‘Uw applaus voor onze eindexamenkandidaten!’ roept mijnheer Volmerink, de afdelingsleider en alle hoofden draaien naar rechts, in de richting van de trap. De muziek zwelt aan terwijl de eerste geslaagden naar beneden komen. Ik zoek mijn dochter met mijn ogen, maar vind haar niet meteen. Dan zie ik haar vriend die met zijn bijna twee meter boven iedereen uittorent. Natuurlijk loopt zij naast hem. Hand in hand en stralend komen ze de trap af. Heel even kijkt ze opzij, vangt ze mijn blik, maar dan kijkt ze weer op naar hem. Ik houd mijn ogen zo ver mogelijk opengesperd in de hoop dat het vocht dat zich erin aan het verzamelen is, zal verdampen. Vlak voordat ik weer ga zitten, knipper ik per ongeluk even, waardoor mijn wangen toch nat worden.

Mijn moeder en beide zussen zitten naast me. Ik ben zo blij dat zij er vanavond zijn. Voor mij, maar in de eerste plaats voor mijn dochter. Haar vader ontbrak indertijd bij de afscheidsmusical van de basisschool. Een vriend merkte toen op dat mijn ex er vast voor onze dochter zou zijn tijdens andere belangrijke gebeurtenissen. Ik twijfelde daar aan en nu blijkt dat die twijfel gegrond was, want in de jaren die volgden ontbrak hij bij de grote en kleine belangrijke gebeurtenissen in haar leven. En ook nu schittert hij door afwezigheid. Hoewel ik gewend geraakt ben aan zijn onzichtbaarheid en zijn gebrek aan interesse, schuurt dat laatste nog steeds. Wat had ik het mijn dochter gegund dat hij hier vanavond met eigen ogen had kunnen vaststellen wat voor een prachtig, slim en hartelijk mensenkind wij samen op de wereld gezet hebben. Wat zou ik het heerlijk gevonden als hij tegen haar had kunnen zeggen: ‘Meisje, wat ben ik trots op je.’

Er is al ruim een uur voorbijgegaan als mijn dochter eindelijk haar diploma in ontvangst mag gaan nemen. Ze loopt het podium op, nog steeds stralend en gaat tegenover haar mentor zitten. Ik probeer een foto te maken van het moment waarop zij haar handtekening zet, maar ben daarvoor net te laat – of zij te snel. Even later is zij weer op haar plek voor in de zaal gaan zitten en keer ik terug naar die van mij, op de achterste rij.

Zodra het ceremoniële gedeelte achter de rug is, komt ze naar ons toe, haar vriend in haar kielzog en allebei nog net zo stralend als toen ze daarstraks naar beneden kwamen. Ze houdt een roos van school, een zonnebloem van de moeder en zus van haar vriend en een map met haar diploma en cijferlijst in haar handen. Ik geef haar de dikste zoen die ik in huis heb en voel opnieuw de tranen prikken. Mijn moeder en mijn zussen omhelzen haar en geven haar nog meer bloemen.

Plotseling duikt mijnheer Volmerink naast haar op. Naast afdelingsleider is hij haar docent Engels geweest. ‘Ik heb nog een cadeautje voor je,’ zegt hij, waarna hij haar een pakje overhandigt. Zodra ze het heeft opengemaakt, vervolgt hij: ‘Dit heb ik indertijd voor mijn boekenlijst gelezen. Ik geef het met veel plezier aan jou door, omdat jij Engels gaat studeren. Mede daardoor houd je voor altijd een speciaal plekje in mijn hart.’ Ze slaat het open en treft een handgeschreven opdracht aan op de titelpagina. ‘Dankuwel,’ zegt ze zacht, onder de indruk van zijn gebaar.

‘Lief van hem, hè?’  fluistert ze, zodra hij uit het zicht verdwenen is. Ik knik en streel haar wang. Terwijl zij weer naar haar vriend loopt, kijk ik haar na. Plotseling besef ik dat zo veel mensen om haar geven, haar het beste gunnen, trots op haar zijn. En een fractie van een seconde later realiseer ik me dat het schurende gevoel me daardoor in de loop van de avond verlaten heeft.