donderdag – een (niet zo) spannend leven
Wat heb ik me nu weer op de hals gehaald? Beloof ik een nieuwe rubriek, maar heb ik eigenlijk nog helemaal geen idee waarmee ik die moet vullen. Columns en verhalen zijn verboden terrein, heb ik met mezelf en mijn lezers afgesproken.
Ik puzzel, pieker en begin met het opschrijven van wat ‘losse flodders’ die ik onmiddellijk weer verwijder. En dan valt me opeens iets in: er gebeuren dagelijks genoeg dingen die me – kort of lang – bezighouden. Waarom dan geen dagboek? Ach … nee, geen zin in, noch tijd voor, bedenk ik vervolgens. Bovendien heb ik nu ook weer niet zo’n spannend leven (nee, echt niet) dat ik daar dagelijks iets interessants over te melden heb. Ik parkeer het probleem een paar dagen en dan weet ik het opeens: het wordt een weekboek: voortaan vat ik de hoogte- en dieptepunten van de voorbije week (of zoals vandaag: weken) samen in ‘Mevrouw Fontein laat los’.
zaterdag – watyoga?
Ruim vijf jaar lang lag, zat en stond ik wekelijks een avond op een yogamatje. Vandaag ben ik door een vriendin uitgenodigd voor iets heel bijzonders. ‘Welkom bij deze workshop lachyoga’, zegt de jonge vrouw die ons begroet. Yoga ken ik. Erg goed zelfs. En ik kan het ook, zij het een heel stuk minder goed, ondanks jarenlange oefening. Maar láchyoga? Kort samengevat: we lachen tot we er bijna letterlijk bij neervallen. Om niets, ook nog eens. En aan het eind van de workshop mogen we allemaal op onze rug gaan liggen voor de ontspanningsoefening. Daarin zie ik overigens de enige overeenkomst met de yogalessen uit het verleden. Het was een belachelijk leuke yogaworkshop … dat wel.
https://www.youtube.com/watch?v=7Xquhy8jeE4
maandag – workshop LinkedIn
‘Kun je ons niet eens komen uitleggen hoe we als bedrijf gebruik kunnen maken van LinkedIn?’ heeft mijn jongste zus gevraagd en daarom ga ik op maandagmiddag naar het bedrijf waar zij werkt met een ‘zelfgebakken’ workshop LinkedIn voor bedrijven in mijn tas. Ik vind het altijd weer spannend: (hoe) zal men reageren? Flink wat communicatie over en weer tijdens een workshop is prettig. Een zwijgende menigte deelnemers, zo merkte ik een tijdje geleden, gaat je op de zenuwen werken. Maar de vragen vliegen me om de oren en de tijd vliegt voorbij. Bovendien is bij iedereen na 2,5 uur helemaal duidelijk wat het bedrijf allemaal met LinkedIn kan. Yes!
dinsdag – India, Nederland en Frankrijk
Het manuscript van haar eerste boek, ‘Bitterzoete herinneringen’, mocht ik redigeren. En ook met haar tweede manuscript klopte Emma Groot onlangs bij me aan. Al een paar dagen ben ik ondergedompeld in haar prachtige verhaal dat zich op verschillende plaatsen in de wereld afspeelt. Op Twitter meld ik:
Een collega-redacteur reageert met:
‘Haha, ik kom helaas momenteel niet verder dan Amsterdam, maar vermaak me toch uitstekend als corrector.’
Zou ze serieus denken dat ik heen en weer pendel tussen Nederland, India en Parijs?
woensdag – kloppen en suizen
‘Nee, hoor,’ zegt mijn nieuwe huisarts, ‘het is gewoon een combinatie van stress en de overgang.’ O, dus ik mankeer niets ernstigs. Ik word gek van het uitblijven van de slaap, het suizen van mijn oren en het rommelen van mijn ingewanden. Maar het zijn de hartkloppingen die maken dat ik soms denk dat mijn laatste uurtje geslagen heeft. Die stress zal wel weer overgaan. Maar die overgang … die kan nog jaren duren, constateerde ik vorig jaar al op dit weblog. Pfff … Voorlopig klop, suis en rommel ik dus nog even slapeloos door. Ik mankeer niets ernstigs; gelukkig.
vrijdag – 150 reacties
Het aantal ontvangen reacties varieert, maar verder vertoont dit mailtje opvallend veel gelijkenissen met de tientallen – ik ben de tel kwijt – afwijzingen die ik heb ontvangen. Ja, ik heb een eigen bedrijf en nee, van de inkomsten daarvan kan ik nog niet leven. Soms heb ik erg veel opdrachten, soms slechts zicht op enkele toekomstige. En daarom solliciteer ik ook nog steeds met enige regelmaat naar banen. Tot nu toe vruchteloos. Het rare is dat ik ondertussen niet eens meer gefrustreerd raak van een afwijzing. ‘Je weet niet wie je afwijst,’ mompel ik hoogstens tegen mijn beeldscherm, nadat ik weer zo’n ‘tot-onze-spijt-mail’ gelezen heb. En vervolgens zoek ik verder naar banen en naar opdrachten, want de moed opgeven? Nooit!
zaterdag – ’t klokje rond
‘Ik was aan het opruimen en toen vond ik dit,’ zegt mijn moeder, waarna ze me lachend een kaartje in handen drukt. Het is een ‘gebruiksaanwijzing’ van de schoolarts, voor het negenjarige meisje dat ik was. Ik lees aandachtig hoe een kind veertig jaar geleden gevoed en verzorgd diende te worden. Minstens drie keer per week onder de douche of in bad en slechts eenmaal daags tandenpoetsen: in dat opzicht zijn de adviezen wel veranderd. En ik moet grinniken wanneer ik lees dat ik ’t klokje rond’ moest slapen. Ik zou willen dat ik dat nu nog kon.
Goedemorgen Christien,
Met plezier heb ik je openhartige, leerzame, leuke en gezellige dagverslagen gelezen! Ik ben benieuwd wat er nog allemaal komt. Groetjes José Baur
Bedankt, José. Dat vind ik heel leuk om te horen (eh… lezen ;-)).
Opvallend is die reactie op jou sollicitatie. Men spreekt daar over een in te vullen functie (enkelvoud) en geven de voorkeur aan meerder kandidaten. (meervoud) Daarmee zou ik mij hoogst belazerd voelen en nooit van me leven nog voor een dergelijke firma willen werken. Jij bent daar ’te’ goed voor.
Ik wens je alle succes op je sollicitatie-tour.
Groetjes: Peter.
Heel erg leuk. Ik leer je zo ook een beetje meer kennen bijv. dat je zolang yoga doet. Grappig “”India, Parijs, Nederland””. Sterkte met de fysieke klachten. En knap wat je allemaal al doet met je eigen bedrijf. Doorgaan met Mw. Fontein, echt leuk!
Dank je, Peter. Voor je reactie én je succeswens. 🙂
Wat leuk, jouw reactie, Geri! Fijn dat je deze rubriek waardeert. Ik ben van plan er een langlopend ‘project’ van te maken. 🙂
Leuk om te lezen! Erg jammer…. maar 150 kandidaten wat een aantal zeg.
Dank je, Emma!