Het ijs van Ben & Jerry’s is in de aanbieding. Mijn dochter is verzot op de veganistische versie van hun koekjesdeegijs dus hoef ik niet lang na te denken en bestel ik daarvan een paar bekers. Op een warme avond vraagt ze me of er nog ijs in de vriezer is. Ik, verheugd: ‘Ja, twee bekers cookie dough!’ Zij spoedt zich naar de keuken, waar ik haar de vriezerladen hoor open- en dichtschuiven. Ze roept: ‘Waar dan?’ Ik zucht en loop naar haar toe. Ze houdt een beker ijs omhoog en ik zie het meteen: geen groen dekseltje, maar een bruin. IJs gemaakt van melk; niet geschikt voor veganisten. ‘Sorry,’ breng ik uit en tegelijkertijd bedenk ik dat ik dan beide bekers zelf moet leeg-lepelen. Ik houd van ijs, maar krijg die enorme klonten weeïg en veel te zoet deeg simpelweg niet door mijn keel.

Een paar dagen daarna stuit ik in de schuur op twee twintigliterzakken kattenbakkorrels. Toen Cato nog leefde, kocht ik eens in de paar maanden twee van die zakken Catsan bij Intratuin. Per stuk kostten ze rond de dertien euro, per twee waren ze daar steevast in de aanbieding: 20 euro. Ik sluit niet uit dat er op termijn weer een kat in huis komt, maar voorlopig ben ik daar nog niet aan toe. Moet ik die zakken dan maar stof laten verzamelen (en te veel ruimte laten innemen)?

Weer in de woonkamer open ik de laptop en zet ik een advertentie op Facebook:

Gratis af te halen, twee bekers Ben & Jerry’s ijs en twee zakken (20 l. per stuk) Catsan kattengrit.

Ik heb nog maar nauwelijks ademgehaald, of er reageert iemand via Messenger. Een dorpsgenoot wil de beide zakken en de twee bekers komen ophalen. ‘Ik breng wel een tas mee,’ schrijft hij en ik denk dat hij een grapje maakt. In welke tas passen twee twintigliterzakken? Misschien brengt hij zo’n koeltasje mee voor dat koekjesdeegspul?

Tien minuten later wordt er aangebeld. Ik doe open en kijk in de blauwe ogen van een jongeman. ‘Hallo,’ begroet hij me, een grote boodschappentas van Albert Heijn openhoudend. Ik leg Ben & Jerry er naast elkaar in en hoop dat ze ijs- en ijskoud zullen blijven tot ze op de plaats van bestemming zijn. Terwijl ik mijn rug weer recht, valt mijn blik op het gammele rijwiel aan het eind van het tuinpad. ‘Ben je met de fiets?’ vraag ik verbaasd. ‘Ja,’ zegt hij ‘het is maar een klein eindje.’

Dan ziet hij de kattenbakkorrels staan. ‘Oeh,’ zegt hij, terwijl ik hem de eerste twintigliterzak aanreik, ‘dat zijn wel grote zakken!’ Hij pakt hem van me aan en laat hem in de boodschappentas zakken. Dat past. Alleen komen Ben en Jerry zo wel in de verdrukking. Hij vist beide bekers weer uit de tas en reikt naar de tweede zak. Het vereist wat duwen en trekken, maar dan is ook die in de boodschappentas verdwenen. De beide bekers prutst hij zo goed en zo kwaad het gaat tussen de twee zakken in. ‘Gaat dat zo?’ vraag ik bezorgd en hij antwoordt opgewekt dat hij de tas aan zijn stuur gaat hangen. Zodra hij de tas wil oppakken, schiet een van de twee hengsels los. ‘Het komt goed, hoor, ga maar naar binnen,’ zegt hij. ‘En nogmaals bedankt.’

Dik tien minuten later fietst heftig slingerend een kleine dertig euro aan koopwaar voorbij. Fijn dat ik deze knul blij heb kunnen maken, maar misschien moet ik aanbiedingen maar een poosje aan me voorbij laten gaan.