

maandag – takke(n)klus

De twee bolacacia’s in de voortuin zijn aan hun jaarlijkse snoeibeurt toe. Ik zie er tegenop, want het is met recht een takkeklus. Ik weet heus wel dat mijn snoeischaar eigenlijk niet op zulke dikke takken berekend is, maar vind het zonde om een dure takkenschaar te kopen die ik maar een keer per jaar kan gebruiken. Dus mopper ik mezelf een dik uur lang door de takken heen. Tot die allerlaatste, waar ik met geen mogelijkheid bij kan, hoe ik ook op mijn tenen ga staan en hoe vaak ik ook probeer om de schaar óm de tak te krijgen, in plaats van ertegenaan. Uiteindelijk trek ik de kliko die uitpuilt van de in kleinere stukken geknipte takken achter me aan, een wonderlijke boom met een enkele, groteske tak en en nog te snoeien bolacacia achterlatend.

Een kleine speurtocht op internet leert dat de lokale bouwmarkt de schaar die ik nodig heb toevallig in de aanbieding heeft. Ik aarzel geen moment, rijd erheen en haal er een. Meteen na thuiskomst neem ik de takkenschaar mee naar de voortuin. In een knip en een zucht bezwijkt de laatste, uitstekende tak. Het verbaast me hoe extreem weinig moeite dat gekost heeft. Meteen neem ik ook maar het andere boompje onder handen. In nog geen half uur is de klus waar ik voorheen zo tegenop zag geklaard. Dat ik al die jaren zo heb staan klungelen met slecht gereedschap! De schaar gaat voor een jaar de schuur in, maar ik verheug me al bijna op de volgende snoeibeurt.

woensdag – spraakwatervallen

Deze week staat niet alleen in het teken van de theatershow van komend weekend, maar ook van de interviews. Zat ik gisteren voor Eigen Magazine Arnhem aan tafel bij de directeur van Beslist.nl, vandaag ga ik een Arnhemse wethouder al wandelend interviewen. Rond lunchtijd meld ik me op het stadhuis en even later voegt fotograaf Ronny – die me tegenwoordig tijdens elke wandeling voor Eigen begeleidt – zich bij me. De wethouder heeft, net als de geïnterviewde van gisteren, slechts een uur de tijd. En er is nog een overeenkomst tussen de twee mannen: ze zijn allebei enthousiaste praters. Maar waar ik gisteren als een razende aantekeningen zat te maken, heb ik vandaag mijn voicerecorder aan het werk gezet. Na negenenvijftig minuten druk ik op ‘stop recording’. Ik heb ook vandaag weer meer dan voldoende ‘materiaal’ voor een interessant artikel. En ook straks zal het weer lastig kiezen worden: wat gebruik ik en wat moet ik weglaten?

vrijdag – bijna ‘Cirkelweekend’

De beide interviews heb ik bij de betreffende heren ingeleverd. De wethouder heeft al laten weten akkoord te gaan met de inhoud van ‘de wandeling’, van de directeur moet ik nog bericht krijgen. In de loop van de ochtend bel ik zijn persvoorlichter, maar die neemt niet op. De deadline voor beide artikelen is vandaag en hoewel de hoofdredacteur echt de beroerdste niet is (integendeel zelfs) wil ik hem niet teleurstellen. In de loop van de middag pak ik daarom nog maar eens de telefoon. ‘Je hebt het artikel rond vijven terug,’ wordt mij beloofd. Ik krijg het een beetje benauwd: ik hoop dat er niet te veel in aangepast hoeft te worden, want stipt om zes uur word ik in het theater verwacht voor de generale repetitie. Maar dan rolt om vijf voor vijf de reactie van de directeur in mijn mailbox. Op een vergeten ‘s’ na, is het hele artikel wat hem betreft in orde. Snel herstel ik het foutje, waarna ik het artikel doorstuur naar de redactie van Eigen. Daarna zoek ik de spullen die mee moeten bij elkaar, stap ik in de auto en ga ik onderweg naar het theater. Het weekend waarin ‘De cirkel van Akkoord’ centraal staat, is officieel begonnen.

zaterdag – gloeiende kolen en een ice bucket challenge

Wat dat me je doet, bijna twee jaar lang werken aan een theaterconcert en dan eindelijk, eindelijk het eindresultaat kunnen laten horen? Heel veel, kan ik je verzekeren. In mijn column ‘Van elke seconde genieten’ schrijf ik: ‘Het voelt alsof ik tegelijkertijd over gloeiende kolen loop en een ‘ice bucket challenge doe,’ en dat vat het gevoel wel heel mooi samen, vind ik.  (Heb je die column nog niet gelezen? Je vindt haar hier)

zondag – Sjeeraar

‘Je moet straks even over de belichting gaan praten, want volgens mijn buurman kon het publiek tijdens je solo door je kleding heen kijken,’ zegt een koorgenootje tegen me. Na afloop van de première heb ik veel complimenten ontvangen, maar geen commentaar op mijn kleding of de doorzichtigheid ervan, dus vraag ik voor de zekerheid of haar buurman niet iemand anders bedoelde. ‘Nee,’ zegt ze beslist, ‘want hij was er zeker van, dat jij het was. Hij kent jou namelijk nog uit de tijd dat je getrouwd was.’ Ik voel me niet alleen ongemakkelijker, maar ook nieuwsgieriger worden en vraag hoe de beste man heet. ‘Gerard,’ zegt ze, de ‘G’ uitsprekend als ‘Sj’ en ‘ard’ als ‘aar’. Sjeeraar. Nu ben ik erg goed in het onthouden van namen. Ik heb de nodige Gerards gekend, maar ik weet zeker dat zij hun naam allemaal uitspraken met een harde of hooguit wat zachtere g aan het begin. Ik schud mijn hoofd: ‘Nee, ik zou niet weten waar ik hem van zou moeten kennen,’ zeg ik beslist. ‘Van een swingerswebsite,’ zegt ze gedecideerd. Ongelovig kijk ik haar aan. Bij het woord swingen denk ik aan disco’s, maar ik begrijp vrijwel onmiddellijk dat ze mensen die aan partnerruil doen bedoelt. Ik ben geen swinger en ook nooit geweest. Niet in de letterlijke, en al helemaal niet in de figuurlijke betekenis van het woord. Verbijsterd schud ik mijn hoofd. ‘Ja,’ gaat ze verder, ‘en hij weet zeker dat hij zich niet vergist. Hij heeft jouw naam en foto lang geleden op die site gezien.’ Ik ben perplex, zeg dat ik indertijd de achternaam van mijn man gebruikte en nu al negen jaar gescheiden ben, maar ze blijft volhouden dat ik tijdens mijn huwelijk op een swingerssite stond. ‘Dan moet mijn ex ons indertijd hebben ingeschreven,’ antwoord ik.

Pas wanneer ik weer thuis ben, uitgeput maar ook intens blij omdat ik zo ontzettend genoten heb, denk ik nog eens na over mijn vermeende swingersescapades. Mijn ex nam het niet zo nauw met de huwelijkse trouw, maar was tegelijkertijd ook ontzaglijk jaloers: hij zou me nooit hebben ‘uitgeleend’ aan een andere man en ik kan me dan ook niet voorstellen dat hij ons beiden heeft ingeschreven op een website voor ‘partnerruilers’. Bovendien: hoe groot is de kans dat iemand die een jaar of tien geleden een foto van mij gezien heeft, mij op een podium ziet staan en denkt: die ken ik? Opeens moet ik vreselijk lachen. Ik vermoed dat Sjeeraar weinig van de show heeft meegekregen, omdat hij in beslag genomen werd door zijn herinneringen aan de avonturen met degene die hij dacht dat ik was. En ik denk dat zijn fantasie daarbij zo op hol geslagen is, dat hij meende dwars door mijn kleren heen te kunnen kijken. Sjee … raar!