‘Waar het precies over gaat, zeg ik niet. Iedereen kan er zijn eigen interpretatie aan geven,’ hoor ik zangeres Carol van Dijk op de radio zeggen. Daarna start de deejay de nieuwste single van Carols band, Bettie Serveert: Never Be Over.

Hoogst zelden grijpt een lied dat ik voor de eerste keer hoor me onmiddellijk bij de keel. Dit is zo’n zeldzaam moment. Het neuriën van Carol, aanvankelijk alleen begeleid door een eenvoudige gitaar, jaagt rillingen over mijn rug. Na enkele zinnen voegen piano en viool zich bij haar stemgeluid en krijg ik het warm en koud tegelijk. En dan die tekst. Het voelt alsof het over mij gaat, speciaal voor mij geschreven is.

Wanneer het lied afgelopen is, reik ik naar de radio en besef dan pas dat ik niet kan terugspoelen: ik zal moeten wachten tot ik thuis ben, om het eindeloos vaak te beluisteren. Ik zet de radio uit en herhaal het refrein dat zich al in mijn hoofd heeft vastgezet:

It’ll never be over

And it won’t go away

Even if I don’t see you

And all the memories fade

I’ve been drawing a hard line

But I know it’s in vain

It’ll never be over

In de supermarkt waar ik Tom lang geleden tegen het lijf liep, zing ik het refrein nog steeds. Niet hardop, maar bijna onhoorbaar. Zoals zo vaak denk ik aan hem, hier tussen de groente- en de kaasafdeling. ‘It’ll never be over.’ Vanavond eet ik alleen en ik heb geen zin om uitgebreid te koken, maar wil wel iets gezonds op mijn bord. Ik open een deur van de koelvitrine om een zakje sla te pakken en pas wanneer ik thuis mijn boodschappen uitpak, zie ik wat er met koeienletters op staat: SINGLE. Alsof de verpakking van dit treurige beetje ijsbergsla wil benadrukken dat ik nog steeds alleenstaand ben. ‘Ja, en?’ zeg ik tegen het plastic in mijn hand om meteen het absurde van de situatie in te zien. Wie praat er nu tegen een zakje sla? Ik grinnik, bak een eitje, kieper de sla in een kommetje, smeer een boterham en neem mijn ‘diner’ mee naar mijn werkkamer.

Even later schalt de stem van Carol van Dijk uit de speakers van mijn pc. Dit keer zing ik niet mee; eten valt nu eenmaal slecht met zingen te combineren. Maar eten en denken vormen een prima combinatie. Terwijl ik naar de ‘single’ sla op mijn bord kijk, vraag ik me af waarom ik na Tom niemand meer tegengekomen ben op wie ik verliefd werd. Ben ik nog steeds single omdat mijn gevoel voor hem niet weg is? Ach welnee, besluit ik: er is sindsdien gewoon niemand meer voorbijgekomen die ik de moeite waard vond. Misschien gebeurt dat binnenkort, misschien ook niet. En wat geeft het dat Tom voor mij altijd bijzonder zal blijven, dat het gevoel voor hem nooit helemaal over zal gaan?

Ik heb de laatste hap genomen en klik op ‘nummer opnieuw afspelen’. Een voordeel van alleenstaand zijn: snoeihard, uit de grond van je hart (en desnoods een tikkeltje vals) meezingen met een lied dat je telkens weer bij de keel grijpt:

It’ll never be over

And it won’t go away.