2018 was een jaar dat in het teken stond van afscheid nemen, nieuwe wegen, dierenartsbezoekjes, mooie opdrachten (een overvolle agenda) en een eiland. Tijd voor een kort overzicht van het afgelopen jaar én een vooruitblik (want 2019 belooft een bijzonder jaar te worden).

Van uniek geelgroen naar anoniem roomwit

‘Ik rijd hem helemaal óp,’ zei ik altijd en in januari was hij dat. Opper dan total loss bestaat immers niet. En daarom moest ik na 12,5 jaar afscheid nemen van mijn redelijk bijzondere, geelgroene Ford Ka. Er kwam een roomwitte Toyota Aygo voor in de plaats. Bepaald uniek is die auto niet; ik heb al tientallen identieke exemplaren zien passeren. Een tijdje heb ik rondgereden met ‘Tekstfontein-stickers’, maar die bleef ik maar kwijtraken in de wasstraat of een flinke hoosbui. Dus nu begeef ik me compleet anoniem en allesbehalve uniek in het verkeer. Maar wel in een roestvrije auto waarvan de portieren opengaan als ik dat wil, waarin de radio en de airco doen wat je van ze mag verwachten en die niet oorverdovend kraakt bij het nemen van het onbeduidendste drempeltje.

Op zoek naar kippenvel

Al een tijdje was ik het kippenvel kwijt dat me jarenlang vergezelde tijdens repetities en optredens van Popkoor Akkoord. Ik besloot daarom per 1 april mijn lidmaatschap op te zeggen en op zoek te gaan naar een nieuwe ‘kippenvelclub’. Dat dát nog niet mee zou vallen, had ik niet verwacht. Ik heb wat avondjes meegedaan bij verschillende kleine en iets grotere koren, maar heb mijn muzikale draai nog nergens kunnen vinden. Ik heb een paar keer een zangworkshop gevolgd in Arnhem. In november en december heb ik meegedaan aan een kerstproject van Valley Voices in Ede. En daar heb ik enorm van genoten, maar de afstand is me net iets te groot om volwaardig lid van dat leuke vrouwenkoor te worden. Binnenkort mag ik auditie doen bij een projectkoor dat in maart van start gaat. Of ik ook klassieke muziek kan zingen valt nog te bezien, maar wie weet, verras ik mezelf.

Master in the house

In juni studeerde mijn dochter af. Had ze al een bachelordiploma op zak, nu mocht ze er een prachtig masterdiploma aan toevoegen en hebben we een heuse ‘master’ in huis. Meer dan trots was ik, toen ik er getuige van was dat ze haar bul in ontvangst nam. Tegelijkertijd was ik verdrietig: haar afscheid van de universiteit luidde een nieuwe levensfase in, een die zich ver van mij zou gaan afspelen. Inmiddels zijn haar plannen overigens enigszins gewijzigd. Er staat nog steeds een emigratie op het programma, maar tot mijn geluk een waaraan geen ‘gevlieg’ te pas zal komen.

Zwart-wit

In januari gingen we voor het eerst in 2018 met Cato naar de dierenarts. Die constateerde een schildklierprobleem (ik heb al sinds 1996 eenzelfde probleem, maar ik wist niet dat katten daar blijkbaar ook gevoelig voor zijn). Afijn, een speciaal dieet zou haar schildklier tot bedaren moeten brengen, dus bestelde ik een grote zak dieetbrokken en een tray blikjes. Die brokken gingen er wel in, maar die blikjes … ik snapte wel dat ze de inhoud ervan weigerde te eten: wat een smerige lucht kwam ervan af! Halverwege het jaar weigerde ze opeens ook de dieetbrokken. We haalden ten einde raad maar dwangvoer bij de dierenarts en uiteindelijk begon ze toch weer te eten. Helaas herhaalde dit scenario zich nog een aantal keren. Op de laatste dag van het jaar ging ik voor de zevende (!) keer in 2018 met haar naar de dierenarts. Die merkte droog op dat we maar moeten stoppen met dat vermaledijde dieet en haar dagelijks een pilletje moeten gaan geven. Aan dierenartsbezoeken, medicijnen, dwang- en dieetvoer heb ik in totaal ruim 750 euro uitgegeven. Inmiddels eet ze weer als vanouds en hoop ik de dierenarts dit jaar niet te zien (niet dat het een onaardige man is, overigens).

Ierland

Als er iets is wat als een rode draad door 2018 liep, is het wel dat eiland in de Noordelijke Atlantische Oceaan. Mijn dochter is er in 2018 vele malen op bezoek geweest, Eoghan bracht regelmatig een stukje Ierland naar ons toe en in de zomer reisden Charlotte en ik samen over dat mooie eiland. Het werd een gedenkwaardige reis en ik vermoed dat we er deze zomer weer te vinden zullen zijn.

Schrijven voor de leuk

Van schrijven voor mezelf (of ‘voor de leuk’ zoals Paulien Cornelisse zou zeggen) is het in 2018 bijzonder weinig gekomen. Het ontbrak me niet aan inspiratie, wel aan tijd. Begon het jaar heel rustig, opeens stroomde mijn mailbox vol met aanvragen voor teksten en (dat vooral) aanvragen voor manuscriptredactie. Mijn werkzaamheden voor TekstFontein combineren met mijn drukke baan was vorig jaar beslist een uitdaging. Maar wat een voldoening haalde ik uit het contact met opdrachtgevers, het schrijven voor anderen en het redigeren. Vlak voor Oudjaar leverde ik de laatste opdracht in en besefte ik plotseling dat mijn bedrijf in 2019 tien jaar bestaat. Dat wil ik niet ongemerkt voorbij laten gaan, dus ben ik aan het bedenken wat ik ter gelegenheid daarvan ga doen. En ik heb me voorgenomen in elk geval wat meer tijd vrij te maken voor schrijven voor de leuk. Misschien maak ik dit jaar mijn roman wel af.

Een prachtig 2019

Ik kan terugkijken op een mooi jaar en verheug me op dit nieuwe. En jou wens ik een allemachtig prachtig … 2019!