---

Ruim twee jaar geleden publiceerde ik de laatste ‘Mevrouw Fontein laat los’. Sindsdien heb ik het ver-schrik-ke-lijk druk gehad (een baan combineren met een eigen bedrijf kost nu eenmaal veel tijd). Wat blijkt? Deze rubriek wordt gemist en daarom blaas ik hem vandaag nieuw leven in. Snel van start dan maar (voordat mijn agenda wéér uitpuilt).

maandag – te mooi om waar te zijn

Een paar weken geleden vroeg een auteur mij om een offerte voor manuscriptredactie. Hij leverde meteen maar het hele bijna 700 pagina’s tellende werk bij me in. Dat vond ik wel vreemd. Ik vraag altijd om een klein gedeelte van een manuscript, zodat ik een weloverwogen offerte kan maken. Nog nooit ontving ik bij voorbaat zo’n lijvig boek-in-wording. Maar ik was zeer onder de indruk van wat ik las. Het redigeren zou me heel wat tijd gaan kosten, maar me ook veel moois plus een flinke vergoeding gaan opleveren. Ik bedoel: 700 pagina’s … daar ben je wel even zoet mee. Ik lever kwaliteit en werk niet voor een habbekrats per uur. Ik bracht, vond ik, een alleszins redelijke offerte uit.

Uiteindelijk begrijp ik vanmorgen, na lang aandringen van mijn kant, dat de auteur een goedkopere redacteur  gevonden heeft. Misschien is dat ook wel beter. De man in kwestie (of misschien is het wel een vrouw: dat viel niet aan de voornaam af te leiden) deed mij te mysterieus. Een auteur weet met wie hij/zij in zee gaat; omgekeerd wil ik hetzelfde weten. Het feit dat deze auteur zo achteloos met zijn manuscript omsprong, zat me al niet lekker. Misschien was het ook wel te mooi om waar te zijn.

vrijdag – jij wilt alleen maar zingen

Per 1 april heb ik opgezegd bij Popkoor Akkoord. Vanavond trakteren mijn voormalige mede-alten mij op een etentje.  Ze missen me begrijp ik, en dat doet me goed. Aan tafel gaan de gesprekken al snel over de koorplannen voor het jubileumjaar. ‘Heb je dan geen spijt van je vertrek als je dit allemaal hoort?’ vraagt iemand. Ik haal mijn schouders op, maar schud dan al snel mijn hoofd. ‘Nee,’ zeg ik beslist, ‘het klinkt allemaal heel gezellig, maar ik ben toch op zoek naar meer dan alleen gezelligheid.’ Ze kijkt me aan en zegt dan: ‘Ach ja, jij wilt alleen maar zingen.’ Ik glimlach en antwoord dat dat klopt. Als een bus.

maandag – koeien in de sauna

Ik scrol een beetje mismoedig door profielen van (heel) dikke, slanke,  lange, kleine, oudere en stokoude mannen en verbaas me over het feit dat veel van hen behalve het man-zijn nog een ding gemeen hebben:  ze zijn saunaliefhebbers.  Alleen al van de gedachte aan gezamenlijk peentjes zweten in een afgesloten hok krijg ik het benauwd. In mijn mailbox op de datingsite meldt zich een – getuige zijn foto’s nogal corpulente – zestigplusser (zelf omschrijft hij zich als een man ‘met een paar pondjes meer’). Hij schrijft:

Laat ik de koe maar meteen bij de horens vatten.

Ik vind het een wat merkwaardige manier van uitdrukken, maar lees verder. Zonder een verdere schriftelijke kennismaking noodzakelijk te vinden, nodigt hij me uit voor een eerste date. In de sauna. Ik weet niet wat ik lees en stuur snel een beleefde afwijzing terug. Ik ben benieuwd of er ‘koeien’ te vinden zijn die te strikken zijn voor een eerste date in een zweethok.

woensdag – de lat niet zo hoog

Twee weken geleden woonde ik al eens een repetitie bij van een klein koor in de buurt. Omdat ze er momenteel geen plek hebben voor nieuwe leden, sta ik er sindsdien op de wachtlijst. Omdat ik het zingen mis, ga ik vanavond bij een ander koortje kijken en luisteren. En meezingen, zo blijkt al na vijf minuten. Onvoorbereid een onbekend nummer van bladmuziek zingen, vind ik best een uitdaging – ik ben maar een amateurzangeres, immers. Toch gaat het me best aardig af.  Tijdens de borrel na afloop vertel ik over wat ik precies zoek: een ambitieuze club zangers en zangeressen die streeft naar continue verbetering. En dan blijkt dat men hier de lat minder hoog legt dan ik zou willen. ‘Dan kijk ik gewoon verder,’ zeg ik, nadat ik bedankt heb voor de gastvrijheid en de fijne avond.

vrijdag – boergondiese jongeman zoekt vrouw

Het wensenlijstje van sommige mannen op 50PlusMatch blijft me verbazen. Bij ‘Wie wil ik vinden?’ schrijft een (naar eigen zeggen katholieke) man:

Een vrouw die niet gescheiden is, met humor, (…) zonder tatoeage en piercing. Kinderen uitwonend geen bezwaar. 

Ik kauw een poosje op die paar regels, maar kan maar niet zo snel verzinnen wat hij wil. Een onbevlekt ontvangen vrouw, denk ik dan maar. Ik onderdruk de neiging hem heel veel succes te wensen en klik op een ander profiel. Deze ‘jongeman van 60’ schrijft:

Ik heb gejokt over mijn geboortejaar, maar vertel je dat op ons eerste afspraakje. Je mag ook een schatting doen na het zien van mijn foto’s. Ik zal eerlijk antwoorden! Fair enough? 

Je begint al met een leugen, denk ik. Hoe durf je het dan nog over ‘fair’ te hebben?

Hoewel veel mannen op zoek zijn naar meisjesachtige, sportieve, slanke vrouwen die intimiteit niet schuwen, zijn er ook die niet aan wensenlijstjes doen.  Zoals de man die zichzelf omschrijft als ‘vrij fors en boergondies’. Die heeft ingevuld bij wie hij wil vinden:

Vrouw

zaterdag – vogelschuiven

‘Mam,’ zeg ik enigszins geïrriteerd, ‘er ligt een halfvergane vogel op je tuinpad!’ Mijn moeder reageert met een laconiek: ‘Ja, die ligt er sinds gisteren.’ Ze kijkt mijn dochter en mij beurtelings aan en vervolgt: ‘Ik dacht die wil een van jullie misschien wel even voor me opruimen.’ Ik slik, want ik weet dat in haar schuur een schop ontbreekt. ‘Met stoffer en blik, zeker?’ walg ik. ‘Ach,’ zegt mijn stoere mams, ‘dan doe ik het straks zelf wel.

We zijn alweer thuis (bij vertrek zijn we met dichtgeknepen neus en afgewend gezicht langs het vogelkadavertje gelopen) als ik een appje van mijn moeder krijg. Ze schrijft: ‘Ik vond de sneeuwschuiver nog in de schuur en daarmee heb ik die vogel opgeruimd.’ Ik moet lachen en antwoord dat ik trots op haar ben. Vogelschuiven: ook daar draait mijn moeder haar hand niet voor om.

donderdag – wel je tanden poetsen

Ik vind het best bijzonder dat ik voor het eerst in ruim 2,5 jaar weer een date heb. En dat vinden ze op kantoor ook. Om de haverklap informeert een collega of ik al zenuwachtig ben. Ik kan die vraag telkens bevestigend beantwoorden. Voordat ik naar huis ga, geeft een van mijn collega’s me nog een paar adviezen mee. ‘En wel je tanden poetsen!’ zegt hij. ‘Natuurlijk!’ antwoord ik en mompel er onverstaanbaar achteraan: ‘Als ik dat van de zenuwen tenminste niet vergeet.’

maandag – niet zomaar een tas

Al heel lang ben ik op zoek naar niet zomaar een tas. Ik wil er een die groot genoeg is om alles waar ik écht niet zonder kan mee te nemen. Een tas die opvalt, liefst in mijn favoriete kleurencombinatie. ‘Natuurlijk maak ik er een voor je,’ zei Edith van 1 Oak bags toen ik voorzichtig informeerde of ze ook tassen op bestelling maakt. En vandaag rijd ik naar Nijmegen om mijn fonkelnieuwe, unieke en handgemaakte tas bij Edith op te halen. Op de foto vond ik de tas in TekstFonteinkleuren al prachtig, in het echt is hij nog mooier. Na een aangename ochtend rijd ik verheugd naar huis. De ‘niet-zomaar-een-tas-tas’ naast me op de passagiersstoel.