“Wellicht zoek ik er te veel achter, maar voor mij was dat een signaal van het universum. Een signaal om je een mail te sturen.”

Na zo’n honderd kilometer in mijn splinternieuwe Aygo begint het te kriebelen. Al zo lang wil ik mijn bedrijfslogo en -naam op mijn auto, maar gezien de deplorabele staat van mijn vorige vervoermiddel leek me dat nooit een goed idee. Nu wel. Dan realiseer ik me dat ik niet de eigenaar van dit autootje ben, al staat het kenteken dan op mijn naam. Mag je een leaseauto wel bestickeren? Online vind ik genoeg stickers die geen lijmlaag hebben en met behulp van water en zeep bevestigd kunnen worden. Ik bestel er snel twee, met mijn bedrijfsnaam en nieuwe logo.

Na ontvangst ervan, lees ik snel de plakinstructie door: dat wordt een eitje! Na een half uurtje moet ik constateren dat ik me vergist heb in de eenvoud van het aanbrengen: de sticker blijft verschuiven, luchtbellen vertonen, loslaten. Maar dan, plotseling, zit de sticker toch zonder bubbels én recht, naast het Toyotalogo op de achterkant. Trots rijd ik er de volgende dag de wasstraat mee in; weer thuis blijkt mijn Aygo niet alleen schoon maar ook stickerloos. Gelukkig heb ik nog een reserve-exemplaar, dus ga ik opnieuw – dit keer zachtjes mopperend – achter mijn auto door de knieën. Sticker nummer twee blijkt net zo halsstarrig als de eerste. Toch geef ik ook nu niet op. ‘Plakken zul je,’ sis ik dreigend en dat lijkt te helpen. Nu is het alleen zaak de wasstraat voorlopig te mijden.

En zo rijd ik bestickerd en probleemloos naar Eindhoven Airport, om mijn dochter op te halen. De terugweg, nog steeds mét sticker, voert van wegafsluiting naar file en van plaspauze naar volgende file. We zijn al twee uur onderweg (en hadden al een uur thuis kunnen zijn) als ik een sluiproute kies om nogmaals stilstaan te vermijden. Deze route ken ik goed: toen ik nog in Mill werkte, reed ik vier keer in de week via deze weg naar huis. Dat feit en mijn vermoeidheid schakelen ongemerkt mijn interne automatische piloot in. Bij de verkeerslichten sta ik op de linkerrijstrook, klaar om linksaf te slaan bij groen. Zodra het licht van kleur verschiet, schuif ik zonder aarzelen de bocht door, naar de rechterrijstrook. Achter mij toetert iemand en ik schrik van mijn oerdomme en onverantwoorde manoeuvre.

Een paar dagen later ontvang ik een mailtje via het contactformulier op tekstfontein.com. Het blijkt afkomstig van de automobilist die ik onlangs de pas afsneed. Ik krijg het ongemakkelijk warm. Heb ik hem schade berokkend? Ik lees snel verder en dan moet ik glimlachen. Het blijkt dat hij vanochtend opnieuw mijn witte auto met TekstFonteinsticker zag rijden en schrijft: “Wellicht zoek ik er te veel achter, maar voor mij was dat een signaal van het universum. Een signaal om je een mail te sturen.” Heel even gaat mijn fantasie met me op de loop. Stel je toch voor dat dit de man van mijn dromen … Dan kom ik erachter dat hij jong genoeg is om mijn zoon te kunnen zijn. Ik grinnik en stuur een aardig mailtje terug, waarin ik hem vertel dat ik blij ben dat hij contact met me heeft opgenomen: zo kan ik tenminste fatsoenlijk mijn excuses aanbieden.

In de weken die volgen, laat de sticker telkens weer los, raak ik hem voorgoed kwijt en bestel ik een derde exemplaar. Ik hoor niets meer van de ‘universumjongen’. Dat verbaast me niet: hij zal er vast achter gekomen zijn dat er signalen zijn die je beter kunt negeren. Vanochtend bleek ook sticker nummer drie spoorloos. Misschien moet ik toch maar eens op zoek naar een bedrijf dat mijn auto op professionele wijze van een logo en bedrijfsnaam kan voorzien. Je weet immers maar nooit wanneer het universum weer besluit een signaal te sturen. Naar een opdrachtgever, bijvoorbeeld. Of naar iemand die in romantisch opzicht én qua leeftijd bij me zou kunnen passen.