Ze stuurt me een foto van Louise. Het bijschrift luidt: ‘Meet Harry.’ Mijn zus noemt haar dochters soms voor de grap Harry. Waarom ze die naam nu ook gebruikt voor ons konijntje, ontgaat me.
Toen we Louise ruim anderhalf jaar geleden aanschaften, konden we niet vermoeden dat Cato, onze vriendelijke, aanhankelijke kat, zich zo zou ergeren aan dat kleine pluizige ding met de lange oren. Louise vond Cato machtig interessant, deed alles om haar aandacht te trekken. De kat bleek het konijn te verachten. Zat mijn dochter met het beestje op de bank, dan was Cato niet te genieten. We zagen haar denken: zeg konijnenbeest, dat meisje is van MIJ! Aanvankelijk bleef het bij chagrijnig kijken, maar na verloop van tijd werd Cato ‘poottastelijk’. Ze liet geen kans onbenut om het konijn een dreun te verkopen. Het leek Louise niet te deren, wat mij eens de opmerking: ‘We hebben wel een konijn met ballen,’ ontlokte. Maar vervelend vonden we het wel, vooral omdat Cato´s vijandige houding Louise min of meer veroordeelde tot levenslange opsluiting in een weliswaar ruime, maar toch nog steeds ongezellige, lelijke, plastic bak met tralies.
Twee weken geleden droeg mijn jongste zus de perfecte oplossing aan en een week later brachten we Louise naar haar nieuwe adres, waar ze met open armen werd ontvangen door onze nichtjes van zeven en vijf. Lucy, de jongste, liet ons trots het enorme buitenverblijf zien, waar Louise, nadat ze zou zijn ingeënt, zou mogen gaan wonen. Voorzichtig zetten we het konijn op het gazon, waar ze een poosje verbouwereerd bleef zitten. Maar daarna zette ze het op een huppelen, rennen, buitelen. Als konijntjes konden juichen, dan had ze dat zeker gedaan. Wij voelden onmiddellijk dat we de juiste beslissing hadden genomen, Louise was hier veel beter op haar plek dan bij ons.
Vanochtend is mijn zwager met haar naar de dierenarts geweest om haar te laten inenten. En nu stuurt mijn zus me dus een ‘Meet Harry-foto’. ‘Was een geslachtsverandering bij de prijs van de inentingen inbegrepen?’ grap ik via WhatsApp. ‘Nou …,’ antwoordt ze en ik voel plotseling aan, wat erop gaat volgen. Volgens onze dierenarts was Louise een meisje, maar deze dokter heeft geconstateerd dat het konijn van het mannelijk geslacht is. Aangezien mijn zus en zwager graag een vrouwtjeskonijn willen koppelen aan Louise – die meteen maar is omgedoopt tot Billy – en ze geen behoefte hebben aan tig jonge konijnen, hebben zij besloten haar (hem) aan het eind van de week te laten ‘helpen’.
Twee dagen na de ingreep gaan we op bezoek. Billy – wij vergissen ons natuurlijk voortdurend: ‘L….illy’ – gedraagt zich alsof er niets gebeurd is. ‘Hij is wel een bikkel,’ zegt mijn zusje. ‘Tja,’ merk ik op, ‘zelfs geholpen blijft ze een konijn met ballen. Hij, bedoel ik.’