‘Die mensen hebben vast straf,’ grinnikt een vrouw die mij passeert en een zitplaats zoekt. Het is zondagmiddag, 14.00 uur. Net als gisteren, tijdens de première, zit ik met een aantal medekoorleden op de tribunetrap in het Posttheater.  Om kwart over twee laat Hetty de eerste maten van ‘Mad world’ de zaal in rollen. Onmiddellijk kruipt het kippenvel over mijn rug omhoog. We gaan staan, beginnen te zingen en dan pas besef ik hoeveel mensen naar ons zijn komen kijken en luisteren. Tegen het eind van het nummer  lopen we langzaam de trap af, het podium op. We zijn begonnen.

Een dik half uur later heb ik nog steeds het gevoel dat we nog maar net begonnen zijn. Ik had me nog zo voorgenomen om elke seconde intens te beleven, maar de adrenalinekick haalt een streep door dat voornemen. Terwijl Kim haar solo staat te zingen, plakken Felice, Inge, Fred, Vincent en ik in de coulissen onze ‘heldenlogo’s op. We worden op slag respectievelijk Fantastic, Incredible, Fabulous, Victorious en Courageous. Wanneer de eerste tonen van ‘On top of the world’ klinken, gaan mijn medehelden en ik fluitend (of wat ervoor moet doorgaan) het podium op. We spelen dat we onszelf helemaal ge-wel-dig vinden. Ik zing, acteer en straal, vier minuten en een seconde lang. En dan is het alweer pauze.

In de kleedkamer verruil ik mijn grijze vest voor een turquoise jasje en steek ik een kolossale bloem in mijn haren. Ik constateer opnieuw waarom ik een hekel heb aan lipstick: de witte rand van mijn Dopper is na twee slokken water bloedrood. En mijn lippen moeten opnieuw gestift worden. Zodra we een seintje gekregen hebben van de regisseur, stellen we ons weer op in de coulissen. We vervolgen de show met een extravagante uitvoering van ‘Born this way’. Dat ik me voor dit nummer bescheiden achter de anderen opstel, heeft vooral te maken met de choreografie. Voor dit nummer is het iets met armen beurtelings uitstrekken. De rechter eerst. Ik ben steeds te laat of begin met mijn linkerarm. Dat was tijdens de repetities en de première zo. Nu dus ook.

Het begint een beetje te kriebelen. Na het volgende nummer moet ik op mijn voetstuk klimmen. Er staan er vier, in elke hoek van het podium een. Tijdens de generale repetitie had ik bijna het verkeerde exemplaar te pakken. Gisteravond ging het goed, maar toen zat ik te hannesen met de schilderijlijst die niet van het haakje wilde. Zodra ‘Ghostbusters’ is afgelopen, zeg ik tegen Felice dat ik iets veel beters heb dan een cape, en wandel ik naar het voor mij bestemde voetstuk. Probleemloos klim ik erop.  Zodra ook de andere ‘helden’ op hun voetstukken staan (Victorious Vincent niet, want die komt straks uit de lucht vallen) begint het geharrewar tussen de ‘helden’ en de koorleden die elk hun favoriet gekozen hebben. Nu moet ik de lijst met een afbeelding van Mandela van de haak tillen. Dit keer gaat dat moeiteloos. Maar dan laat ik het ding bijna vallen. Dat ‘Courageous’ past eigenlijk helemaal niet zo goed bij me. ‘Clumsy’ was veel beter geweest, bedenk ik plotseling.  Gelukkig hoef ik om die gedachte niet te lachen, zodat ik ‘Let me entertain you’ gewoon kan zingen zoals het hoort.

Tijdens ‘One’ leggen we allemaal onze opvallende jasjes en ‘over-the-top-accessoires’ af en vervangen die door iets roods. Ik stap van mijn voetstuk, de andere ‘helden’ ook. Bij ‘The glory of love’ is het kippenvel van ‘Mad world’ er opnieuw. Dicht bij elkaar zingen we: ‘You keep me standing tall, you helped me through it all, I’m always strong when you’re beside me …’  Die paar regels verwoorden zo prachtig waar het in ‘Hoezo helden?’ om draait:  we hebben geen behoefte aan (zelfbenoemde) helden. We hebben vooral elkaar nodig om de wereld een beetje mooier te maken. En dat is wat we dit weekend gedaan hebben. Wat heb ik er (zij het soms wat onhandig) met volle teugen van genoten.